Muhafazakâr Kapitalizmin sosyolojisini yapan Huntington ise, asıl fay hattının Hıristiyanlık ileİslâmiyet ilişkisinden doğduğunu, o nedenle çatışmanın da bu medeniyetler arasında olacağını ileri sürmüştü.

Neo-Marksist Wallerstein de küresel toplum yapılarını merkezdekiler ile çevredekiler olarak tarif etmiş, çelişki ve çatışmaların bunlar arasında geçeceğini dile getirmişti.

Bu savların, zaman zaman onları daha fazla öne çıkaran kendi konjonktürleri olmuştur ve o çerçevede hepsinde bir doğruluk payı vardır.

Ama sanırım bugün itibariyle artık bunları, kavramsal olarak hepsini içine alan ve daha iyi özetleyendemokratik olmak ya da olmamak gibi bir şemsiyenin altında toplamak, galiba en iyisi.

Bunun iki yararı var.

Birincisi, demokrasinin özgürlük, eşitlik ve adalet demek olduğunu herhâlde artık bilmeyen kalmamıştır.

Tarih boyunca insanlara acılar çektirmiş kadim bir zorba olan devletin yılan dişlerini sökerek, toplumun hizmetine koşanın o olduğunu da.

İkincisi de, bugünlerdeki gibi önce işlerin sonra da giderek kafaların karıştığı hâllerde, halk için, yönetici diye seçtiklerinin doğru yolda olup olmadıklarını ölçmeye yarayan gerçek kriterin, gene demokrasiden başkasının olmadığıdır.

O yüzden demokratik olmamak, bugün artık dünyanın en öncelikli itibarsızlık ölçütüdür.

Çünkü demokrasi, hem güven kaynağı, hem de her tarafa ışıyan günlük güneşlikli bir hukuk rejimidir.

Ne ki, birtakım dümenler çeviren siyasal yöneticiler, bu durumdan zerre kadar hazzetmezler.

Onun için de, tıpkı siste pustaki gibi göz gözü görmesin, ortalık zifirî karanlık olsun isterler.

Yaptıklarını gizleyerek, gün yüzüne çıkmış olanları da saptırarak, toplumu kandırmaya çalışırlar.

Artık onlar için hiçbir erdemin, değer yargısının ve inanç sisteminin bağlayıcılığı ve önemi kalmamıştır.

Her şeye bir yalan uydurmaya, her türlü iftirayı atmaya ve iktidarda kalmak uğruna ne vicdansızlık varsa işlemeye hazır ve nazırdırlar.

Bunu yapabilmek için başvuracakları araçlar, kaçınılmaz bir şekilde özgürlükleri kısıtlayıp yasaklar getirmek, hukuku askıya almak hatta çiğnemek, polisiye tedbirlerle sertleşerek karşı çıkanları yıldırmaktır.

Eğer eylemlerinin denetlenmesini istemiyor ve bunun için tehditler dahi savuruyorlarsa, bilesiniz ki bu onların korktukları çirkin ilişkilerinin tüten dumanıdır.

Bu kadarla kalmaz; ayrıca ülkeyi, çağdaşlaşmanın kuvözü işlevi gören demokrasiler safından koparmaya ahdetmiş gibi de davranırlar.

Yurt sathında bunu görmeyen ve anlamayan bir Allah’ın kulu bile yoktur, ama duyduğu ve bildiği hâlde söylemeyen çoktur.

Eğer ortak tasa kalmamış herkesler birbirinin altını oymaya girişmişlerse; eğer toplumsal kesimler sadece kendi grup çıkarlarını gözettikleri bir ayrışma noktasına gelmişlerse; durumun genel sonuçlarını tartarak değil, her olay karşısında kendi durdukları yerin koordinatlarına bakarak hükümetten koparacakları tavize göre vaziyet almaya başlayacaklar demektir.

Örneğin Gezi’den beri Kürtlerin yaptığı budur. Onlar için Türkiye değil, kendi etnik çıkarları mühimdir.

Örneğin medya patronlarının ve kimi paragöz gazetecilerin, dinsel cemaatlerin, malı götürmekten başka şey düşünmeyen iş âleminin, hatta Silivri davalarını bile demokrasinin bir gereği olarak değil, sadece fırsat çıktığı için tersine çevirmeye kalkan baroların ve TSK’nın dahi yaptığı budur.

İktidarda kalmak uğruna yapmayacağı şey olmayan hükümet ne isterseniz verir; verir ama halkın ihtiyacı olan demokrasiyi de katleder.

Demokrasiden ırak bu mahzun ülke, haydut devletler safına yakışmayacağı gibi; yazık ki bugünlerin bedelini de mutlaka ödeyecektir.

[email protected]

twitter@cinarnamik