Önce şunu görmek gerek:

Gazetecilik, anlama, anlatma, aktarma, bilgilendirme, denetleme işlevlerini içeren bir meslektir.

Bunu yapan gazetelerin ve bu işlevlerin varlığı toplumları açık toplum, demokrasi kategorisine sokar. Yokluğu ise kapalı topluma iter.

Velhasıl demokratik toplumların ön koşulu basın özgürlüğünün tam olmasıdır...

Nerede olursa olsun, neden olursa olsun bu özgürlük herhangi bir başarıya, bahaneye, (milli, siyasi, vs) faydaya, gerekçeye, stratejik bakışa kurban edildiği an derin bir hastalık başlar. Zira sınırlanan sadece gazetecinin değil, aynı zamanda kamuoyunun özgürlüğü olur.

Sonra şunu bilmek gerek:

Demokrasiler farklılıklar ve farklı rollerin ürettiği dengelerle soluk alırlar.

Siyasetçi muhafaza ederken, entelektüel tabu kırar, iktidar hamle yaparken, asker güvenlik işleriyle uğraşırken gazeteci sorgular.

Her bir rolün gerçeği, gereği ve bakış merceği bir diğerinden farklıdır ve iyi ki farklıdır.

Çünkü bütünü bu farklılıklar üretir, biri kurar, diğeri eleştirir, başkası uyarır, bir öteki meşruiyet pisti açar ve sonunda hepsi bir dengede birleşerek yol alır.

Şimdi 28 Şubat davasından tutuklu olan, emekli tümgeneral Erol Özkasnak 1997 yılında muhalif gazetecilere mihmandarlık yaptığı Güneydoğu gezisi sırasında, 'amacımız gazeteci, asker, aydın bir meseleye herkesin aynı şekilde bakmasını sağlamak, herkesin aynı 'doğru'ya gelmesi' demişti.

Bunun üzerine bunun vahim ve tehlikeli bir düşünce olduğunu ima etmişti etrafındaki gazeteciler. Askere, 'sağlıklı olanın aynı değil, tersine farklı düşünmek, dahası gazetecinin işinin asker ya da iktidarı övmek, desteklemek, ona lojistik destek sağlamak değil, sormak, sorgulamak, eleştirmek olduğu hatırlatılmıştı.

Kural hep aynıdır.

Devletin ya da siyasetin dikte ettiği tek doğru tehlikedir.

Demokrasilerde gerçek çok parçalı bir bütündür.

O parçaların en değerlisi 'eleştiri ve şeffaflık üzerine oturan'ıdır.

'İmralı tutanakları'nın yayınlanması bu konuda açık bir örnek…

Hükümet bu tutunakların yayınlanmasından hoşlanmadı, ve çok sert tepki verdi.

Siyasi iktidar barış sürecinin kimi görüşmelerinin gizli kalmasını isteyebilir. Siyasi iktidar o tutanaklardaki AK Parti değerlendirmesinden, Öcalan'ın kendisini koyduğu eşit yerden, kullandığı meydan okuyucu dilden rahatsız olmuş olabilir. Doğaldır, zira taşın altına elini koymuştur. Doğaldır zira bu görüşmeler muhalefete malzeme olabilir, siyasi iktidar bu yayını konumu zayıflatan bir hamle olarak okuyabilir.

Ama gazeteci bunları dikkate alarak mesleğini icra etmez.

Ve tüm bunlar o tutanakların bir haber olduğu gerçeğini değiştirmez.

Şöyle diyordu dün Taha Akyol:

'Dünyanın her yerinde böyle bir metni ele geçiren gazete bunu yayınlar.'

Tutanakların olduğu gibi verilmesini eleştirenler dahil, bu, gazetecinin ortak görüşüdür.

Fayda meselesi ve kelimesini pek severiz.

Bu açıdan ele alalım, ama fayda yerine, işlev tabirini kullanalım.

İşlevi ne oldu bu yayının?

Bir kere endişe edildiği gibi barış sürecini sabote etmedi…

İkincisi, iktidarın endişe edebileceği gibi konumunu zora sokmadı.

Üçüncüsü belki en önemlisi:

'Çözüm süreci'nin en sorunlu ayaklarından birisi, daha doğrusu en çok tehditle karşı karşıya kalabileceği nokta, Kürt Siyasi Haraketi'ydi. Birbirinden kopuk, hem devlete hem birbirlerine karşı güvensizlik üzerine oturan bir yapıya sahip bu hareket açısından, 'süreç' kapalı bir kutuydu. Öcalan'ın ne düşündüğü her şeye rağmen BDP ve Kandil açısından ve onların tabi olduğu kamuoyu bakımından soru işaretleri taşıyordu. Ve bu soru işaretleri yürüyen sürecin bizzat içeriden engellenmesine uygun bir zemin hazırlıyordu.

Denebilir ki, bu tutanaklar bu açıdan ters etkide bulunmuş, Kürt alanında oluşan 'siyasi gazı' almıştır. Belki de tam olarak bu amaçla sızdırılmıştır.

Açık toplum demokrasiyi.

Verilen tariflerle basın özgürlüğüne müdahale, Kürt sorunu çözümü ile demorasi arasında paradoks oluşturur.