Bu gidiş, toplumsal yaşamı huzurla sürdürmeye elverişli değil. Her şeylerin iyice gevrediğini, alıştınız da mı görmüyorsunuz?

Eğer esnemezsek çat diye kırılacağız.

Bölünüp parçalanacak, darmadağın olacağız.

Ölümcül depremini bekleyen İstanbul gibiyiz.

Farklı etnik, dinsel ve mezhepsel kimliklerin daha da güçlendiği bir coğrafyada, ya eskiden olduğu gibi resmî ideoloji zoruyla, ya da son otuz senede yaptığımız gibi birbirimizi öldürerek mi götüreceğiz bu yalanı?

Hâlbuki kolayı var bunun.

Zira kendisi için doğru bulduğu değerleri, ele geçirdiği tek merkezden başkalarına da dayatan monist bir kafanın ortak paydasında yaşayamayız artık gönül birliğiyle.

Mutlaka ama mutlaka, bize has bir “Yerinden Yönetim” usulü geliştirmeliyiz.

Hem birbirimizin hayat tarzlarını çekelemekten kurtuluruz, hem de bölünmemiz için ne sebep, ne tehlike kalır. Bölgeler arası rekabet artar. Herkes en önce kendi yağıyla kavrulmayı öğrenir. Hiç kimse kalkıp başkalarına fatura çıkaramayacağını anlar böylece.

Başka türlü çıkamayacağız yoksa işin içinden.

İster “yedi coğrafi bölge”yi ölçü alın, ister “Kalkınma Ajansları”ndan gidin, isterseniz başka bir yol bulun; ama ne yapıp edin, bulun!

Böyle gitmez çünkü!

Şarkılara türkülere bakın. Mutfaklara, düğünlere, derneklere... lehçelere, ağızlara... ektiklerine biçtiklerine, bitki örtülerine... neye gülüp neye ağladıklarına, neye sövdüklerine... hangi şeyler için ölüp, hangilerinden kaçtıklarına... rüzgarlarına, güneşlerine, boranlarına bakın.

Katı değil, geçirgen kılın.

İnsanların ırklarını ve inançlarını değil, toprağın sesini esas alın. Bırakın bireyler diledikleri yerlerde at koşturabilsinler. Ama nasıl at koşturulacağına, her bir yerin kendi kimyası karar versin.

Erzurum’un muhafazakârlığını Kırklareli de yaşamasın aynıyla. Konya’ya sufî bir ruh hâkimse, rakının dibini bulsun, istiyorsa Tekirdağlılar. Diyarbakır konuşsun Kürtçesini çatır çatır, ama Çanakkale okullarına geldi mi de, Matematiğin önüne geçemesin “Enbiyalar Tarihi”.

Eğer edecekseniz de, ayrışmaya değil fırsatlara taksim edin ülkeyi.

Geniş ailenin yaşadığı devasa bir evin mekânlarını, oralarda yaşayan farklı görüşteki nesillerin rahat edeceği istemlerine göre dayayıp döşemelerine bir izin demektir bu, altı üstü.

Gelin, hepimizi sıkboğaz eden bu monoblok, yekpare gövdeden kurtulalım; hepimize iyi gelecek ademimerkeziyetçi bir yönetim inşa edelim.

Federalizm ya da özerklik gibi sözcükler korkutmasın gözümüzü. Olmazsa, başka kavramlar bulalım.

Netice olarak bunun bir siyasal örgütlenme biçiminden, idarî bir taksimattan başka bir şey olmadığını görelim de, şu yaşamı ne kendimize ne başkalarına artık zehir edelim.

Siyasal karar alma süreçlerinin mekanizmaları, sadece Ankara’yla değil, bölgelerde kurulacak alt meclislerle paylaşmayı da içerecek şekilde kurulsun ki, bundan sonra hiç kimse ya da herhangi bir grup çıkıp da tek başına devlet olamasın.

Dış ilişkiler, ulusal güvenlik, savunma, para, gümrükler ve adalet dışında, isteyen istediği haltı yesin; karışmayalım.

Yeter ki, yasama ve yürütmenin şimdiki dayatmacı ve çoğunlukçu tekeli kırılsın, çoğulcu ve çok merkezli bir seçenekler dünyası onun yerini alsın; esas buna bakalım.

Eskiden devletin televizyonunu basıp darbe yapmak, bugünün sonsuz iletişimli ve çoksesli kamuoyu koşullarında nasıl artık mümkün değilse; siyasal temsil tekelinin kırıldığı çokmerkezli koşullarda da, şimdiki gibi ne cemaat kavgaları bir işe yarar, ne de bağrımızda Kanal İstanbul gibi yarıklar açmaya Erdoğan’ın cürmü yeter.

Kürtlerin köy isimleriyle duralayacağını sanmak da, dindarların bir gün iktidardan düşeceğini ummak da, birer gaflettir.

O yüzden, yerinden yönetim sorunlarını en çok dert edinenler, Batı’nın laikleri olmak gerekir.



[email protected]
twitter@cinarnamik

http://www.taraf.com.tr/namik-cinar/makale-yerinden-yonetimlerle-esneyemezsek-bolunuruz.htm