Eli, ayağı sağlam, kendi işini rahatça görebilen insanlar olarak, uzuvlarından biri veya birkaçı eksik insanlarla karşılaştığımızda genellikle görmezden gelmeye çalışırız. Nedir, deve kuşu misali gözlerimizi

Kör eden? Ben aşağıdaki sözleri duyana kadar, görmezden gelmeye çalışmanın, bakışları kaçırmanın nedeninin, daha çok karşı tarafı rahatsız etmemek olduğunu düşünürdüm.

Birgün güzel ilçemizde, gençlerden biri bir ayağı kesik adamın denizden çıktığını görür ve arkadaşına seslenir “ Oğlum, şu herife yardım etsene,

Ayağı da yok.” Gencin uluorta ve aşağılayıcı sözleri kendilerinden yardım talebi olmayan adamı yaralamış, öfkelendirmiştir. Böylesine empati yapmaktan uzak gençleri biz yetiştirdik. Engelli çocuklarımızı toplum içine çıkarmayarak onlara özürlü, ayıplı muamelesi yapan ailelerde büyüttük.

Engelli insanları anlamak için “sağlam” olan uzuvlarımızdan birini kaybetmemiz mi gerekiyor? Yarın onlardan birini kaybetmeyeceğimizin garantisi var mı?

TOPLUM OLARAK EMPATİ YAPMAYI ÖĞRENMELİYİZ.

Kendini bir başkasının, karşındakinin yerine koyarak, onun neler hissettiğini anlayabilme yeteneğine empati deniyor. Eğer, bir kolumuz veya bacağımız olmasaydı, bize nasıl davranılmasını isterdik? Sorusunu kendimize sorarsak, eminim cevabını da bulabiliriz.

Eğer yürüyemiyor olsaydım, kaldırımların arabamla tek başına, kimseye muhtaç olmadan düzenlenmesini isterdim. ( Belediye yeni yolları yaparken lütfen bunları dikkate alsın) Ben geçerken, insanların acıyan gözlerle değil, saygıyla bakmalarını tercih ederdim. Mesela, O gencin uluorta terbiyesizce söylemi yerine “ Bravo adama, ayağımı kaybettim diye eve kapanmamış, kendine acıyarak hayatını tüketmiyor.” Diye düşünmesini, yardıma ihtiyacım olduğunu anlamadan yardım etmeye çalışmamasını isterdim. Yardımın da abartısız, eli- kolu dolu birinin elinden yükünü almak gibi olmasını beklerdim.

BİRGÜN BİZ DE ENGELLİ OLABİLİRİZ.

Engelli insanların bizden farklı olmadığını anlamamız ve ona göre davranmasını öğrenmemiz gerekiyor. Her an “onlar” olarak gördüğümüz engellilerden biri olabileceğimizi unutmayalım. Bunu anlamamak kafadan sakat olmaktan farklı bir şey değil bana göre. İnanın zihinsel sakatlık öyle

El- ayak yoksunluğuna da benzemez. Tek ayağıyla denizde yüzebilen adama saygı duyuyorum ama ona “herife yardım et” diye seslenen kafası özürlü ( engelli değil) gence acıyorum. Çok geç olmadan beynindeki sakatlığın düzelmesini diliyorum.

Nermin Alpay