Hükümetin de bir gün darbeciler kervanına katılacağı, kimin aklına gelirdi.

Ama oldu işte!

O da darbe yaptı sonunda.

Hırsızlık ve yolsuzluklar, aysbergin görünen yüzü kadarıyla da olsa, birdenbire kamuya yansıyınca; arkası gelecek telâşıyla, örtbas etmenin elzem olduğunu düşündüler apar topar.

“Yargı”nın ve “Polis”in üstünden geçilen bir “silindir harekâtı”yla...

Üstelik 12 yılın birikmiş ne kadar cürufu varsa, torbaya onları da katarak...

Kadim dost ve ortakları olan “Gülen Cemaati”nin, herkesin gözü önünde yıkıverdiler sırtına.

Ne ki bununla yetinmeyip, o torbaya başka şeyleri doldurmak istedikleri de çıkmaya başlıyor yavaş yavaş ortaya.

Nitekim, nasıl ki Silivri davalarının adaletsizliklerini Cemaat’in güdümünde olarak gösterdikleri mahkemelere fatura etme kurnazlıklarına giriştilerse, o darbe teşebbüslerini vakti zamanında gündeme taşımış olan Taraf Gazetesi’ni, düzmece haberler yapmakla suçlamaya hazırlanıyor gibiler şimdi de.

Kaderin cilvesine bakın ki, 17 Aralık darbesi itibariyle 180 derece çark edebilmek için, ortamı hazırlama hareketlerine girişen AKP medyasının daha ziyade “eski Taraf’çı” unsurlarına yaptırıyorlar işi hem de.

Onlar da, “Bu plânlara zamanında inanmış insanlar olarak, kullanışlı aptallığımızı artık kabul etmemiz gerekir” diye yazılar yazıyorlar.

Böyle yaklaşımları temel alan başkaları da, kendi yazdıklarını unutup “ülkeyi ayaklandıran Taraf, düzmecelikler nedeniyle, kimin tarafından aldattığını açıklamalıdır” şeklinde ufak ufak hesap sorma kapısını aralamaya çalışıyor.

Bu gazetenin, “Kurucu Genel Yayın Yönetmeni”nin onurlu ve namuslu kişiliğine tanık olmuş ve içtenlikle inanmış kıdemli bir yazarı olarak, nasıl seyirci kalırım bu tür ayak oyunlarına?

Anayasa’yı ve diğer sorunlu yasaları değiştirerek ve bürokratik vesayet kurumlarını kaldırarakTürkiye’yi demokratikleştirmek yerine, başta bu Silivri davaları olmak üzere her şeyi yüzüne gözüne bulaştıran ve şimdi de o sorunlardan yırtmak için çare arayan AKP’nin tetikçisi olmak, bir zamanlar mutfağından sorumlu olunan bu gazeteye karşı ayıp değil mi?

Benim rahatsız olduğum, ne bu davaların yeniden ele alınmasıdır, ne o mahpustakilerin dışarıya çıkmalarıdır.

Buraya gelineceği belliydi zaten.

Esasen başından beri karşı oldum bu davalara.

Darbe sorunları siyaseten çözülmelidir, dedim durdum.

Ordunun elli yıllık darbe süreçlerinde biçimlenen yasal görev ve işlevleri olduğunu biliyordum çünkü.

Silahlı Kuvvetler’in ne yapıp yapmayacağını algılamak için, bavuldan çıkacak, üstelik üzerinde bir hayli de oynanmış CD’lere ihtiyacım yoktu benim.

Eğer meseleye, askerler bir tane daha darbe plânı mı yapıyorlardı acaba, diye yaklaşırsanız anlayamazsınız, kafanız karışır.

Ama eğer bunlar, elli yıllık darbe süreçlerinin yarattığı askerî vesayet kurum ve yasalarının kendilerine görev olarak tevdi ettiği, günü saati geldiğinde yönetime el koyacakları her zamanki rutin plânlarını mı yapıp test ediyorlardı acaba derseniz, belki o zaman anlamaya da başlarsınız.

Onlar için kutsal bir görev bu çünkü.

Burası demokratik bir ülke mi ki, demokratik sonuçlar bekliyorsunuz ordunuzdan?

Orduyu tüm geçmişiyle ve hepsiyle yargılayamayacağınıza göre, aralarından bir grubu ketenpereye getirip, “üç beş kişiyi sallandırdın mı Taksim Meydanı’nda” mantığıyla cezalandırarak çözemezsiniz bu problemi.

O yüzden bırakın yenilenmeyi, hâlâ “keemlenyekûn”dur bu davalar benim için.

Peki, o yazılarımı basan da bu gazete değil miydi?

Demem o ki, yolsuzluk ve hırsızlık foyaları ortaya çıkacak diye hızla dümen kıvıran ve iktidar uğruna yaranmacı açılımlarla ulusalcılara sığınan, onlarla zımni koalisyonlar kurmaya hazır ve nazır AKP’nin kaypaklığına ve sizin de utanılası suç ortaklığınızadır benim tepkim.

Darbeci zihniyetin sosyopolitik olarak aklanacak olması da cabasıdır.

Ayrıca, devletin işlevselliğine dinsel perspektiften bakmadığım için, Cemaat memaat nedir de bilmem.

İcranın başı olan hükümeti tanırım bir tek.

Her şeyden onu sorumlu tutarım.

Nereden nereye savrulmuş olan, bir de sizi!

[email protected]

twitter@cinarnamik