Türkiye 100 yıllık bir asimilasyon ve inkârın sonrasında 40 bin cana mal olan bir kanlı savaşın sonrasına doğru bir geçiş süreci yaşıyor.

Doğru; henüz silahlar susmadı, silah kuşanmış 5-6 bin insan hala dağlarda, asker operasyon bölgesinden henüz dönmüş değil, ama bir aksilik çıkmazsa, hükümetin cesaret ve iradesi “statükoya” yenilmezse bu sefer; “bu iş oldu diyebiliriz.”

İmralı ve Ankara hattında başlayan müzakere süreci ile bir iç devrim yaşıyoruz aslında! O yüzden her devrimin yaşadığı sancıları yaşamaya hazır olmalıyız.

Kuşkusuz silahların susması kadar, sonrası da çok önemli ve sonrasına dair kuvvetle muhtemel hem hükümetin, hem de Kürt siyasetinin olabilecek komplikasyonlara karşı birer a,b,c ve ötesi planları vardır diye düşünmek istiyoruz, aksi halde havacılıkta bir deyim vardır ”jetlag” olabilir bu toplum, sersemleyebilir, devrilebilir.

Toplumsal uzlaşı ve barışın sağlanabilmesi adına atılan her adımın iki taraf için de  “ortak” bir eksene oturtulması ve bu yönde barışa doğru bir yürüyüşe geçilmesi gerekir.

Toplumsal beklentilerin kuşkusuz ki şu an için en tepede olan tarafı ,“akan kanın bir an önce durması ve silahların ilelebet susması” yönünde olanı.

Uzun soluklu bu ölüm yolculuğunun toplumda bir büyük öfke, bir derin ayrışma yarattığını biliyoruz.

Her patlayan bomba, silahların namlusundan fırlayan her kurşun bizi birbirimizden hızla uzaklaştırdı.

İki kutuplu bir toplum yaratıldı. Teröristler ve vatanseverler! Bu tanımlama zamanla daha geniş bir sahaya yayıldı, Kürtler ve Türkler! Korkunç olanı da buydu aslında.

Hepimiz için artık klişeleşmiş “et ve tırnak gibidir Türkler ve Kürtler” söyleminin yerini birbirinden korkan, birbirini düşman belleyen iki ayrı toplum aldı.

İşte betonlaşmış bu zeminini kırıp bir orman yaratmaya niyetlenmiş hükümet, hükümetin bu zor zeminde istediği hedefe varması elbette ki çok zor, ama görünen o ki bu çetin mücadelede başta İmralı ve sonrasında Kürt siyasetinin dinamikleri desteklerini esirgemiyorlar gibi;umarız iki tarafında bu işbirliğinden geri adım atılmaz.

Açıkçası Otuz yıldır deyim yerinde ise bir arpa boyu yol alınmayan bu savaşın iki taraf için de bir kazananının olmadığını biliyoruz. 20 sene önce de dağlarda 5-6 bin insan vardı, bugün de sayıda değişen bir şey yok.

Yok ederek, öldürerek bu işin çözülemeyeceğini, Kürt sorununun bir sonucu olan PKK bitirilse bile yeni yeni PKK’ların doğacağının hesabını yapamayan iktidar erkleri her defasında çuvalladı, sorun içinden daha da çıkılmaz bir noktaya geldi.

AKP iktidarı belikli geçmiş iktidarların düştüğü Hatay düşmek istemiyor ve kararlı adımlarla barış yürüyüşüne çıkmış gibi görünüyor.

O halde devrim’e hazır olun diyoruz!