Antik Yunan felsefesinde yeri olan dünyanın en eski sanatı ve bu sanatı icra edenler değil ele almak istediğim konu. Kuklacı ve kukla öteden beri mecaz anlamıyla çokça kullanılıyor. Daha 11. yüzyılda İranlı tanınmış şair ve filozof Ömer Hayyam, dünyayı “kukla sahnesi”ne, yaşamı bir oyuna, biz insanları da “kuklacı felek ustanın” kuklalarına benzetiyor. Aynı metafor, aramızdan erken ayrılan ünlü Fransız şarkıcı ve söz yazarı Pierre Bachelet’nin 1985’te liste başı olan Marionnettiste isimli şarkısında var. Kaderin iplerinin Tanrı’nın elinde bulunduğuna, yaşamın önceden yazılmış bir oyun olduğuna ve insanın ne yaparsa yapsın bunu değiştiremeyeceğine inananlar var elbette. Ama Tanrı değil de bizim gibi fanilerin herhangi bir gerekçeyle insanların kaderleriyle oynamaya kalkmasına herkesin karşı çıkacağına kuşku yok.

Québecli gazeteci yazar Jean-Louis Fleury’nin Les Marionnettistes başlıklı üç dizilik polisiye romanında “kuklacılar” yasa dışı bir şebeke. Philip Willan’ın Türkçe Kuklacılar başlığıyla çıkan ve İtalyan Gladyo operasyonunu anlatan eserinde ise, onlar devlet içinde devlet oluşturan siyasi bir çete. Türkiye’de de bir ucu Ergenekon davalarında mahkûm olanlara ve yargılananlara uzanan benzeri bir örgütlenme var. Dışarıdan bakıldığında, Meclis’te ve Silivri Cezaevi önünde onlara destek verenler aynı ipin ucunda hareket ediyormuş gibi görünüyor.

Ergenekon’a sahip çıkma

Kuklacıların bugünlerde darbe girişiminde ya da darbeye zemin hazırlama amaçlı eylemlerde bulunmak iddiasıyla yargılananlara ve mahkûm olup da temyize başvuranlara sahip çıkılmasına öncelik verdiği izlenimi ediniliyor. CHP’nin geçen hafta İP ve bazı marjinal sol parti ve örgütlerle birlikte, yargıçlara tehdit içeren ve halkı kışkırtmaya yönelik Silivri’deki gösterilerde, 41 milletvekiliyle oynadığı başat role başka anlam yükleyebilmek mümkün değil.

Ne var ki Ergenekon’a sahip çıktıkça CHP iktidar alternatifi olma şansını biraz daha imkânsız hâle getiriyor. Zira sosyal-demokrat seçmenin gladyo ile ilintili insanlara sahip çıkanlara oy vermesini beklemek tatlı bir hayal. Silivri sanıkları demek ki kuklacılar için çok önemli ama böyle dahi olsa hayaller peşinde koşmak mantıklı görünmüyor.

Çözüm sürecine karşı çıkma

Silivri’de ön saflarda olmasa da, MHP’nin de Ergenekon’a bir ölçüde sahip çıktığı söylenebilir. Ama bu parti özellikle çözüm sürecine gösterdiği ölçüsüz tepkiyle öne çıkıyor. Çözümün olmaması da statükonun devamı bakımından önem taşıyor. Sürecin başlamasından önce MHP yeni anayasa konusunda statükodan yana tutumuyla yok saydığı Kürt sorununun çözümünü tümüyle kilitlemişti. Çözümün anayasaya yansımasına “Türklük” vurgusu ile karşı çıkıyor.

Silivri’de önde olan CHP ise hem çözüm, hem de yeni anayasa konusunda geri planda kalarak ikircikli bir politika izlemeyi yeğliyor. 70’lerde CHP ile MHP’yi birbirine vurdurmuş olanlar, bu iki partinin birbirinden haz etmeyen seçmenini, sanki farklı politikaları varmış gibi yaparak özde aynı politikada birleştiriyor. Nitekim iki parti de statükonun devamını sağlayan ilk üç maddenin aynen yeni anayasaya taşınmasını savunuyor. Birinin daha çok demokrasi, hak ve özgürlükten, diğerinin milliyetçilikten söz etmesi özde bir şey değiştirmiyor elbette.

Kuklacıların hesabını bozan şey, çözüm süreci olsa gerek. Bir kere silahların susması, çözüme CHP ve MHP seçmeninin bir bölümünden de destek gelmesini sağlıyor. Kamuoyu yoklamaları ayrıca bu desteğin giderek arttığını gösteriyor.

İkincisi, çözüm süreciyle birlikte BDP’nin oyları ve seçmenleriyle yeni anayasaya sağlayacağı önemli destek ortaya çıkıyor. Yeni anayasanın halkoyuna sunulması aritmetik olarak mümkün oluyor ki bu, sorunun kilidinin açıldığı anlamına geliyor.

İşte bu nedenle kuklacılar bir süredir iplerini çözümü baltalamak için oynatıyor. Onlar kim mi? İsmen bilmek kolay değil belki ama nereye yakın durdukları ve ne istedikleri belli oluyor. Kimbilir belki onyıllardır bu ülkede yaptıklarıyla artık şirazeyi kaçırdıkları için...

[email protected]