Önce bazı tanıdıkların anlatmasıyla haberdar oldum; sonra Taraf’ta haberi çıkınca örneklerini de gördüm. Bu toplumun insanı şaşırtma yeteneğinin sonu yok.

Kaybolan, sonra da havuzda bulunan çocukcağıza ilişkin bir şeyden söz ediyorum. Çok üzücü bir olay. Ama üzücü olayın kendisini değil, tetiklediği “Twitter” nefreti yayınları kastediyorum. Bu çocuğun kaybolmasından, birileri, bir komplo kokusu almış. Koku almakla kalmamış, senaryosunu da yazmış. Çocuğun annesi DHKP-C’denmiş. Aramaya çıkan insanlar “üçüncü köprü”ye karşı eylem yapmak üzere, daha doğrusu eylem yapacakları araziyi tanımak üzere keşfe çıkmışlarmış. Gezi’ciymiş bunlar.

Böyle bir olaydan böyle senaryolar üretebilmek az buz bir marifet değil.

Ama bizim ülkemizde bu bir “marifet” olmaktan çıkıyor, çünkü “marifet” dedirtmeyecek kadar çok sayıda insan aynı şeyi yapıyor ya da her an yapabilir.

Bu son başarıyı gösterenler belli ki AKP, daha doğrusu Tayyip Erdoğan taraftarları. “AK Sosyal Medya” gibi logolar falan da görülebiliyor. Ama bu toplumda siyasetle ilgili herkes, hangi “cenah”a bağlı olursa olsun, aklını bu şekilde işletmeye yatkındır. Hiçbir şey göründüğü gibi değildir, işin içinde mutlaka bir numara, bir bit yeniği vardır. Numarayı yapan, bunu düşünen kişi kimi “düşman” bellemişse odur. “Gezi”cidir, “CIA”dir, “Paralelci”dir; muhtemelen hepsi birdendir.

Twitter bu gibi yalan yanlış iddiaları yaymak için çok uygun bir ortam. Ama bu, kapatmak için bir sebep değil --ve zaten, yalnız bu tip “tweet”ler olsa kapatmak Başbakan’ın aklına gelmezdi. Twitter son analizde bir “teknik imkân”. O imkânın nasıl kullanılacağı, kullananın kültürüne kalmış bir şey. Bu kültüre bu kullanım.

Bu araç ne zamandır vardı ve etkindi. Birkaç yıl öncesinde bu alanda örgütlenmiş olanlar, Ergenekon cephesinin elemanlarıydı. O zaman da vardı, kendi bireysel senaryosunu yazıp yayımlayanlar. Ama bilinçli ve örgütlü, “düşman” cepheyi zayıflatmak üzere yayın yapan merkezler de vardı. Şimdi de AKP’nin olduğu gibi.

Toplumun “insanı şaşırtma yeteneği”nin sonsuz olduğunu söyledim yazının başında. Evet, talihsiz çocuğun, talihsiz anne babanın başına gelen faciadan Köprü eylemi türetenlerin hayal gücüne şaşmamak olamaz; ama olayı genellersek, “ulusalcı”, “cihatçı”, daha neyse, hepsi aynı şeyleri yapıyor; aynı silâhları kullanarak aynı şekilde “savaş” veriyor. Burada da “şaşılacak” bir şey yok.

Biri yazıyor: “Ne kadar gezici ağzıbozuk varsa Pamir peşinde..” Bunu yazmak için epey bir “ağzıbozuk” olmak gerekir sanırım. Ama bu kişi bir “mücadele” içinde ya; bu mücadelede kendisi “haklı” tarafta, onunla aynı yerde olmayanlar da “haksız” tarafta ya; mücadelenin sertliğiyle orantılı olarak onlar “düşman”, “zebani” vb. ya, o halde elbette onlar “ağzıbozuk” olacak, bunu yazanın ağzı ise düzgün olacak.

Bunu yazanın profesyonel bir “dezenformasyoncu” olduğunu sanmıyorum (benimki tamamen tahmin tabii). Olmaması, sanırım daha beter. Çünkü bu demektir ki, bu kişinin “düşünme” tarzı bu. Bu kişi, karşılaştığı her olayı böyle görmek, böyle anlamak ve yorumlamak durumunda.

Böyle görenlerin, böyle anlayanların bu ülkede bu kadar kabarık sayıda olmasının sorumlusu Başbakan Erdoğan değil. Ondan önce vardılar ve her zaman çoktular. Ama şimdi somut gelişmeden ve aldığı bu biçimlerden Başbakan sorumlu. Kendini ve partisini temize çıkarmak için söylenenleri “komplo” kategorisine sokma kararı veren o. Bunun için “paralel örgütlenme”, “gizli faaliyet” ve buna benzer nosyonları alabildiğine şişiren o. Karanlık, kötü niyetli ajan imalarında bulunan o. Hepsinin üstüne, “Onlar sizin düşmanınızdır” anlayışı üzerinden siyaset yapan o.

Aynı zamanda, bunların ne kadar sakıncalı tavırlar olduğunu görmeyen, anlamayan da o. Ama böyle bir toplumda zaten birbirine karşı bilenmiş halde yaşayan bireyleri birazcık tutan, zapteden bağları kopardığınızda, kendiliğinden süreçlerin nereye kadar gideceğini kimse bilemez, gidişini de denetleyemez.