Dünkü ve bugünkü gazetelere baktığımda, Başbakan’ın “dindar gençlik yetiştirmek” üstüne söylediği sözlerin yaygın bir itiraz ve eleştiriyle karşılandığını görüyorum. Böyle olması da gerekirdi. Mehmet Barlas, bunun bir polemiğin bir aşamasında söylenmiş bir söz olduğunu yazıyor, ama söz, neyin ne aşamasında olursa olsun, söylenecek bir söz değil. “Öyleyse neden söyledi” sorusunun cevabını da bugün Hasan Cemal’in verdiği kanısındayım. Ama Mehmet Barlas da “hemen her konuda düşünce açıklamasının gerekli olduğunu düşünen ve polemik sürecine girildiğinde de genellikle öfkelenen” diyerek aynı noktaya parmak basmış. Bu sanırım hepimizin, yani Başbakan’ın başında bulunduğu siyasî kampın içinde olmayan herkesin ortak düşüncesi.

Dün de söylediğim gibi, Başbakan son seçim öncesinde bir yola girdi, o yolda devam ediyor. Öcalan’ı asmak üstüne söylediklerinden, Kars’taki ucubeden, şimdiki Auster babalanmalarından önemlisi (bunlar hepsi ne kadar önemli olursa olsun) kendine duyduğu güven gibi görünüyor bana. Bu herhalde son iki yılda biçimlenmiş bir şey olamaz; hep vardı ama örtüktü, şimdi açığa çıkıyor. Şimdi açığa çıkmasında somut siyasî gelişmelerin payı olmalı.

Başbakan geçen gün gitgide daha az yaptığı bir şey yaptı: şaka yaptı. AKP olarak Kılıçdaroğlu’ndan memnun olduklarını söyledi. Şaka ama, temelinde koskoca bir olgu, bir doğru yatıyor. AKP, aşağı yukarı iki kişiden birinin oyunu almış olarak iktidar, karşısındaki muhalefet de Cumhuriyet Halk Partisi –başında Kılıçdaroğlu ile CHP.

Bu durumda kim olsa kendini dev aynasında görür, her şeyi fethettiğine, rakipsiz, kaldığına vb. inanır.

Bu ülkede birçok kişinin AKP’ye “Müslüman parti” olduğu için oy verdiğini biliyoruz. Başbakan, onları mutlu edeceğini bildiği sözü söylüyor. “Şimdi ben bunu söylersem şöyle şöyle olur mu?” diye bir endişesi yok. Yok, çünkü karşısındaki rakip, CHP.

CHP herhangi bir toplumsal, siyasî tartışmada toplumun kendisini muhatap alan bir “tarz-ı siyaset” bulamadı, geliştiremedi; şimdi de bulacağı yok. Bunun nedeni basit: Başbakan’ın şu sözü gibi bir şey söylendiği, önerildiği zaman CHP bunun doğruluğunu, yanlışlığını toplumla tartışmadı, herhangi bir şeyi toplumla tartışmanın, toplumu bir şeye ikna etmenin metodolojisini de kurmadı. Çünkü böyle bir durum karşısında CHP’nin içgüdüsel tepkisi, topluma değil orduya koşmak ve “Bak! Bak! Ne diyor! Şeriatı getirmeye hazırlanıyorlar!” demek oldu. Bugün de aynı şeyi yapıyor.

Yapıyor da, bir zamandır, beklenen biçimde darbe yapan bir ordu yok. Ama hâlâ, onun zaten hiç olmaması gerektiğini anlamış değiller. Onun için de, Ergenekon’a ve darbe girişimlerine sahip çıkarak, kanat gererek “muhalefet” yapıyorlar. Darbe yapmayan bir ordunun “normal durum” olduğunu, ama ülkede “normal durum” gerçekleştiğinde burada kendilerine bir yer olmadığını, çünkü kendilerinin kendilerine bu yeri yapmadıklarını görmüyorlar.

Bu durumda Başbakan da siyasetine “pervalı” olarak devam etmeye gerek kalmadığı sonucuna varıp “pervasız” sözler söyleme güvenini kazanıyor. Benzerlerini söyleye söyleye buraya geldiğine göre demek ki kendisine tuttuğu yol doğru. Tuttuğu yol doğru çünkü zaten kendisi doğru.

Hani şu “tabiat boşluk bırakmaz” ilkesi vardır ya, fizikte. Bunun toplum hayatında aldığı biçimler de vardır. Bu somut durumda, CHP’nin muhalefet olamamasının toplumda yarattığı boşluğu Başbakan’ın şişmekte olan “ego”su dolduruyor.

Bugün bu “dindar nesil” konusunu ele alan arkadaşlardan bazıları bunun mümkün olup olmadığı sorusunu da ortaya atmışlar. Aslında ben de bu konuyu biraz deşmek istiyorum ya, buna bugün yer kalmadığına göre, bir sonraki yazıya bırakayım.