Ekonomi iyi değil.

Neresinden baksanız bu belli. İster TUİK rakamlarıyla bakın ister ENAG rakamlarıyla. Birisi diyor ki tüketici fiyatları için yüzde 48.69, diğeri diyor ki, yüzde 114, TÜİK bile üretici fiyatları için yüzde 93.’ü gösteriyor. Yani ufukta bu üretici fiyatlarının tüketici fiyatlarına intikali gerçekleşecek ve enflasyonda TÜİK rakamlarıyla bile yüzde 50-60’ları konuşacağız.

Elektrik fiyatları , meskenleri perişan ediyor ama daha çok da esnafın dükkanını yıkıyor, sanayicinin maliyetini katlandırıyor. Elektrik fiyatının yüzde 120’lerde zamlanması demek, üretilen malların fiyatlarının tırmanmaya devam etmesi demek.

Merkez Bankası’nın politika faizi yüzde 14’te ama, bankaların mevduat faizi yüzde 20’lerin üzerine çıkmış bulunuyor, her türlü kredi faizi yüzde 30’larda, devletin borçlanması da çok daha yukarlarda.

Haneler gün gün derinleşen yokluğu – yoksulluğu konuşuyor. İnnsanlyar, alt ve orta gelir grubundan olsun da, her gün artık neyi alamıyor hale geldiklerini konuşmasınlar, mümkün değil. Evet, artık diyelim memur - işçi evlerinde ev – araba alma hayali bile kurulamıyor.

Her gün haber programları hangi ürünün hangi astronomik fiyatlarda satıldığının haberleri ile dolu.

Artık tv’ler, evlere her toplum kesiminden insanların, pazara çıkan - ,markete giden kadınların, ekmek kuyruğuna giren yaşlı – başlı insanların çocukların yakınan, iç geçiren, “insanlar alamıyor” diyerek kendi mahrumiyetini başkaları üzerinden seslendirmeye çalışan insanların dramatik görüntüleri ile doluyor.

Bilineni daha fazla sıralamaya gerek yok.

Cumhurbaşkanı bile “sarmal” diyor, ”kambur” diyor. Sarmal ise topluma sarılan – diğer ifadeyle yapışan- bir belalı süreç var demek, kambur ise, bedende bir omurga çarpılması oluşmuş demek. Nasıl oluştu bunlar? Sarmalı kim oluşturdu, ekonominin omurgası nasıl çarpıldı ki, marketler, pazarlar insanları ürkütür hale geldi?

Şöyle hayati bir soru var aslında:

İnsanlarımız, öncelikle de hala iktidarın icraatını onaylayan insanlarımız, gerçekten iktidarın ne yaptığını bildiğine inanıyorlar mı? Mesela sayın Cumhurbaşkanı’nın “Ben ekonomistim” sözü ile yaşanan gerçeklik arasında nasıl bir doğru alaka bulabiliyorlar?

Mesela döviz kurlarının böylesine tırmanmasında başta Cumhurbaşkanı olmak üzere ekonomi yönetiminin hiçbir kusuru bulunmadığına mı inanıyorlar? Ya da şöyle sormalı: Dolar 18’lerden 13 küsurlara inince dövize “kahramanca” bir operasyon mu çekilmiş oluyor? Ayrıca bu, 13 küsurlu rakamların normal olduğu anlamına mı geliyor?

Mesela “Faiz sebep enflasyon sonuç” mottosunu ekonominin temeline koyunca her şeyin düzeleceğini mi düşünüyorlar? Yani bu noktada Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kesin ve keskin inancı, onu destekleyen insanlar tarafından da paylaşılıyor mu? O zaman TCMB’nin yüzde 14’ünden başlayıp yukarı doğru tırmanan faizler ne oluyor?

Ne zaman düşecek enflasyon, bu noktada iktidarın kurgularının sonuç vereceğine inanılıyor mu?

Mesela sayın Cumhurbaşkanına danışmanlık veren bir profesör, ocak ayında enflasyonun eksi çıkacağını tahmin ettiğini açıkladı geçtiğimiz aylarda. Ne oldu? Ocak’ın aylık enflasyonu yüzde 11.10 çıktı. Acaba sayın Cumhurbaşkanı ya da ekonominin başına getirdiği kişi de eksi çıkacağına mı inanmıştı Ocak ayında?

Ona göre de Ocak’ta tepe noktayı bulacaktı enflasyon ondan sonra da düşecekti. Şimdi “Nisan ayında pik yapacak” gibi bir tahmini var. Peki nisanda tepe yapıp sonra düşecek mi? İnanalım mı?

“Tamam ekonomiyi düzeltemeyecek olabilirler ama biz başka sebeplerle yine de Erdoğan diyoruz.”

Haaa, bu söylenebilir.

O zaman toplum, ekonomi için başının çaresine bakmalı… Öyle mi?

Vatandaş bazen canına tak ediyor ve “Gelsinler asgari ücretle bir hafta geçinsinler” gibi çağrılarda bulunuyor yukardakilere. Yukardakilerin geçim sıkıntısı çektiğini söylemek mümkün değil. Ama iktidara siyasi destek veren insanların kendilerini kamburdan ya da sarmaldan kurtarabildiklerini düşünmek mümkün değil.

O zaman bunun bir tesellisi olmalı değil mi?

Kamburu taşıma ve sarmala tahammül etme gücünü nasıl buluyorlar, bu anlatılmalı derin bir panik yaşayan insanlara…