Türkiye’de, savaş ve kutuplaşmanın hakim olduğu bir döneme girilirken Kolombiya’da en az 60-70 yıllık bir mazisi olan çatışma geride bırakılıyor. Kolombiya Devleti ile birçok ülkenin “terörist” listesindeki silahlı örgüt Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia- Ejército del Pueblo (FARC-EP), 2015 sonbaharında çatışmayı çözmek üzere anlaşmayı kararlaştırmıştı. Şimdi, ufak adımlarla da olsa, FARC’ın silahsızlanması ve lağvolup tarihe karışması sürecinde ilerleniyor. 19 Mayıs’ta FARC’ın, bünyesindeki 170 çocuk askeri serbest bırakacağının açıklanması da bu adımlardan biriydi. Savunma Bakanı Luis Carlos Villegas’ın Twitter hesabından yaptığı duyuruya göre, FARC’ın serbest bıraktığı 100 erkek ve 70 kız çocuğu, UNICEF’e teslim edilecek. Devlet ile FARC arasında varılan anlaşmaya  göre, 15  yaşından küçük örgüt üyeleri “çatışma kurbanı” statüsüne sahip olacak. Bu yaştan büyük olanlar ise  çözüm süreci için oluşturulan “geçiş döneminde adalet” mekanizmasına uygun biçimde yargılanacak. Birleşmiş Milletler’in çocuk programı UNICEF’e göre, söz konusu olan, “Kolombiya’nın tüm çocukları için tarihi bir an”. Gerçekten de, eğer ki Kolombiya, köklerinin izini, kimilerinin 19. yüzyıl sonundaki Guerra de los Mil Días’a (Bin Gün Savaşı) kadar, kimilerininse 1948-1958 yaşanan ve La Violencia (Şiddet) olarak anılan iç savaş dönemine kadar sürdüğü bu çatışmayı tarihe gömebilirse, ülkenin gelecek nesillerinin önünde yepyeni ve barış dolu bir sayfa açalabilecek.

19. yüzyıldaki kuruluşlarından itibaren Katolik değerlerine vurgu yapan, sağ Partido Conservador Colombiano (Kolombiyalı Muhafazakâr Parti) ve sosyal demokrat Partido Liberal Colombiano (Kolombiyalı Liberal Parti) arasında yaşanan çatışma ve çekişmeye, 1960’larda sol militanların kurduğu FARC eklendi. Küba Devrimi’nden etkilenen bu militanların başlattığı savaşa, 1980’lerden itibaren sağcı paramiliter gruplar da katıldı.
Sağ-sol çatışmasının radikal boyut almasına paralel olarak gelişen uyuşturucu ticareti, gerek FARC gerekse de sağ paramiliterlerin fena hâlde bulaştığı korkunç bir çarka dönüştü.
1990’lardan itibaren sağ paramiliterlerin oluşturduğu Autodefensas Unidas de Colombia (Kolombiya’nın Birleşik Öz Savunma Güçleri), FARC, Kolombiya Ordusu arasındaki çatışmalarla, ülkenin önemli bir kısmında “devlet” kalmadı. Güçlü olanın ayakta kaldığı vahşi bir “düzen” oluştu.
İşte Kolombiya’da barış süreci ise 2012’de başladı ve kademe kademe bugüne gelindi.
23 Eylül 2015 günü, Kolombiya Devlet Başkanı Jose Manuel Santos ve devlet ile savaşan tarafı, birçok ülkenin “terörist” listesindeki silahlı örgüt  FARC-EP lideri Rodrigo Londoño, yani daha çok tanındığı takma adıyla “Timoleón Jiménez” veya Timoçenko ile aynı kareye girip el sıkışması ise çözüm sürecinin “dönüm noktası” oldu. Nihai barış anlaşmasının, bu sene içinde imzalanması öngörülüyor. Anlaşma ertesinde FARC silahsızlanacak ve bir zamanların “terör örgütü” siyasi bir partiye dönüşecek, mücadelesini sandıkta verecek.
Kolombiya’da bunlar olurken, Türkiye’de çatışma ortamı giderek daha kalıcı ve kanlı bir hal alıyor. Siyaset alanı da, sadece Kürt sorununun barışçı çözümünde rol alabilecek aktörlere değil; herkese kapanıyor. Meclis, giderek bir Cumhurbaşkanlığı’nın icraatlarını onaylama mekânına dönüşüyor. Oysa, Kolombiya’nın sorunları çok daha çetrefilli idi; ancak, çözüm sürecindeki şeffaflık, barış görüşmelerinin sağlam temellere oturmasına, yani “sigortalanmasına” neden oldu. Tabii, Savunma Bakanı Villegas’ın şu cümlesinin dile getirdiği siyasi zihniyet farkı da önemli: “Kolombiya politikasının, silahlarla yürütülmesine izin veremeyiz: ne FARC’a karşı, ne FARC tarafından silah kullanılamaz. Zaman, siyasetin zamanıdır”.