Gezi direnişi sırasında ME Bakanı Nabi Avcı, “Muhalefetin senelerce uğraşsa da başaramayacağı bir şeyi, beş günde başardık ve normal koşullarda biraraya gelmesi düşünülemeyecek olan birbirinden çok farklı kesimleri birbirleriyle buluşturduk” demişti. Gezi direnişi hem mevcut iktidarın hem de muhalefetin yetersizliklerinden; yeni Türkiye’nin dinamiklerini yakalayamamalarından ortaya çıkmıştı.

Eski Türkiye’nin muhalefeti, özellikle de sol muhalefet, temel meselelerde ittifak kurma geleneği oluşturamadı. Gezi, ittifak kuramayan örgütlü kesimlere rağmen ve onları aşarak ortaya çıkan bir dinamikti. Aynı dinamik, Berkin Elvan’ın cenazesinde de kendisini gösterdi. Örgütlü muhalefetin yan yana getiremeyeceği veya getirmek istemeyeceği onbinlerce insan, cenazeye aktı. Bu yalnızca giderek otoriterleşen iktidara değil, ilkeli ittifaklarla yan yana gelmeyi bir türlü beceremeyen muhalefete de bir dersti.

Gezi’den Berkin’in cenazesine, sokaklardan sosyal medyaya kadar pek çok alanda ciddi bir yaratıcı muhalefet patlaması yaşanıyor. AKP’lilerin özellikle sosyal medyada oluşan muhalefet karşısında ne kadar bocaladıkları belli. Binlerce yandaş üzerinden burada bir varlık göstermeye çalışıyorlar. Ama otoriterliğe özgü, inanmadan iş yapmanın getirdiği hantallık burada da kendisini gösteriyor. AKP karşıtları, bu türden “sözde bireysel” müdahaleleri hemen kavrıyor ve mizah yoluyla etkisizleştiriyor.

Erdoğan’ın sosyal medyadan ne kadar rahatsızlık duyduğu, yasakları bir çözüm olarak algıladığı her konuşmasında görülebilir. Ama sosyal medya yasakları, adeta altıncı duyu organları gibi bu alanı kullanan mahir insanları durdurmaya yetmez. Onlar bir yolunu bulup yollarına devam ederler. Hem de bu yasakları aşmaktan bir oyun tadı alarak. İran rejimi bile sosyal medyayı yasaklayamayacağını anladı. Cumhurbaşkanı Ruhani Twitter yasaklarını alenen deliyor. Bizim gibi küresel kapitalizme göbekten bağlı bir ülkede yasaklar ters teper.

Yasakladıkça, eskirsiniz. Yasakladıkça, sakladığınız şeyler olduğuna inanılır. Elbette iktidarın tek rahatsızlık nedeni, muhaliflerin sosyal medyadaki yaratıcılıkları değil. Ana akım medyanın elleri kolları bağlandığı için, insanlar sosyal medyadan gerçekleri izlemeye çalışıyor. Bu haliyle sözkonusu olan, muktedirlerin sansürcü ve oto sansürcü baskıcılığını boşa çıkarmaktır ki, bu yarınların özgür Türkiye’si adına hiç de hafife alınmaması gereken bir katkıdır. “Kral çıplak” denebilen ortamlar ve cesur insanlar oldukça, umut var demektir.

Sosyal medyayı giderek “siyasal sosyalleşmenin” ana odaklarından birisi yapan da bu. Gezi’den önce siyaset haberleri izlemeyen, “reel siyasetle” ilişkilenmeyen milyonlarca insan, artık günceli yakından takip ediyor.

Bu insanlar, sürekli haysiyetlerini inciten, kendilerine sormadan onlarla ilgili kararlar alan iktidara karşı direnmenin özgürleştirici, sağaltıcı tadını aldılar. Sosyal medya, tam da adıyla uyumlu biçimde sosyal ve kamusal bir anlam kazandı. Bu alanda oluşan enerjinin “reel siyasete” sirayet etmemesi imkânsızdır.

Bu enerji, yerel seçimlere ne ölçüde yansır, kestirmek zor. 30 Mart’ta Erdoğan’ı az çok rahatlatan bir sonuç çıkarsa ne olur? Bunun cevabı, “Bu daha başlangıç, mücadeleye devam” sloganında zaten mevcut. Özgür ve demokratik bir Türkiye isteyenler, Gezi öncesine göre çok daha güçlüler.

[email protected]