Nil sessiz, Nil kimsesiz, Nil mahzun... 

Ve Nil ağlıyor. 

Katliamlara, masumlara... 

Firavunların yaptıklarına... 

Piramitlerin hemen yanı başında, nehir yatağı gözyaşlarıyla Mısır’ı suluyor. 

Nehir Müslüman kanıyla yatağından taşıyor... 

Mısır’dan taşan gözyaşı, ortalığı kasıp kavuruyor. 

Modern dünyanın yaşanan katliama sessizliği, çığlıkları büyütüyor. 

Bir iktidar uğruna, ruhlar bedenlerden ayrılıyor. 

Katliam dur durak bilmeden kaldığı yerden devam ediyor. 

Mussolini’yi, Hitler’i, Mao’yu, Pol Pot’u, Bokassa’yı, Augusto Pinochet’yi, Stalin’i,Franco’yu, Çavuşesku’yu ve daha nicelerini kıskandırırcasına, Sisi’ler infazlarına devam ediyor. 

“Bir kişinin ölümü trajedidir. Bir milyonunkiyse sadece bir istatistik”; 

“20. yüzyılın en büyük yanılgılarından biri, İngiliz icadı olan demokrasinin, Avrupa’da yaşayan tüm halklara uyarlanabileceğinin sanılmasıdır”; 

“Rejimimiz süngüler ve kan üzerinde yükselir, ikiyüzlü seçimler üzerinde değil”; 

“Her ülkede ölmesi gereken insanlar olmalı. Onlar düzen ve hukuka ulaşmak için her ulusun vermesi gereken kurbanlardır”; 

“Bazen demokrasiye kan banyosu yaptırmak gerekebilir.” 

Anlayışlarını tarihten devralan Sisi, katliamlarına yeni gerekçeler buluyor. 

Mısır’daki kitlesel katliam, ayıplarımızı örtemeye yetmiyor. 

Bosna’daki, Azerbaycan’daki sessizlik, Mısır’da devam ediyor. 

Bu katliam ortasında birilerinin susmak yerine konuşması ise “insanlık” kelimesinin anlamının tekrar yazılması gerekliliğini bizlere anlatıyor. 

Katliama ses çıkarmayanların, “hükümet şöyle yapsaydı böyle olurdu, böyle yapsaydı şöyle olurdu” pervasızlığı, en az katliamlar kadar can acıtıyor. 

Susmayı da bilmiyoruz... 

Konuşmayı da... 

Ağlamak ise bizden uzak... 

Gözyaşı bizleri yalnız bırakalı çok oldu... 

Dünyaya, bize, bizlere inat. 

Nil ağlamaya devam ediyor... 

Ve Nil... 

Tarihi tekrardan yazacak evlatlarını bekliyor... 

Kendisi için değil, başkası için ağlayabilen yeni “insanlığı” arıyor. 

[email protected]