Yaşam, arkadan öne doğru koşar; dikkat kesilirsek eğer yaşamın arkamızdan bizi; -Haydi yürü, haydi yürü!, diye dürttüğünü algılarız: Önümüz henüz yaşanmamış boşluktur; dürtüldükçe boşluk çağırır bizi; yükseklik korkusu çekenler, yaşam dürtse de boşluğa adımını atamaz, şimdide çakılı kalır, ne gelecek olabilir ne de geçmiş; korkuyu yenenler ise yaşam dürttükçe geleceğe kanat açar: Arkamızdan ölüm mırıldanırken yaşam önümüzde kahkaha atar.

İşte hakikat dediğimiz şey, inkârın inkârından oluşan ve önsüzden-sonsuza uzanan, devriye adını verdiğimiz uzun yürüyüşte birden bire karşımıza çıkıverir: Kimi kez bir çiçek, kimi kez bir hayvan, kimi kez bir doğa parçası, nadiren de bir insan donunda karşılar bizi.

Demek ki esenliğe çıkış, boşluğun kıyısındaki umutsuzluğun olanağındadır. Şamanın yaptığı gibi umutsuzluğa su verebilirsek, nefes almaya başlar; bilin ki umudu doğuracaktır.