Gazetemiz Yeni Şafak ve Yeni Akit'e yapılan saldırılar hepimizi çok üzdü ve kaygılandırdı. Öncellikle her iki camiamıza da bir kez daha geçmiş olsun dileklerimi iletiyorum. Herhangi bir can kaybının yaşanmamış olması bizim en büyük tesellimiz.

Daha önce de Star Medya Yönetim Kurulu Başkanı Murat Sancak'a bir suikast denemesinde bulunulmuş, bunun öncesinde de Star ve Sabah gazetelerine de saldırılar gerçekleştirilmişti. Yeni Şafak ise sürekli kurşunlanan bir gazetemiz.

Ülkemiz Hasan Fehmi'den beri yüzü aşkın gazeteci ve mütefekkirin suikasta uğradığı bir karanlık geçmişten geliyor.

Burada, medyayı kategorize etmeyeceğim. Her saldırı toplamda ülke demokrasisine yapılmış ağır bir müdahaledir. Zaten aklı ve vicdanı yerinde hiç kimse, kurbanlar ve demokrasi şehitleri arasında bir ayırım yapmaz. Yapanlar bu kötücül bir değirmene su taşımış olur. Ben tüm basın şehitlerini, hangi ideolojiden veya meşrepten olursa olsun saygıyla tekrar anıyorum.

Peki biz böyle düşünürken, söz konusu çifte standart neden kaynaklanıyor? Yani birkaç gazete sürekli bombalanır ve kurşunlanırken, bir medya grubunun başında bulunan kişi ciddi bir suikast denemesine maruz kalırken, bunun Hürriyet'in camı kadar gündem oluşturmaması neden olabilir?

Bu sorunun cevabı aslında bize bu saldırıların nedenini de veriyor.

Türkiye son ikiyüz elli yıldır operasyona uğrayan bir ülke. Bir ev kendi içinde güçlüyse onu dışarıdan yıkmak çok zordur. Birlik ve beraberlik içinde, muhabbetini koruyan, adaleti sağlayan, tüm çeşitliliklerini baştacı ederken, bu çeşitliliği ortak ülkülerde birleştirebilmiş bir millet, dışarıdan kimse kalıcı zarar veremez.

Osmanlı'nın çok uzun süreler, muazzam ölçekteki bir coğrafya üzerinde ayakta kalabilmesinin temelinde, askeri başarıdan önce, kendi içinde adalet merkezli bir yönetim sistemi kurabilmiş, insanların din, ırk, mezhep ve meşreplerine saygılı olması yatıyordu.

Son iki yüz elli yılda Batı'nın hedef seçtiği nokta evin iç düzenini yıkmak oldu. Şark, Balkan, Kafkas ve Arap vd. sorunlarını böyle görmek gerekir.

Bu iç operasyonda, yani bildiğiniz böl/yönet kolonyal yönteminde, en önemli nokta, özgün kültürün içine beşinci bir kol yerleştirmek, kimyaya müdahale etmektir. Bu aslında yerli olan insanlar, desteklenir, elitleştirilir ve devlet yönetimi halka tezatlaşan, onu zararlı/hakir gören bu yeni sınıfa teslim edilir.

İşte modern çağda medya bu operasyonun en önemli ayağı olmuştur. Çünkü toplumun bir kesimini diğer kesimine karşı yabancılaştırmak için yeni bir toplumsal sınıf oluşturmak, onlara itibar/güç sağlamak ve halkın bir bölümünü en azından etkilemelerinin, devşirmelerinin önünü açmak gerekir. Medya burada inanılmaz güçlü bir aktör olur.

Yani bugün aslında beyaz Türkler dediğimiz topluluk, seküler bir misyonerlik sonucu dönüştürülmüş (converted) kesimlerdir. Ki bu işi, medya ve akademi birlikte üstlenmişlerdir.

Bu nedenle, medya ülkemizde hiçbir zaman asli işini yapan bir organ olmadı. Siyasi ve toplumsal mühendislik yaptı. İşler yolunda gitmediğinde de darbelerin iklimini oluşturdu, insanları mesela Gezi'de, 17/25 Aralık ve son PKK kalkışmasında kışkırttı.

Ancak eskisi gibi başarılı olamadılar. Yöntemin deşifre olmasının yanında, bu mühendislikleri anında deşifre eden güçlü bir halk lideri çıktı: Sayın Erdoğan... Partisi ve seçmeni ile yüz yıl önce parçalanmış, dağıtılmış manevi birliği yeniden inşa etmeye başladı. Bu ise evin içinin toparlanması, kardeşlerin barışması demekti.

Onu destekleyen milli medyanın hedef olması bununla ilgili. Çünkü çok can sıktılar. Yüzlerce yıllık tıkır tıkır çalışan bir stratejiyi bozan hareketin parçası oldular.

Bu tespitle, ne bizlerin hatasızlığına, ne de birilerinin hainliğine vurgu yapıyorum. Bizlerin de sık sık arabayı duvara çarptığımız zamanlar olurken, elitlerin ülkelerini sevmedikleri, bilinçli bir kötülükle hareket ettikleri iddiası da doğru değildir.

Buradaki belirleyici ölçü, içinde yer aldığımız tezin, mühendislik mi olduğu, yoksa halkın taleplerine mi dayandığıdır.

Elitler, işte burada en büyük hatayı halktan koparak yaptılar. Merkezkaç gücünün korumasından kurtularak yabancı bir yörüngeye savruldular. Öyle uzağa savruldular ki, hikayenin aslında nasıl başladığını dahi unuttular.