Bundan tam 20 yıl önce, yine Ağustos ayı içerisinde PKK, alan hakimiyeti sağlamak için Şırnak'taki kamu binalarını havan topuna tutmayı da içeren bir saldırı sürecini başlatmıştı. Aynı zamanlarda Çukurca'dan, Ağrı'dan ve Kulp'tan da çatışma ve ölüm haberleri geliyordu. Ancak o dönemin bugünden oldukça önemli bir farkı vardı.

Tarihin en kanlı Newrozlarından birisi yaşanmış; 'güvenlik güçleri'nin göstericiler üzerine ateş açması sonucu onlarca sivil öldürülmüştü. Ne yazık ki aynı uygulama sivil ölümlerini protesto etmek için sokağa dökülen kalabalıklar için de geçerli olacaktı. Ayrıca 1992 yılı boyunca 250 faili meçhul cinayet kayıtlara geçmişti.

Yirmi yıl önce Şırnak'taki devlet uygulamalarıyla bugünkü Şemdinli arasında da önemli bir fark var. PKK saldırıları boyunca ev ve dükkânların %70'i hasar görmüş, kentte yaşayan beşi çocuk, toplam 22 sivil 'güvenlik güçleri' tarafından öldürülmüştü. Haneler yakılarak boşaltılıyordu. Yalnızca birkaç gün içinde binlerce Şırnaklı zorunlu göçe tabi tutulmuştu. (Aliza Marcus, "Kan ve İnanç: PKK ve Kürt Hareketi")

Bugünse Şemdinli'de bir halk ayaklanması başlatamadığı için PKK, halkı zor ve baskıyla silahlanmaya zorluyor. Özellikle genç erkek çocuklarını örgüte kaptırmak istemeyen aileler de evlerini bırakıp göç etmek zorunda kalıyor. Anlayacağınız dağdaki hesap ovaya uymuyor. Kürt halkı, yirmi yıl önce olduğu gibi "devrimci halk savaşı" değil, barışçıl yollardan çözüm istiyor. Duran Kalkan'ın ilan ettiği "askeri çözüm süreci" martavallarına kanmıyor.

Yine bugün "çocuk katili" denince –devletin eli bu hususta hiç temiz olmamasına rağmen- akla PKK ve geçtiğimiz haftaki bombalı saldırıda ölen bir yaşındaki Almina bebek geliyor. Lâkin otuz yılın kiri, insaf , vicdan ve hakkaniyet namına herhangi bir kırıntı bile bırakmıyor olsa gerek, Almina bebeğin önümüze koyduğu hakikat karşısında bile hâlâ "ama"larla bulandırılmış cümleler kurulabiliyor. Sabah akşam "şiddetin dilinden uzak durmalıyız" diye nutuk çeken 'barışsever'lerin dilleri, şiddetin kendisi karşısında lâl oluveriyor. "PKK yapmadım diyorsa, yapmamıştır canım" lakayıtlığını sürdürdüklerinden, inandırıcılıklarının kalan son parçası da çöpe gidiyor.

Antep saldırısının PKK cephesindeki yansıması da örgütün amacına ulaşamadığını kanıtlar nitelikte. Cuma günü PKK'ya yakınlığıyla bilinen bir haber sitesinde Antep saldırısıyla alakalı yayınlanan haberin başlığı şöyleydi: "Antep saldırısı, AKP'nin işine yaradı". Haberde yer verilen KCK'nın konuyla ilgili yayınladığı metin kınama ve başsağlığı mesajının ardından şöyle devam ediyor:

"Kim tarafından yapılmış olursa olsun bu olayın sonuçları açıkça ortadır. Bu olay, savaş yürütmekte olan AKP hükümetinin işine yaramıştır."

PKK, hâlen 20 yıl öncesinin taktiklerini uyguluyor. Halkı korkutup sindirme, siyasîleri ve sivilleri kaçırma ya da öldürme, zorla silah altına alma; ne arasanız var. Bir nevi 20 yıl öncesinin devleti PKK'da vücut buluyor. Fakat bu sefer devlet, 20 yıl öncesinin devleti değil. BDP'li vekiller hapiste değil, mecliste. Kürtçe artık hem orta öğrenimin hem de yüksek öğrenimin önemli bir parçası. Anadilde eğitim hakkını savunmayanlar bile tartışılması gerekliliğini dile getiriyorlar. Meclisteki üç parti de siyasal çözüm yollarının denenmesi gerektiğinde hemfikir. Daha önemlisi devlet, PKK'nın tüm kanlı taktiklerine rağmen vatandaşını PKK ile aynı kefeye koymuyor. Evet hata, eksik ve gedik çok ama paradigma değişikliği görmek isteyen gözler için aşikâr.

Türkiye 'Arap baharı'nın estiği ülke halklarının ya örnek aldığı ya da müsbet bulduğu bir ülkeyken, Kürt halkının bu 'kanlı bahar'a neden iştirak etmediğini anlamak zor değil. PKK, mevcut devlete karşı sadece askerî değil, psikolojik yönden de kaybetmeye mahkûm...