AK Parti’nin seçmeninden Cumhurbaşkanlığı’na; geçici işçisinden bürokrasinin en tepesine kadar uzanan birbirine mesafeli geniş yelpazesinin parçalarını iktidar tutkalı bir arada tutuyor. Bülent Arınç, Hüseyin Çelik, Abdullah Gül gibi nekbet dönemi geçiren isimlerden açık veya üstü kapalı gelen itirazların tek açıklaması var: Ağızlarını, ellerini, kollarını kapalı tutacak bir tutkal yok. Güç ellerinden yitip gittikten sonra iktidara ellerini temizleyecek sabun muamelesi yapıyorlar.

Davutoğlu, 29 Nisan MKYK toplantısından sonra iktidar burcunda kayan bir yıldız gibi, onların arasına karışmaya hazırlanıyor. Nereden nereye? İktidar tutkalı ile bulunduğu yere raptedilmiş, kimliğinin, kişiliğinin bütün iddialarından vazgeçmiş ve posası çıkartılmış olarak. “İslâmî temelden hareket eden yeni bir medeniyet açılımı mümkün müdür?” Bu soru, Davutoğlu’nun kaleminden 1991’de okuduğum bir soruydu? Bir entelektüelin, bir siyaset adamının hayatını adadığı soru. Şimdi bir anlamı kaldı mı?

İsmail Kahraman’ın başlattığı laiklik tartışması, sadece eski ezberlerin tekrarına vesile oldu. Laikçilerimiz akıllanmamış. İslâmcılığa veya İslâmî esaslara dayalı bir devlet düzenine dair bütün özlemlerin ve hayallerin yerle bir olduğu bir iktidar tecrübesi yaşadık. Kimsenin derdi şeriat değil. Siyasî İslâmcılığın İslâmî bir düzen arayışı olmadığını, bütün derdin iktidara gelmek ve iktidarda kalmak olduğunu, bu amaç için her değerin sonuna kadar sömürüldüğünü ve bütün ortak değerlerin iktidar uğruna gerek görüldükçe bozuk para gibi harcandığını yaşayarak öğrendik.

Hafta sonu Erdoğan, köklü dindar bir sivil kuruluşun genel kurulunda yaptığı konuşmada, bir başka sivil dindar hareketi ağır hakaretlere boğdu. Türkiye’nin ‘en parlak beyinleri’ni ‘iğfal edip şahsiyetsiz, kişiliksiz, riyakâr robotlara dönüştürmekle’ itham ederken, karşısında, İlim Yayma Vakfı’nın yani tıpkı Gülen Hareketi gibi yurt-barınma ve eğitim alanında faaliyette bulunan gönüllüleri oturuyordu. İlim Yayma yurtlarında, davet üzerine çok konferans verdim, tıpkı Hizmet Hareketi mensubu gençlere verdiğim seminerler gibi. Bir dönemin yardımlaşma ve dayanışma ruhunun başarılı örnekleri bunlar. İlim Yayma Vakfı’ndan aldığı burslar sayesinde eğitimini tamamlamış, bugün sözü dinlenir çok kişi var. Hayrettin Karaman onlardan biri. Hatta burs aldığı İlim Yayma Vakfı başkanının Numan Kurtulmuş’un babası olduğunu kendisinden dinlemiştim.

Gülen Hareketi’nin heba olacak parlak beyinleri titizlikle keşfedip elinden tuttuğunu, böylece Türkiye’nin sosyal sermayesine yaptığı inanılması güç katkıyı gençler üzerinde çok sık gözledim. İmam Hatipler de çok eski zamanlarda, dindarlık ortak paydası ile hayırseverlerin himmetiyle pek çok kabiliyetli gencin önünü açmıştır. Bütün bu farklı renkler ve kuruluşlar arasında bugüne kadar sadece hizmet rekabeti olmuş, işini iyi yapan öne geçmişti. Gülen Hareketi’nin dünyayı yerinden oynatacak sabit nokta gibi bütün enerjisini yönelttiği eğitim alanında Türkiye’ye çağ atlattığını vicdanlı hüküm verenler teslim ederler. Laikler de anlamalı: Daha dindar insanlardan önce daha iyi fizik-matematik bilen bir nesil yetişti. Çökmüş, çürümüş resmî eğitimin dışında yeni bir kanal açıldı ve bir ekol oluştu.

Şimdi can alıcı soruyu soralım: İlim Yayma ve İmam Hatip camiası ile Gülen Hareketi’nin eğitim kurumlarından yetişenler ve bu kurumlara destek olanlar arasında itikadî-amelî, hatta ahlakî ne fark var? Dini anlama ve yaşama konusunda bir anlaşmazlıkları var mı? Tek fark, yegane fark iktidara olan mesafeleri. Bu mesafeyi koyan da kendileri değil, doğrudan Erdoğan’ın kendisi. İmam hatiplilere tüm insanlığın geleceğini inşa etme vazifesini veren de o, öbürlerine şahsiyetsiz, kişiliksiz ‘parlak beyinler’ hakaretinde bulunan da o. Peki kitapta, Sünnet’te hangi İslâmî ölçüye uyuyor.

Bir inancın, ideolojinin değil sadece ve sadece iktidarın bir arada tuttuğu insanlardan bahsederken, gözünüzü inanca değil, bu tutkala dikmelisiniz.