Biden’ın IŞİD ve onu destekleyenler hakkında söyledikleri çok önemli açıklamalardı. Şimdi ise bunun için özür diliyor, söylediklerini de bir anlamda geri alıyor olmalı.

Ne demek bu? Sarhoş muydu, “etki altında” mıydı Kennedy Institute gibi bir yerde konuşurken? Sırtına silâh dayayıp inanmadığı sözler mi söyletmişlerdi? Yoksa böyle bir rahatsızlığı mı var, arada bir transa girip sayıklıyor, sonra kendine geliyor... böyle bir durum mu var?

Herhalde bunların hiçbiri sözkonusu değil.

Öyleyse?

Burada bazılarımız AKP’den hesap soruyoruz: “İşte, buyurun size IŞİD! Bunların ne biçim adamlar olduğunu anlamadınız, bunlara doğrudan ya da dolaylı, destek verdiniz...”

Amerika’da da Obama hükümetinden hesap soranlar var (demokratik ülkelerde iktidarlardan “hesap” sorulur; normal bir olaydır): “Birdenbire ortaya çıkan ve ortalığı duman eden bu adamlardan, bunların yaptığı hazırlıktan haberiniz yok muydu?” diyorlar. “Bu ne biçim istihbarat? Nasıl böyle gafil avlanırsınız?”

Oysa, tabii, biliniyordu, söylenmişti, uyarılmıştı. Obama durumu açıklamak (ya da “tevil etmek”) için istihbaratçıları da örtük biçimde suçlayan sözler söyleyince, istihbaratçılar da onu suçlayan beyanatlar vermeye başladı.

New York Times’da birileri bugün IŞİD bayrağı altında iş görenlerin çoğunun Amerika’nın Irak işgalinden sonra doldurduğu hapishanelerde “davaya kazanılmış”, “eğitilmiş” kişiler olduğunu anlatan bir yazı yayımladılar.

Usama’nın, El Kaide’nin hikâyesi de çok farklı değil.

Yani, sözün kısası, Biden bu açıkları kapamak için öyle konuşmak gereğini duydu. Tipik “siyaset adamı” refleksi: kabahati başkasının üstüne atmak!

Söylediklerini bizim gazetede okurken ben de şaşırmıştım buna. Erdoğan için “eski bir dost” demişti. Bu açıklamalarından sonra bu “dost”luğun gelecekte de devam etmesi konusunda şüphede olduğumu yazmıştım.

Evet, devlet adamları kendi aralarında yaptıkları konuşmaları böyle uluorta açıklamaz, dünya kamuoyuna taşımazlar. Kennedy Institute da havai dedikodularla vakit geçirilen bir yer değildir.

Amerika da IŞİD karşısında “gaflet” gösterdi, çünkü böyle birilerinin varlığı biliniyordu, ama bu derece etkili olacaklarını hiç kimse beklemiyordu.

Öte yandan, Amerika’nın baba ya da oğul Esed’e derin bir muhabbet beslemediğini tahmin edebiliriz. Buna rağmen, Suriye’de Esed’e ve rejime karşı muhalefet patlaması da Amerika’nın (bizimki gibi) sempatisini uyandırmadı. “Bu derece etkili” olacağını tahmin edemeseler de, bu “muhalefet”in hiç değilse bir kesiminin mahiyeti hakkında herhalde bir fikirleri vardır ki, “Tamam, bu iş oldu” havasına girdiler ya da “ne olursa olsun, Esed devrilsin” stratejisi gütmediler. Ama bazı yakın müttefiklerine dertlerini anlatamadıkları görülüyor. Biden’ın ağzını açıp gözünü yummasında bunun da payı olabilir.

Şüphesiz, “Başkan Yardımcısı” sıfatıyla dolaşan bir adamın “gözünü yumma”ması gerekir. Hele “ağzını” açarken, hiç. “Söyleyeceğimi söylerim, sonra özür dilerim,” diye politika olmaz. “Ciddi” bir politika olmaz. Durum kritik, bu patırtıda “koalisyon”un kendi içinde “Sen yaptın! Sen söyledin!” kavgası çıkarması da hiç olacak şey değil.

Sonuç olarak, Biden, doğru olmayan şeyler söylediği için özür dilemiyor aslında. Söylenmemesi gereken, söylenmesi diplomatik racona uymayan şeyler söylediği için özür diliyor.