Altı aydır yazmıyorum, uzun zamandır klavye başına geçmedim.

Bana göre yazı, içerdiği analiz üzerinden uyarı görevini üstlense de sonuçta bir umudu beslemelidir. Bilgi vermiyor, umudu beslemiyor, çıkış yolu göstermiyorsa o yazıyı dikkate almam.

Türkiye geçim sıkıntısı, adalet duygusu, eğitim arayışı, insan hakları, demokrasi arayışı, moral dayanaklarıyla serbest bir düşüş içinde. Kimlik kavgaları, algı manipülasyonları, kin ve nefret söylemleri üzerinden yol alan siyaset, çöküşü, yozlaşmayı da derinleştiriyor. Serbest düşüş hızlanırken, süreçten çıkış için gerekli umudun yeşerebileceği zemin de zehirleniyor.  

Bu koşullarda uç veren sahte, boş umutlar; süreçten nemalanan, ikbal için, topluma deli gömleği giydirmeye çalışan aktörlerin işine yarar. O nedenle boş umutlara malzeme olmak istemem.

Atanmış rektör eliyle ülkenin en büyük belediye başkanının kazanılmış hakkı diplomasına el koyan; yargı aracıyla içeri alınan Gaziosmanpaşa Belediye Başkanı yerine meclisten kendi adamını seçtiren irade ile oturup “Eşit Yurttaşlık” konuşacaksın öyle mi?

Buradan bir sonuç çıkacağına inanıyorsun, çünkü o iradenin elinde tutsak olan senden bunu istiyor, sen de, umudunu o iradeye bağlamışsın. Bu arada partinin yeniden netleştirdiğin kimlik üzerinden bir zamanlar şiar edindiğin “Türkiyelileşmek” kavramına elveda etmişsin.

Tutsak, onu tutsak alan istemezse, tuvalete bile gidemez. TKP davasından Gonca Askeri Tutukevinde yatarken, İdare bizden her sabah avluda bir askerin komutuyla askeri yürüyüş yapmamızı istedi. Bizim grubun temsilcisi tutukevini yöneten komutanla bir anlaşma yaptı. Anlaşmaya göre yürüyüşü bir askerin komutu ile değil de kendi içimizden birinin komutuyla yapacaktık. Görüntüyü kurtarmıştık da fakat bu, sonuçta irademiz dışında yürüdüğümüz gerçeğini değiştirmiyordu.

Sonuçta halk iradesi, insan hakkı, hukuka bağlılık, anayasaya bağlılık gibi kavramları bir kenara itip iktidarını sürdürmeye odaklanan, her türlü aracı meşru hale getiren iradenin elinin altında tuttuğu bir enstrümana umut diye bağlanmışsın. 

DEM sözcüsü, Öcalan PYD lideri Mazlum Abdi ile görüşsün diyor. ABD ve İsrail’in çıkarları doğrultusunda Orta Doğu’ya şekil vermek üzere Öcalan’a bir rol düşüyorsa neden olmasın. Fakat bir taraftan da ABD Iraktaki varlığını geri çekiyor. Bu ülkeyi tehlikeli bölge ilan ediyor. Irak’ta iç savaş beklentisi var. İsrail’in İran’a saldıracağı konuşuluyor. Ortadoğu barut fıçısı. Irak’ta olası yeni yapılanmanın Türkiye’de “Eşit Yurttaşlık” a faydası olsun beklentisi içindeyken Irak’ta patlayacak olası bir iç savaşın Türkiye’ye yansımaları ne olur, buna da bir bakmak lazım.

Özgür Özel TELE 1 de çıktığı bir programda, bazı koşullar sıraladı, kabaca ifade etmek gerekirse; İmamoğlu ve diğer tutuklu başkanlar salınmaz, bu operasyonlara devam edilir, sandık önümüze gelmez ise “alanlara çıkar bir daha da dağılmayız” dedi. Eğer bu söylediği, yakın tehdit olarak görülüp ciddiye alınsaydı, herhalde o program çıkışında Özgür Özel tutuklanırdı.

CHP önce geçmişin muhasebesini doğru yapmalı, (Kılıçdaroğlu şimdi nerde, Lütfü Savaş şimdi nerde), bir de kendi içinde birbirinin eteğini çekiştirmeyi bırakmalı, kendi içinde barışı sağlamalı ki sıra muhalefetin diğer liderleri ile birlikte hareket etmenin yollarını aramaya gelsin.

***

Umut başlangıçta bir fikirdir. Önce o umuda üzerinde mayalanarak çoğalacağı sağlam bir zemin yaratmak gerekir. Fikir için gerekli zemin, doğru örgütlenme, doğru bir araya gelmedir. Önce o fikre hayat verecek doğru kişileri bir araya getirmek gerekir. Sonra kendinden başka kimseye hayat hakkı tanımayan irade karşında kendini konumlayan tarafları o fikir etrafında bir araya getirme becerisi gösterilmelidir. Bu ilişkilerin doğru kurulmasına bağlıdır. İnsanlar dostluk, güven, dayanışma içinde o fikir etrafında birbirlerine kenetlenmelidirler. Sonra o fikri yaşama geçirmek için hayatın her alanında örgütlenmeye, fikri ilmek ilmek örmeye, çoğalmaya sıra gelir.

Hazırlığı doğru yapılırsa, kader anında insanlar umuda sahip çıkar, umudu sahiplenir. Umut gerçekliğe dönüşür.

Lider bunun için vardır. Lider bir fikri, umuda, bir umudu gerçeğe dönüştürebilme yeteneğine sahip olabilendir. Lider, kitleyi kendisi ile birlikte dönüştürebilir, kitleyle birlikte büyür. Gücü boşa harcamaz. İnanırsa kitle, liderine sahip çıkar.  Umut böyle doğar, filizlenir, büyür, gerçeğe dönüşür.

Yoksa boş umut, ham hayal olarak kalır. İnsanlar onunla oyalanırken, atı alan Üsküdar’ı geçer, erken öten horoz başından, Dimyat’a pirince giden bulgurdan olur. Sonu hüsrandır.