Birincisi mecaz değil gerçek: 2012'deki hararetli İslâmcılık tartışması meğer Saray inşaatı ile eşzamanlı ilerlemiş. Bugün savunma kabilinden çıkan seslerin tamamı, aynı sarayın yıkıntıları arasından yükseliyor. Dünün masum arayışı ve tartışması Saray'ı engelleyemediğine göre, bugünkü de yeniden inşa etmeye vesile olmayacak. Ali Bulaç'ın “eski” nitelemesi “mütekait” gibi burada tam yerine oturuyor. “Eski İslâmcılar” yıkıntılar arasında yaşamaya ve ilk fırsatta yeni bir Saray inşasına omuz vermeye niyetli. O kadar ayrıcalık, o kadar güç, o kadar itibar; hepsi ucuna-köşesine yerleşecekleri bir sarayın mevcudiyetine bağlı. Bu yüzden hiçbiri posasını çıkarttıkları İslâmcılığı savunmaya, ayağa kaldırmaya niyetli değil, varsa yoksa sadece Saray'ı savunuyorlar.

Neyi tartıştığımızı göstermek için çok elverişli bir ölçü ortaya çıkıyor. Başta Saray'ı, kısmen devlet içinde tamamladığı otokrasisi, bu otokrasi gölgesinde oluşan rant şebekesi ve bu şebekenin beslediği medyası ve devlet destekli sivil düzeneği ile Erdoğan olmasaydı, hangi lâfı söyler, hangi tezi savunurlardı? Cumhurbaşkanlığı yetkilerini anayasal sınırlar içinde kullanan ve “sorumsuzluk” bilinciyle hareket eden veya emekli olmuş Kısıklı'daki villasının bahçesinde domates yetiştiren bir Erdoğan, İslâmcılık savunusu adına yazılanlarda nereye tekabül ederdi? Ali Bulaç'a ve bana itiraz edenler hiçbir şekilde İslamcılığa dair kelam etmiyorlar; “İslâmcılık ölmedi” diye söze başlayıp sadece “Erdoğan kültü”nü savunmaya girişiyorlar. Hem de ölümüne. Ne diyelim? Görgüsüzün sarayı olmuş, İslâmcılığı ayağa düşürmüş.

Bugün İslâmcılığı “Erdoğan kültü”ne indirgeyenler düpedüz faşizm yapıyorlar. Faşizm tabirini tam da Mussolini'nin anladığı şekilde kullanıyorum. Faşizm, şu anda liderin aklından geçen düşüncedir. Koskoca bir ideolojiyi “Reis'i yedirmeyiz” muhabbetine indirgeyenlerin çaresizliği, ilkel bir faşizm türü değil mi? Savunduğunuz şeyin Alman Nazizm'inin, İtalyan faşizminin doktrini “lider kültü”ne indirgemesinden ne farkı var?

Bütün işaretler aynı adresi gösteriyor. Öyleyse İslâmcılığın hal-i pür melâlinin sebeplerini Saray'ın yıkıntıları arasında ve belki de bu yıkıntılardan yeni bir saray inşa etme umudunda aramalıyız.

Erdoğan vazgeçmiş değil, Saray'ın bahçesine özenle diktiği çalılara takılacak, gelip geçen koyun sürülerinin yünlerine dair çok ince hesaplar yapıyor. Saray'ı hâlâ en çürük argümanlarla, “dış dünyaya karşı itibar” teziyle savunması, yeni şartlara intibak edemediğini gösteriyor. Şatafatlı saray, büyük devlet olma iddiasıymış; tam tersine büyük saray küçük devlet olmanın, daha çok da bir diktatör tarafından yönetilmenin sembolüdür. ABD Başkanı'nın “beyaz evi”ne, Büyük Britanya Kraliçesi'nin orta halli bir köşkü andıran sarayına bir bakın!

Saray'ın camiinde cumhurbaşkanının kıldıracağı cuma namazı, galiba o sarayda karşımıza çıkan İslâmcılığın bir tezahürü olacak. Ancak Cumhurbaşkanı bu yolla “imamü'l-müslimîn” olmaz, sarayın devrilen sütunları ayağa kalkmaz. Ne olur? Hiçbir şey olmaz. Tersine Allah'ın dinini sarayın şatafatına kalkan yapmak, başka türlü bir gösteriş olarak algılanacaktır. Dikkat ederseniz saraydan, yıkılmış halinde bile sadece “gösteriş” çıkıyor. Bu gösterişin karşılık bulabilmesi için, vakıf geleneğimizin medrese, aşevi, cami, hastane gibi topluma hizmet eden binalardan oluşan “külliye” tabirinin yerine Erdoğan'ın icadı “saray ve camiden oluşan külliye”nin geçebilmesi lâzım.

Saray yıkıldı. Mücadele azmini kaybetmiş, sarayın ihtişam ve konforuna alışmış İslâmcılar omuz verseler de lider kültü yeniden ayağa kalkmaz. Güç zehirlenmesi sadece lideri değil, eski İslâmcıları da zehirlemiş. Tövbe edip arınırlarsa, şatafatla kamaşmış gözleri sarayın dışındaki koca dünyayı algılamaya başlayabilir.