Siyaset alanında ikiyüzlülük, S. P. Huntington’nun “Medeniyetler Çatışması” (1996) ile Batı’ya armağanıdır. Yazık ki bugün, post modern süreç içinde dünyada giderek yaygınlaşan böyle bir durumu yaşıyoruz.

Asya, Afrika hatta Amerika’da dini orijin üzerinden yükselen tepkilerle birleşince Huntington uyarısı, savaşlar, iç çelişkiler nedeniyle yorgun düşmüş Batı üzerinde etkili oldu. Bu uyarı bir anlamda Batı’yı, kültürel bagajında önemli yer tutan “böl, kontrol et ve yönet” politikalarına geri çağırdı. Yeni sağ bu sesi duydu, bu paradigmaya içinden geçtiğimiz süreç içinde yeniden döndü.

Bugün Batı’nın Asya ve Afrika da yaşanan otoriterleşme eğilimlerini, katliamları, insan hakları ihlallerini, çatışmaları deyim yerindeyse doğal karşıladığını, seyrettiğini görüyoruz.

İsrail’in Golan Tepelerini ilhak etmesine göz yumacağı sinyalleri geliyor Amerika’dan. İsrail bunun için hemen hazırlıklara başlıyor, Batı yine tepkisiz, seyrediyor. Türkiye’de ayıplı bir seçim yaşanıyor.

YSK seçime girerken aday olmalarına onay verdiği kayyum atanmış eski belediye başkanlarının 31 Mart yerel seçimlerinde aday olmalarına göz yumdu. Fakat bunlardan bir kısmı sandıktan belediye başkanı olarak çıkınca, 10 puan geriden gelen ikinci sıra AKP adaylarına mazbatayı veriyor. Açıkça bu adaylara bir çeşit tuzak kuruyor, halkın iradesine el koyuyor.  İstanbul’da seçim sonuçları birilerinin beklediği gibi çıkmayınca, seçim öncesi o birilerinin tespit edilmiş seçmen kaydırmaları için yapılan şikâyetleri dikkate almazken seçim sonrasında kendi yaptığı kaydırmalar üzerinden o birilerinin seçim iptali istemini görüşmeyi kabul ediyor.  Seçimi sonuçlandırıp, kazanmış adaya mazbatasını veremiyor.

Bütün bu insan hakları ihlalleri, İktidar gücünün muhalefet üzerinde açık kullanımı, keyfilik, hukuksuzluk, otoriterleşme Türkiye’de yaşanırken Batı Avrupa ülkeleri seyrediyor.

Batı’nın bu tavrı “uyuz olsunlar da kaşıyacak tırnakları olmasın” tavrıdır. Yeni Sağın yaklaşımı tam da bu. Kendisine tehdit oluşmadığı yerde Batı kör, sağır oluveriyor. Az sayıda dürüst demokratın, sosyalistin sesini ise yandaş basın yüzünden zaten duyamıyoruz.

“Biz ve Diğerleri” ikiyüzlülüğünün orijini böylesine güçlü olunca, gelişmekte olan ülkelerde otoriter yönetimlerin keyfi davranışları için elverişli bir ortam oluşuyor. Bu yönetimlerin kendilerini sakınmaları için bir neden kalmıyor. Daha fütursuz,  daha gözü kara, davranıyorlar. Ben “ne yapıyorum, ülkeyi nereye götürüyorum. İnsanları bir birine kırdırırsam Tarih benden nasıl bahseder” diye durup düşünmüyorlar.

Post modern süreç içinde Milliyetçilik, Kökten dincilik, Radikal İslam dilediği gibi at oynatacak alan buluyor kendine. Bu koşullarda, otoriterleşme yolunda hangi aktör başat, hangisi daha kullanışlı, hangisi figüran bunları ayırt etmek de çok kolay değil. Şu “Cumhur İttifakı” dışında kalan % 48.36’nın içinde, “biz ve diğerleri” kültürünün çekim alanına girmemiş kaç kişi çıkar sizce?

AKP ve yandaşları otoriterleşme yolundaki engelleri bertaraf etmeye çalışırken CHP aday seçme sandığını üyelerinin önüne koyabildi mi? Dokunulmazlıkları kaldırma yolu ile siyaset dışı bırakmaya su taşıdığı HDP’nin oyları olmasa bugün İstanbul’da başarı çığlıkları atabilir miydi? Dokunulmazlıkların kaldırılmasına destek verdiği için bu ülkenin ne bedeller ödendiğini kendi içinde sorgulayabildi mi?

Asıl sorgulanması gereken “biz ve ötekilere” dayalı siyaset yapma alışkanlığıdır? Hala Kürtlere dönüp siz aslında Türksünüz” demenin aslında bu insanlara “bu vatanın, bu bayrağın altında bir yeriniz yok” demek anlamına geldiği ne zaman fark edilecek? Bunu anlayamadıkça gelecek ile ilgili otoriter yönetimden farklı söyleyebileceğiniz neyiniz olur?

Çok kültürlülüğü, herkes için ana dilde eğitimi, farklı inançların birbirini incitmeden bir arada yaşamasını kabul etmeden bu topraklarda huzurlu yok? Bırakın AKP-CHP itişmesini de önce bunu bir görün?

Şiddet, güç kullanma, çatışmadan beslenme birlik beraberliği bozmanın en provokatif yoludur.  Bir “Hayır” cephesinin kurulması öncelikle “biz ve ötekiler” ikiyüzlülüğünü ret etmekle mümkündür. Bunun için önce Milliyetçi duygularınızı yeniden gözden geçirmek zorundasınız.  

Bugün cevap aranması gereken temel soru şu: Dayatılandan farklı olarak nasıl bir Türkiye istiyoruz, bunun için neleri göze alabiliriz?