18 Ocak’ta Arjantin’de, Savcı Alberto Nismanevinde ölü bulundu. Nisman, ölmeseydi, Kongre’de Arjantin Cumhurbaşkanı Cristina Fernandez de Kirchner’in aleyhinde ifade verecek ve tutuklanmasını talep edecekti. Savcı, Buenos Aires’te 1994’te gerçekleştirilen, Yahudi Cemaati’nin bir merkezi olan Arjantin İsrail Karşılıklı Dayanışma (AMIA) binasının bombalanması olayını soruşturuyordu. Ülke tarihinin en kanlı saldırısı olan, 85 kişinin öldüğü ve yüzlerce kişinin yaralandığı olayın arkasında İran’ın olduğunu öngören Savcı Nisman, Kirchner’in başını çektiği üst düzey politikacıların, İran’la yapılan ticari anlaşmalar ve İran’dan elde ettikleri maddi çıkarlar karşılığında, delillerin karartılmasını sağladıklarını iddia ediyordu.

51 yaşında ölen Nisman, 10 yıldır dava üzerinde çalışıyordu. Soruşturmanın başına, Kircher’in eşi, eski devlet başkanı Nestor Kirchner tarafından getirilmişti. İddialara göre de, Savcı Nisman, davada beklenmedik ilerleme sağlamıştı.

Bu hikâye ne kadar da tanıdık…

Türkiye ve Arjantin’in bir benzerliği de, medyanın yaklaşık yüzde 70-80’lik bir kısmının, hükümet yanlısı basın organlarından oluşması. Dolayısıyla, kamuoyunun güncel olaylara yönelik bilgi edinmek için ulaşabildiği objektif haber kanalları oldukça kısıtlı. Kirchner ve Erdoğan’ın siyasi dokunulmazlıklarını da, medya kanalıyla yaratılan büyünün oluşturduğu zırh sağlıyor. Söylemleriyle yarattıkları, kişisel ideoloji, “Kirchnerismo” ve “Erdoğanizm”, medya yoluyla tekrar edile edile kendi gerçekliğini yaratıyor.

Başkalarının ölümleri, acıları ve mağduriyetleri bile, dönüp dolaşıp, medya yoluyla yaratılan gerçeklik sayesinde bu liderlerin mağduriyetine dönüşüyor. Ve her iki lider de, “iç ve dış mihraklardan” kaynaklanan mağduriyetlerini onarmak için, hep daha fazla güç talep ediyor.

Savcı Nisman’ın ölümü de, Kirchner için bir mağduriyet vesilesi olmuştu. Savcı ölü bulunduktan sonra Kirchner, Twitter mesajlarıyla şu yorumu yaptı: “Nisman, yaşarken onu bana karşı kullandılar. Şimdi de, onu öldürerek, gene onu bana karşı kullanmış oluyorlar.”

Otopsi sonuçlarına göre, saatlerce can çekişerek hayatını kaybeden bir insanın ardından yapıldığı düşünüldüğünde, neden mağdur durumuna düşünenin Kirchner’in olduğunu mantıkla anlamak imkânsız.

Ama galeyana gelme ve getirmekle görevli medyanın, öfke ve nefret gibi duyguları tetikleme yoluyla, mantığı köreltmek gibi de bir vasfı var. İşleri bu.

Karanlık cinayetler, faili meçhullerin ülkesi Türkiye’de, Çağlayan Saldırısı sonrası, hükümete yakın medyada düğmeye basılmışçasına bir kampanya başladı. Adeta performansları için sessizce hazırlanan oyuncular gibi, Savcı Kiraz’ın asıl failinin, CHP, Doğan Medya Grubu, Gezi Protestolarına destek verenler, Gülen Cemaati ve hepsini birden kontrol eden “üst akıl” olduğunu öne süren yorumlar, haberler, köşe yazılarını ardı ardına sıraladı hükümete yakın medya mensupları. Almanya ve elbette her taşın altından çıkan ABD de, bu komplonun bir parçasıydı. Yeni Şafak’tan Abdülkadir Selvi, olayda “Yunanistan” parmağına işaret ediyor, gene aynı gazeteden İbrahim Karagül de, “Gezi’nin dış güçlerce çıkarılmaya çalışılmış bir Alevi isyanı” olduğunu öne sürüyordu. Sabah’ta yorum yazanlar ise, kampanyanın CHP’yi, DHKP-C’nin siyasi kanadı imiş gibi gösterme derdine düşmüşlerdi. Medya olarak adlandırdığımız propaganda makinesinin bu yaptıklarına, muhalefetteki tüm siyasi partilerin ortak biçimde karşı çıkması lazım. Çünkü mesele CHP, Gezi Protestocuları, Aleviler, Gülen Cemaati gibi uzayıp giden listedeki aktörler değil; bugün gelinen noktada, AKP dışı ve hattâ içi herkes, her an bir şekilde bu tarz bir kara propagandanın hedefine dönüşebilir: Türkiye’de herkes, “iktidar sözkonusuysa, gerisi teferruattır” zihniyetinin serbest atış alanında.

Türkiye’de medya sektöründe dönen kaynakların önemli bir kısmını kontrol eden kişilerin artık, fütursuz yorumları nedeniyle insanların canının fiziksel veya manevi olarak yanmasını hiçbir şekilde umursadıkları da yok. Terminatörlere döndüler.

[email protected]