BAŞBAKAN Recep Tayyip Erdoğan’a sonsuz şükran ve minnet borçluyuz.

 En birinci nokta budur!

                               ***

 HAYIR, otoriter eğilimlerinden ve pederşahi tarzından dolayı kendisine yönelttiğimiz ve gelecekte de yöneltmeye devam edeceğimiz eleştiriler bu minnettarlığımızı değiştiremez.

 Çünkü atmış olduğu adım Tarihîdir!

 Üstelik de şöyle böyle değil, “T”harfi büyük yazılmak kaydıyla Tarihîdir!

 Daha ötesi, ihtilalcidir!

***

İHTİLALCİDİR, zira Ermeni Büyük Felâketi’nin doksan dokuzuncu yıldönümünde yayınladığı taziye mesajıEski Rejim’in en son ve en muhkem kalesini de berhava etmiştir.

 O Eski Rejim’in beyin yıkayarak unutturacağını sandığı bir hafıza tekrar dirilmiştir.

 23 Nisan 2014 Çarşamba günü Türkiye’de hem rezil tabu yıkılmıştır, hem de bilhassa ahlaki ve vicdani kıstaslar modern tarihimizde ilk defa bize bu derece yakınlaşmıştır.

 Henüz sırtımızdan kalkmasa bile, yine doksan dokuz yıldır omuzlarımızı çökerten çok çok ağır yük bir nebze hafiflemiştir. Yüzümüz biraz insan içine çıkacak çehreye bürünmüştür.

***

PEKİ, yeter mi? Hayır, yetmez!

 İttihatçı cürüm soykırımdı değildi tartışmalarını şu an için kenara bırakalım...

 Fakat taziye iyi hoş ama hani özür?

 Devlet devamlılığı ilkesi o lanetli İttihatçıların o lanetli mirasını da sırtımıza yüklüyor.

 Dolayısıyla da böyle bir özür önce insani, sonra siyasi planda en asgari ve en olmazsa olmaz yükümlülüğü oluşturuyor.

 Artık hortlaklarla yatıp kalkmak istemiyorsak, Ermeni halkına taziyenin çok ötesinde bir mağfiret borcumuz var ki, ödemeden ne kendimizle, ne de dünyayla barışabiliriz.

***

 AMA bu hayati eksiği işaretleyerek çarşamba günkü ideolojik devrimi küçümsemek ve Erdoğan’a duyulan öznel husumeti ön plana çıkartarak mırın kırın etmek aymazlık olur.

 Hele hele, “sol”(!) ve sağ yaftalı ulusalcı faşistlerin dünden beri tam anlamıyla nefret kustuğu ve tekrar Talât’ın kadavrasından medet umduğu gözönüne alınırsa, yeterli olmasa dahi Başbakan’ın jestini son nebzesine kadar desteklemek ahlaki ve siyasi bir yükümlülüktür.

Nereden nereye geldiğimizin farkında değil miyiz?

 Dünyanın gözünün içine baka baka yalan söylemekten ve inkârcılık yapmaktan, her iki Ermeni lehçesini de kullanarak taziye mesajı yayınlamaya gelmenin önemi es geçilebilir mi?

 Şüphesiz, Erdoğan’ın gelecek seneki yüzüncü yıl anmalarına karşı şimdiden tedbir aldığı yönünde spekülasyon yapmak mümkündür. Ama denklem bir de tersinden okunabilir.

 Yani bugünkü taziyeyle ülke kamuoyunu hem 2015’deki samimi bir özre, hem de muhtemelen tarihle gerçek bir hesaplaşmaya hazırladığı da varsayılabilir.

***

 HER hâlükârda, ihtimaller ne olursa olsun, Ermenistan ve Diaspora’nın haklı ve meşru tatminsizliğine rağmen şu an için hayatiyet arzeden nokta Türkiye’nin doksan dokuz yıllık tabuyu bizzat en resmî şahsiyetinin ağzından yıkmış olmasıdır.

 Buna da paha biçilemez! İlk adıma cesaret etmeden sonraki aşamalara ulaşılamaz.

 Dolayısıyla yazıyı elli üç yıllık can arkadaşım Samson Ararat’ın Erdoğan’ın mesajını yorumlayan sözüyle bitiriyorum: Bayram gibi geldi!

 Evet, velev ki şimdilik taziye olsun, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın o taziyesi bütün vicdanlara bayram gibi geldi ki, kendisine tekrar minnet ve şükran borçluyuz!

 [email protected]