Başbakan Erdoğan’ın dediği gibi, 1994’le bugün farklıdır. Ama önemli olan bu farklılığın ne olduğunu görebilmektir. Eğer bu konu yerli yerine oturtulamazsa, örneğin ‘hukuki suçla siyasi gerçek arasındaki çizgi’ görülemezse, kan ve gözyaşı akmaya devam eder. Doğru olana gelince, PKK’nın ucu açık bir ateşkes ilan etmesi ve Oslo türü bir sürecin yeniden başlamasıdır.

Öcalan suç işledi mi? Evet.  Kanunlar nezdinde suçlu mu? Evet.
Zaten hapiste, İmralı’da.
Peki, devlet olarak Öcalan’la İmralı’da görüşüldü mü? Evet.
Başbakan Erdoğan’ın bilgisi dahilinde gerçekleşti bu görüşmeler değil mi? Evet.
Peki, PKK suç işliyor mu? Evet.
Kanunlar nezdinde suç örgütü mü? Evet.
Peki, devlet ve hükümet, PKK ile görüştü mü? Evet.
Bu görüşmeler Başbakan Erdoğan’ın bilgisi dahilinde gerçekleşti değil mi? Evet.
Başbakan Erdoğan, şimdiki MİT Müsteşarı Hakan Fidan’ı kendi özel temsilcisi olarak Oslo’daKandil’den gelen PKK temsilcileriyle kapalı kapılar arkasında yapılan toplantılara gönderdi değil mi? Evet.
Öcalan’a terörist başı, PKK’ya terör örgütü demeyi sürdürüyorsun, biri suçlu, diğeri suç işliyor ama devlet ve hükümet olarak onlarla görüşebiliyorsun.
Bu nasıl olabiliyor?
İşte, ‘hukuki suç’la siyasi gerçek arasından geçen çizgiyi görmeden soruların yanıtı yerli yerine oturmaz.
Ya da kafan karışır.
Evet, 1990’larla bugün farklıdır. 1990’ların PKK’sı ile bugünün PKK olgusu siyaseten farklı olduğu içindir ki, yirmi yıl öncesiyle bugün mukayese edilemez.
PKK bugün yalnız dağda değil, şehirlerde de var. Sivil toplum kuruluşlarında da var. Halkın oyuyla seçilen 100 küsur belediyede de var. Yüzde 10 barajına rağmen sandıktan çıkan 36 milletvekilinin seçiminde de var. 2011 genel seçimlerindeki 2.5 milyon küsur oyda da var.
Siyasi gerçek dediğim bu.
1990’ların özellikle ilk yarısında bu siyasal gerçek bu kadar belirgin değildi. Devlet bütün gücüyle PKK’nın üstüne gitti, giderken de hukuktu, insan haklarıydı hiçbir şey takmadı.
Siyasi cinayetler işledi.
Faili meçhuller yaptı.
Köyleri zorla boşalttı.
Evlerinden barklarından edilen yüz binlerce Kürt köylüsü kendi yurtlarında sürgün edildi, şehirlere göç ettirildi.
Peki, PKK bitti mi?
Darbe yedi ama bitmedi.
Çekilen acılar PKK’nın toplumsal desteğini büyüttü, kitlelere daha çok nüfuz etmesini sağladı. Zorunlu göçler, PKK’nın şehirlere yerleşmesine kapı açtı.
Siyasi gerçek dediğim budur.
Bu öyle bir gerçek ki, Kürt sorunuyla PKK’nın özellikle 1990’larda yaşanan acılarla iç içe geçmesinden kaynaklanıyor. 1990’la bugünün temel farkı da bu.
Ve Ak Parti iktidarı bu farkı bir ara görür gibi oldu ama sonra gözardı etti, gözden kaçırdı.
Ak Parti sözcüleri soruyor:
“1990’ların mecburi göçleri mi var? Zorla köyler mi boşaltılıyor, yakılıyor? Faili meçhuller mi yaşanıyor?”
Evet, yok bunlar.
Ama unutmayın.
1990’ların başlarında daha çok dağda bir güç olan PKK bugün şehirlerde de, sivil toplum örgütlerinde de, belediyelerde de, siyasetin içinde de var.
Bu siyasal ve toplumsal gerçeğe rağmen sen hâlâ ‘elde sopa’yla sonuç alabileceğini sanıyorsan yanılıyorsun. 
Ayrıca, bugün şehirlerde ‘faili meçhuller’le canından olanlar yoksa da, KCK operasyonları ve davalarıyla özgürlüklerinden olanlar her geçen gün çoğalıyor.
Şimdi buna -Uludere’den sonra- bir de BDP’lilerin dokunulmazlıklarının kaldırılması eklenirse, durum iyice içinden çıkılmaz hale gelir.
Yineliyorum:
Doğrudur, Başbakan Erdoğan’ın dediği gibi, 1994’le bugün farklıdır.
Ama önemli olan bu farklılığın ne olduğunu, nerelerden kaynaklandığını görebilmektir.
Eğer bu konu yerli yerine oturtulamazsa, örneğin hukuki suçla siyasi gerçek arasındaki çizgi görülemezse, kan ve gözyaşı akmaya devam eder.
Diyarbakır’ın önde gelen ailelerinden, Ak Parti üst kurul delegesi Avukat Muhammed Akar’ın şu sözlerine lütfen kulak verin:  
“Herkesi büyük bir ümide sevk eden demokratik açılımın yerini askeri operasyonlar, gözaltı ve tutuklamalar, gençlerin ölü bedenleri ve anaların gözyaşları aldı. Şimdi de BDP’li vekillerin dokunulmazlıklarının kaldırılması ile gerildik.
Birkaç yıl önce elinde silah olanları dağdan indirmiş, siyasi müzakerelere girişmiştik. Şimdi siyasilere dağ yolunu gösteriyoruz.
BDP’nin üstüne gidildikçe oyları artıyor. Yaptığı hatalar görülmez oluyor. AK Parti’ye oy veren muhafazakar Kürtler bile BDP’ye yönelmeye başladı.
Zira şu anki algı:
‘AK Parti mağrur, BDP ise mağdur.’
Bu bölgede her zaman mağdur kazanır. Askeri operasyonlar, gözaltılar, tutuklamalar, yol kontrolleri, yayla yasakları daima PKK’ya taban kazandırdı.
87 yıldır isimler, partiler, hükümetler değişiyor ama Kürt sorunu büyüyerek devam ediyor. Kaynaklarımızı tüketiyor bizi yoksullaştırıyor. Daha önemlisi evlatlarımızı bir daha geri gelmemek üzere bizden alıyor.” (Şahin Alpay’ın 6 Aralık 2012 tarihli Zaman’daki yazısından)
Son söze gelince:
Doğru olan, PKK’nın ucu açık bir ateşkes ilan etmesi ve Oslo türü bir sürecin yeniden başlamasıdır.