Meclis komisyonunun İmralı’ya gitmeye hazırlanması, Türkiye siyasetinde uzun zamandır görülmemiş ölçekte bir kırılmayı ifade ediyor. Bu ziyaret, sadece bir protokol adımı değil; hem Cumhuriyet tarihi boyunca bastırılmış olan Kürt meselesinin yeniden siyasal zemine taşınması, hem de Türkiye’nin demokratikleşme sürecinde yeni bir dönemin kapısını aralaması açısından tarihsel bir eşiktir.

Bugün devlet heyetinin çatışmanın en önemli muhatabını dinlemeye yönelmesi, sorunun güvenlikçi yaklaşımın dar çerçevesinden çıkarılıp yeniden siyasetin merkezine alınması anlamına geliyor. Bu, Türkiye’nin hem toplumsal hafızasıyla yüzleşmesi hem de demokratik bir geleceği kurma yönünde irade göstermesi açısından son derece kritik bir adımdır. Kısacası İmralı’ya gidiş, sadece bir görüşme değil; Türkiye’nin yeni bir tarihsel momentin eşiğine geldiğinin açık göstergesidir.

Tarihsel İsyanın Kaynağıyla Yüzleşmek

53 yıl önce Çubuk Barajı’nda yükselen isyan, Türkiye’nin modernleşme sürecinde dışlanan kimliklerin ve ezilenlerin ortak taleplerinin sembolüydü. Bugün o isyanın liderinin, neden böyle bir mücadele yürüttüğünü doğrudan devletin temsilcilerine anlatacak olması, tarihsel bir kapanmayı değil, aksine yeni bir başlangıcı işaret ediyor. Bu ziyaret, sadece bireysel bir figürü dinlemek değil; halkların özgürlük, eşitlik ve demokratik ortak yaşam talebinin kökleriyle yüzleşmektir.

Geçiş Yasası, Özgürlük Yasaları ve Barışın Hukuki Zemini

Barışın kalıcı hale gelmesi, yalnızca iyi niyetli tutumlarla değil; aynı zamanda güçlü bir hukuki zeminle mümkündür. Geçiş döneminin ihtiyaçlarına uygun yasaların yapılması, demokratikleşmenin kurumsal temelini oluşturur. Bu çerçevede geçiş yasaları, hakikatle yüzleşme, mağduriyetlerin giderilmesi ve siyasal aktörlerin özgür koşullarda topluma katkı sunmasının önünü açmalıdır.

Bu sürecin en önemli göstergesi ise açıktır;

İmralı’daki muhatabın, özgür, çalışabilir ve siyasal üretim yapabilir koşullara kavuşması.
Çünkü barış, kendi asli aktörlerini dışlayarak kurulamaz. Sayın Abdullah Öcalan’ın koşullarının iyileşmesi, bireysel bir düzenleme değil; demokratik çözümün toplumsal güvence altına alınmasının temel ölçütüdür.

Radikal Demokratik Perspektif; Halk İradesinin Yeniden Kurulması

İmralı’ya gidiş, radikal demokratik paradigmada önemli bir kavşaktır. Devlet aklının sorunu tek yönlü yönetme anlayışından çıkıp, toplumun çoklu iradelerini tanımaya yönelmesi; demokratik siyasetin genişletilmesi açısından kritik bir anlam taşır. Bu adım;
meşru temsilin tanınması,
diyalog kanallarının açılması,
toplumun siyasal özneliğinin güçlenmesi,
merkeziyetçi yapının zayıflaması
gibi sonuçlar üretmeye adaydır. Türkiye’nin demokratikleşme tarihinde böylesine açık bir müzakere kapısının aralanması, yeni bir düzenin işaret fişeği niteliğindedir.

Sosyalist Perspektif; Barışın Toplumsal Dönüşümle Bütünleşmesi

Sosyalist yaklaşım için barış, çatışmanın bitmesinden ibaret değildir; toplumsal eşitsizliklerin ortadan kaldırıldığı, emekçilerin, kadınların ve ezilenlerin özgürleştiği yeni bir toplumsal düzenin kurulmasında stratejik bir imkândır. Bu nedenle İmralı’ya gidiş, yalnızca siyasal bir hamle değildir; aynı zamanda ortak yaşamın, eşit yurttaşlığın ve özgür emeğin üzerindeki engellerin kaldırılmasına doğru atılan bir adımdır. Barış, böylece hem siyasal hem toplumsal hem de ekonomik dönüşimin merkezine yerleşir.

Demokratik Toplumun İnşası ve Umut Hakkının Politikleşmesi

Demokratik toplumun inşası, ancak halkların geleceğe dair umut taşıyabildiği koşullarda mümkündür. Bu umut, “umut hakkı” olarak kolektif bir siyasal talebe dönüşür ve toplumun değişim iradesini güçlendirir. İmralı’ya gidiş, bu umut hakkının yeniden işleyeceğinin sinyalini veriyor. Türkiye, çatışmanın gölgesinde değil; barışın, eşitliğin ve demokratik dayanışmanın ışığında yeni bir yüzyıla adım atma fırsatına sahiptir.