“Önce vatan değil, “önce insan”

        Siyasetçilerin söyleyemediğini, bir bürokrat, özellikle de bir polis şefi, üstelik de insan hakları ihlallerinin en çok yaşandığı Diyarbakır’a yeni atanmış bir emniyet müdürü söyleyince ortalık karıştı.

        Aslında konuşmanın özeti bu olması gerekirken niye bir başka sözü manşete taşındı?

        “dağda ölen teröriste ağlamayan insan değildir.”

        Kuşkusuz bu tespit de çok anlamlı ve benim açımdan çok da önemli. Ancak yanlış algılara, polemiğe açık bu sözü özellikle manşete taşıyanlar, bir anlamda savaş çığırtkanlarının ekmeğine de yağ sürmüş olmuyorlar mı?

Özetle, bu ülkede yaşayan her yurttaşın eşit olması gerektiğine ve sonuçta ölen kişi kim olursa olsun, onun geride bıraktığı gözü yaşlı analarının gözyaşlarının renginin aynı olduğuna vurgu yapan bu samimi, duygusal konuşmaya tepki gösterenleri anlamakta zorlanıyorum.

Bu konuşmadan” terörü ya da teröristi övme fiili” gibi bir anlam çıkarmaya çalışanların iyi niyetine de, vatan sevgisine de inanmıyorum.

Bunu yapanlar, yalnızca kendilerini ve kendi gibi olanları sevenlerdir.

Dağa çıkanı, işlediği veya işlemek zorunda olduğu suçlarla değerlendirmek yerine, onun dağa çıkış nedenlerini, bu durumun sorumlularını, onları dağa çıkma zorunda bırakan sosyal, toplumsal, ekonomik, siyasal nedenleri sorgulamamız gerektiğini bir kez daha bir şamar gibi suratımıza çarpan insana bu tepki, bu tavır niye?

Geçmişte, faili meçhullerin en çok yaşandığı dönemde de bu bölgede görev yapmış, bölgeyi ve bölge insanlarını iyi tanıyan, her insan gibi ölene üzülmek gibi en insani duygulara sahip bir bürokrata karşı başlatılan bu acımasız kampanyayı, bölgede barış istediklerine kim inanır?

Yeri geldiğinde özeleştiri yapabilmenin, en erdemli bir davranış ve hatta bir devlet memuru için zorunluluk olduğunu, alışık olmadığımız bir söylem ve tarzda bizlere hatırlatan kişiye karşı bu acımasız eleştirilerin ne milliyetçilikle, ne vatan sevgisiyle izah edilecek yanı olamaz.

Kaldı ki, geçmişte bir komiser arkadaşı vurulduğunda, şimdi savunduklarının aksine belli bir dönem sertlik yanlısı bir tutum içine girdiği de bilinen bu polis şefinin, bugün” eline silah alıp, insanları öldüren canavarlaşmış teröristi enterne edemeyen de devlet değildir.”Diyerek devleti de eleştiren yaklaşımına niye bu tepki?

Her fırsatta; demokrasi, barış, insan hakları diyerek Uludere’yi, Afyon’u, Suriye’de düşen uçağı unutturmaya çalışan Başbakan da tepkisini şu sözlerle dile getirmiş.

“Herkes işine baksın’”

İlk başlarda devlete ve sisteme karşı muhalefet yaparak toplumun gönlünü ve oylarını alan Erdoğan, şimdi devlete sahip olunca, devleti korumaya alıyor. Devletin yanlışlarını söyleyene kızıyor.

Çünkü devletçi anlayış gereği, polisin görevi; halkı korkutmak, sindirmek, daha olmadı baskı ve işkenceyle susturmak, kolay yönetilebilir duruma getirmektir.

Şimdi bir emniyet müdürü çıkıyor, “Gaffar Abisini” örnek alıyor. Halkın içine giriyor, tiyatro yapıyor, sanata, kültüre ve en önemlisi insana değer veriyor.

Kendisinden öncekilerin inadına, dağa taşa “önce vatan “yazan askerlerin aksine, “önce insan “diyor.

Milliyetçi bir kitleye dayanan, onların hissiyatı üzerinden politika yapan MHP nin tavrını anlamak belki mümkün olabilir de, Başbakanın kendisinin atadığı bir bürokrata niye sahip çıkmadığını anlamak mümkün değil.