Daha çok “alacakaranlık” gibi. Bulutların aralandığını, havanın aydınlandığını, ama sanki güneş tutulması gibi ortalığın birdenbire karardığını hayal edin.

Veya tam tersine; yağmur, fırtına, soğuk, sonra birden kurşunî gökyüzü aralanıyor ve güneş size tatlı tatlı gülümsüyor, içiniz umutla ve yaşama sevinci ile doluyor. 2016 aydınlıkla karanlığın, umutla umutsuzluğun, düzenle düzensizliğin, çözümle çözümsüzlüğün yan yana hayat bulacağı şaşırtıcı uyumu ile geçecek. 2016'yı, başlamış ve sürmekte olan kötülüklerin artık mecalinin tükendiği bu yüzden bir neticeye bağlandığı final yılı olarak karşılayabiliriz.

Karanlığı sürdüren ve aydınlığa engel olan üç temel sorundan bahsediyoruz: Otokrasi inşası, Suriye iç savaşı ve PKK sorunu.

Türkiye'nin 2012 yılının Nisan ayında sokulduğu otokrasi inşa süreci 2016'da, dört yıllık çabaların fiyaskosuyla sona erecek. Güçlü bir liderliği, onu var eden şartlardan bağımsız olarak kalıcı ve kurumsal bir yapıya kavuşturma yani dikta rejimine geçiş stratejisi hem sahiplerine hem de ülkeye pahalıya patladı. Kutuplaşmış, kırılgan sosyal yapının, piyasayı ahtapot gibi kuşatıp özel sektöre nefes alma fırsatı vermeyen ve devlet ağırlığı altında ezilen ekonominin ve toplumun elindekileri kaybetme korkusu ile güç sahiplerine teslim ettiği siyasetin sürdürülebilir hali kalmadı. Korku, düşmanlık ve nefret her zaman dikta siyasetine eşlik eder, ama hep de korkuyla yaşanmaz ki. Gün olur korku duvarı aşılır ve korku üzerine inşa edilen her şey darmadağın olur. Korku bulutlarının dağılmasına ekonomideki sıkışma ve statükoya karşı ekonomik iktidardan daha fazla pay isteyenlerin baskıları yol açacak. İktidar elitleri yoruldu, onlarla aynı dili konuşan ve aynı yerden gelen yeni elitler bu statükoyu iç iktidar rekabetini genişleterek zorluyor. Otokrasinin vazgeçilmez bir ekonomi-politiği var. Dört yıldır ekonomi sonuna kadar zorlanmasına rağmen bu ekonomi-politik kurumsal yani kalıcı bir hüviyet kazanamadı. 2016 taşıma yöntemle dönen değirmenin suyunun tükenişine sahne olacak.

2016, Arap ayaklanmasının ve Sykes-Picot'nun yüzüncü yıldönümüne tesadüf ediyor. Ortadoğu haritası yeniden çiziliyor. Suriye iç savaşı, tek başına büyük güçlerin küresel politikalarını yeniden belirlemelerine ve yeni dengelerin oluşmasına yol açtı. Türkiye'deki otokrasi mimarisi bile bu yeni dengeler içinde Rusya'nın yanında kendine yer aradı ve hüsrana uğradı. Suriye sorunu küresel stresi artırıyor ve maliyet katlanıyor. AB, şimdilik geçiştirdiği mülteci baskısını kalıcı bir şekilde önlemek için çözüm arayışında. Herkes elindeki zarı attı ve alternatifler tükendi. Büyük güçler karar verdiğine göre Suriye iç savaşı bu sene içinde sona erebilir ve yüz yıl aradan sonra artık yeni sınırlar çizilebilir. Türkiye Suriye sorununda masaya sürdüğü her şeyini kaybetti, şimdi sadece ateşin sönmesinden dolayı, sınırlarını zorlayan yangın tehlikesini azaltabilir. Suriye iç savaşının hüsranla sona ermesi, Türkiye'de devlet içi iktidar dengelerini kuvvetle etkileyecek ve otokrasinin yaşam alanını daraltacak.

Geriye PKK sorunu kalıyor.

Türkiye Kürt sorununu büyük ölçüde çözünce, bu sorunun arkasında gelişip-serpilen PKK sorunu gün gibi ortaya çıktı. Sürekli tekrarlanan özerklik ilanları ile PKK Kürtlere değil kendisine bir statü, daha doğrusu hükümranlık sürecek bir alan arıyor. Bu alan Türkiye sınırları içinde değil, Suriye'de. Türkiye'nin desteği ile Irak'ta Bağımsız Kürdistan kurulurken, Güneydoğu'da PKK'nın sürdürdüğü savaşın başka türlü bir açıklaması yok. Üstelik bu savaş Sur'da, Cizre'de Kürtlerin sırtında onların cesetleri üzerinde sürüyor. PKK, kendi toprağını ve tabii çevresini çoraklaştırıyor. Sivil Kürt siyaseti, şehirlerde kazılan hendeklere düşerek silikleşiyor. Kürtlere bile anlatamadığı ve sonunda mutlaka kaybedeceği bu anlamsız savaşla, Devlet'in vereceği her türlü karşılığı peşinen meşrû hale getiriyor.

2016, uzun süren, puslu ve yağmurlu bir şafak vakti gibi aydınlığın karanlığı yavaş yavaş kuşattığı ve sonra yutup yok ettiği, nihayetinde güneşin egemen olduğu bir yıl olacak. İnşallah.