ORAK çekiçli bayrak, hançereli marş, yoldaşlı hitabet falan, bizim komünist taife 1917 Bolşevik Darbesi’nin 97. yıldönümü kutlamış.

Kutlasınlar bakalım...

Ama malûm, ölü şeylerin doğumlarını kutlamak nekrofil hazlar kategorisine girer.

Eh, Lenin’den Mao’ya ve onlardan Kim hanedanına, kızıl putperestlerin bu ölü sevici sapkınlığı zaten daha baştan itibaren kadavra mumyalamak şeklinde tezahür etmemiş miydi?

Dolayısıyla bugün de hazza ve vecde ulaşmak için çeyrek asır önce nihayete ermiş bir yalanla iman tazelemelerini yukarıdaki vahim travmaya yormak gerekiyor.

***

EVET, tam çeyrek asır!

Çünkü SSCB’nin yani komünizmin çöküşü aslında palyaço generaller kumpanyasının zaten can çekişen hastayı kurtarmak umuduyla 19 Ağustos 1991 Moskova’sında düzenlediği ve püf deyince de teslim bayrağı çektiği darbe komedisinden iki yıl önce gerçekleşmişti.

Ne zaman ki 9 Kasım 1989 gecesi Berlin Duvarı berhava oldu, işte “tarihin en büyük yalanı”daha o an bitti!

Ne zaman ki Sovyetler’in aforoz ettiği Mstislav Rostropoviç Brandenburg Kapısı önündeBach’ın aynı adı taşıyan konçertosunu çaldı, viyolonselden yükselen musiki bir yandan yeni dünyanın doğuşunu müjdeledi, diğer yandan da 1917’nin cenaze marşını çaldı.

Dolayısıyla, işte bizim ölü sevici komünistler sapkın hazzı Bolşevik Darbesi’nin 97. yıl kutlamasında ararken, aynı gün özgürlük âlemi de ölü değil canlı ve somut bir olgunun sevinciyle Duvar’ın yıkılışının çeyrek yüzyılını idrak etti.

***

HAYIR, ne o Duvar, ne o Sovyetik Blok, ne de bizzat o SSCB bizim meczupların iddia ettiği gibi dışarıdan yöneltilen emperyalist komplo ve manipülasyonlarla çöktü!

Tek bir delil, tek bir örnek, tek bir ispat sunamadan bunu öne süren komünistler ve ulusalcılar tıynetleri icabı yine topyekûn ve yine külliyen yalan söylüyorlar.

Nitekim gerek 1989 yılının, gerekse daha sonraki sürecin gelişmelerini kronolojik takvimle ve arşiv pertavsızıyla uzun uzadıya ve kılı kırk yararak inceleyin...

***

2. Savaş ertesinde tedricen oluşmuş olan statükoyu artık nispi bir güvence olarak algılayan ABD ve AB Yaşlı Kıta’nın doğusunda başgösteren dönüşüm taleplerine son derece ihtiyatla yaklaşmaktadır. Her türlü kışkırtıcılıktan da bilhassa kaçınmaktadırlar.

Öyle ki, Duvar çöktükten sonra bile Washington, zaten başlarda çok temkinli davranan Federal Şansölye Kohl’e Alman birleşmesi konusunda sürekli olarak itidal tavsiye emektedir.

Avrupa’da ise aynı birleşmeye ilişkin olarak Fransız entelektüel François Mauriac’ın fi tarihinde kinayeyle söylemiş olduğu “Almanya’yı o kadar çok seviyorum ki, iki tanesi tercihimdir”sözü tekrar gündemegelmiştir. Paris de, Londra da durumdan işkillenmektedir.

O hâlde çok rahatlıkla diyebilir ki komünizm ve Duvar dışarıdan tek bir fiske vurulmadan, totalitarizme isyan eden halkların bizzat yarattığı dinamikle yerle bir oldu.

Ve eğer lügat anlamındaki devrimden söz etmek gerekiyorsa da, kitlelerin muazzam biçimde katıldığı bu meşru isyan, mikroskobik bir azılı azınlığın Petrograd’daki Kışlık Saray’ı basmasından öteye gitmeyen 1917 Bolşevik darbesine kıyasla bin defa daha çok devrimdir!

***

BURADA hazin, çok hazin olay şeyi, tüm insanlık yukarıdaki gerçeği kavramışken bizim ülkemizdeki nekrofillerin doyumu hâlâ ölü sevicilikte aramaya çalışması oluşturuyor.

Tedavisi nedir? Belki psikanalist koltuğudur, belki de cenaze levazımatçısı mesleğidir.

Her hâlükârda Duvar’ı yıkan büyük devrimin çeyrek yüzyılı o insanlığa kutlu olsun!

[email protected]