Taraf’tan Tunca Öğreten Rıza Türmen’le bir mülâkat yapmış, dünkü (26 Ocak) gazetede yayımlandı. Rıza Türmen birkaç konuda hep katıldığım sözler söylemiş; ama asıl Ali İsmail Korkmaz’ın öldürülmesi üstüne söyledikleri önemli göründü bana. Çünkü bu olayda Tayyip Erdoğan’ın “en az polis kadar” sorumlu olduğunu ileri sürüyor. Olayın başından beri ben de bu kanıdayım. “Cinayete azmettirmek” diye bir fiil varsa, Başbakan sıfatını taşıyan bir kişi, bu fiili ancak bu ölçüde gerçekleştirebilir. Bir Başbakan kalkıp o polislerle randevulaşacak, “Şu yapacağınız işi bir konuşalım,” diyecek değil. Ama polisin bir sürü vahşi davranışından sonra, “Polis destan yazdı” diye demeç veriyorsa, Gezi’nin “darbe girişimi” olduğunu söylüyorsa, polis de bu üslûp içinde kollarını sıvar. Bu olaylardan, ölümlerden sonra, ölen insanların arkasından söylemediğini bırakmaz, öldüren polisler hakkındaysa ağzını açmazsa, polislerin edindiği bu izlenimi de doğrulamış olur.

Nitekim bu polisler de mahkemede “darbe oluyordu, onu önledik” diye savunma yaparak Başbakan- Cumhurbaşkanı’nın uzattığı dala sarılmakta kusur etmiyorlar.

Bu “darbe yapmak” fiilinin de suyunu çıkardılar, hep birlikte, elbirliğiyle. Hoşlanmadıkları kişiye “darbeci” diyerek kavramın içeriğini sıfırladılar. Gezi’de ağaç kesilmesin diye direnişe çıkan (polisin gazıyla, copuyla cebelleşen) insanlar “darbe” yapıyor, ciddi bir yolsuzluğa işaret eden konuşmaları tesbit edenler, bunları topluma açıklayarak “darbe” yapıyorlar; AKP’nin ve silahşorlarının onaylamadığı ne varsa, ne olursa olsun, onu yapan, “darbe” yapmış oluyor. Solcuların hoşlanmadıkları her şeye “faşist” demek gibi bir alışkanlığı vardır, hep eleştiririm. Bu “darbe” iyice anlamsız bir söz haline geldi.

Öte yandan, bu “darbe” denen şeyin meraklısı da az değil bu toplumda. “Ben solcuyum” diyen bir kişinin mutlak bir biçimde, her türlü darbeye karşı olması beklenir. Ilımlı solcu, radikal solcu olması da farketmez. Ama burada, neydi, “Bayrak Mitingi” mi, neyse, aralarda “Ordu göreve” diye haykıran “solcu” gruplar görüldü. Bunlar herhalde, “Ordu habire bize karşı darbe yapıyor. Denge bozuluyor,” diye dertleniyorlardı. Bizim sevmediklerimize karşı darbe yaptıkları zaman bu pekâlâ iyi olabilir, “ilerici darbe” olabilir.

Memleketin darbe teorisyenleri de bu durumu dallayıp budaklandırıyordu. “Ordu şimdiye kadar yanlış darbeler yaptı; hata oldu. Ama şimdi yaparlarsa laikliği korumak için yapacaklar. Yani demokrasi için yapacaklar. Demek ki ordu nihayet kendine yakışan ‘ilerici’ konuma geldi.”

Oysa elbette darbenin “ileri” olanı yoktur. “İleri” olmak, darbe olmayan bir toplumda yaşamaktır.

Türkiye solunun “Sosyal- Demokrat” kanadını temsil eden CHP de, AKP iktidarını izleyen yıllarda, 28 Şubat’ın tekrarlanacağını tahmin etti, stratejisini bu tahmin üzerine kurdu. “Nasıl olsa Ordu gelir, bu adamlara ‘çekilin gidin,’ der, bundan sonra kurulacak koalisyonda biz bulunuruz.”

Böyle bir geçmiş, şimdi AKP yandaşı medyanın ağzını her açışında “harf-i tarif” misali “darbe” ya da “darbeci” demesini haklı çıkarmıyor, ama anlaşılır kılıyor. “Bize muhalif olanların zayıf noktaları bu olduğuna göre, biz de buradan yükleniriz,” diye düşündükleri anlaşılıyor. Başta Erdoğan, bütün düşmanları bir sepete koyma alışkanlığı da var. Böylece bizler, her gün, bir “darbeci”, bir “paralelci” oluyoruz.

Oysa AKP iktidarının çeşitli olayları arasında bu darbe konusundaki (darbeden yana) ajitasyonun etkisi sönmeye yüz tutmuştu. Gezi olurken de, oraya “Belki bir darbeye ortam hazırlarız” diye düşünerek koşanlar olmuştu mutlaka. Ama onlar Gezi’ye egemen olamadılar –istenmeyen misafir olarak kaldılar orada.

Yani demokrasinin önünü açmak için demokrasiden yana olanların koalisyonu mu, ittifakı mı, yoksa sadece karşılıklı anlayışı mı, bunu güçlendirmek gerekirken Tayyip Erdoğan bunun tam tersine davranmaya karar verdi, beter bir kutuplaşma yarattı, şimdi de bunu büyütmeye devam ediyor.

Polis de destan yazmaya devam ediyor.