Zirve Yayınevi davasında öylesine güçlü bir ağ var ki, bir başçavuşa televizyonların, üniversitelerin kapıları sonuna kadar açılıveriyor.

Türkiye’de bazı öyküler var ki, ancak çok usta sanatçılar onları, izleyicide ‘yok canım bu kadar da abartılmaz ki’ dedirttirmeden anlatabilirler. Yani bunlar bize özgü öyle gerçek öyküler ki, oldukları gibi anlattığınızda bir ‘gerçek dışılık’ duygusu yaratıyorlar. Şunu sinemada izlediğinizi düşünün: Türkiye’de bir başçavuş üstlerinden gelen emir ve talimatlar doğrultusunda Hıristiyanların içine ‘sızıyor’. Ülkenin dört bir tarafına gidip, insanları Hıristiyan olmaya davet ediyor. İncil dağıtıyor. Sızdığı grubun içinde hızla yükseliyor ve kilise önderi oluyor. Sonra ikinci bir emirle tekrar ‘Müslüman’ oluyor.

O kanal senin bu kanal benim televizyonlarda çıkıp Hıristiyanların nasıl da hain planları olduğunu anlatıyor. Ardından bütün ülke çapında Hıristiyanlara yönelik bir linç kampanyası başlıyor.

Bu öykünün kahramanı olan İlker Çınar’ın Malatya Zirve Yayınevi cinayeti davasında verdiği ifadenin bütününün ne kadar doğru olduğu yargılamanın sonunda tespit edilmiş olacak. Ancak bu kişinin önce Hıristiyan, sonra Müslüman olması ve Hıristiyanlara yönelik yürüttüğü linç kampanyası bütün kamuoyunun gözleri önünde cereyan etmişti. Yine Genelkurmay’ın sigorta primlerini yatırdığı ve Malatya Jandarmasının da kendisine yüz milyonlarca lira ödediği belgeleriyle ortada.

Çınar kendisine talimatların kapalı zarflarda veya telefonlarla geldiğini anlatıyor. “Şu kişiyle görüş, şurada konferans ver” diyorlar. Ve bu talimatı almasından kısa bir süre sonra, bahsedilen üniversiteden konferans için veya bir televizyondan program için davet alıyor. Televizyondan onu hatırlamanız lazım. Kafasında kesekâğından bir maske ve yanında bir ilahiyat profesörüyle canlı yayına çıkıp, bir anda ‘hidayete’ ermişti.

Belli ki, Çınar’ı yönlendiren askerlerin çok geniş bir ağları var. Bu öylesine güçlü bir ağ ki, bir başçavuşa televizyonların, üniversitelerin kapılarını sonuna kadar açıveriyor. Bu ağ TBMM Darbeleri Araştırma Komisyonun henüz yayımladığı raporda bahsedilen, Özel Harp Dairesi’nin Beyaz Kuvvetleri, yani Türkiye’nin ‘Gizli Ordusunun’ sivil unsurları olabilir mi acaba?

Komisyonun, ÖHD’nin eski Daire başkanlarından Albay İsmail Tansu’nun anlatımlarından, “meslek sahibi, etkili, itibarlı, ama derin yapı hesabına organize edilmiş ve çalıştırılan kimseler (gazeteci, yazar, milletvekili, siyasetçi, doktor, öğretim görevlisi, din adamı, öğretmen, polis...)” diye tasvir ettiği kişiler Hıristiyanlara yönelik olarak yürütülen linç kampanyasının etkili unsurları olarak çalışmış olabilirler mi?

Misyoner raporları hazırlayan ticaret odası, misyonerlik raporları hazırlayan öğretim üyeleri, art arda televizyon yayınlarıyla insanları galeyana getiren televizyon programcıları, hep bu gizli ordunun üyeleri olabiler mi?

Santoro, Dink cinayetleri ve Malatya katliamında kullanılan ve tornadan çıkmışçasına birbirine benzeyen ‘milliyetçi gençleri’ bulup bu işlere yönlendirenler, ÖHD’nin hiçbir şekilde deşifre olmamış olan bu gizli ordusunun elemanları mıdır?

Komisyon raporunda ÖHD’nin emrinde yüz bin civarında sivilin bulunduğu söyleniyor. Belki de, işte bu ağdır ki, yukarıda sadece bir tek örneğini verdiğim, bir romanda okuduğunuz veya sinemada gördüğünüzde ‘bu kadar da olmaz ki’ duygusunu yaratacak olan pek çok olayın Türkiye’de yaşanmasını mümkün kılmıştır. Başbakanlara suikastlar, en korunaklı cezaevlerinden kaçan suikastçiler, katliamlar, ardı arkası gelmeyen cinayetler ve bir türlü bulunamayan failler, ancak işte böylesine gizli bir ağla mümkün olabilmiştir.

Türkiye’de hayatlarımızı, ancak Roman Polanski ve Roger Donaldson gibi usta yönetmenler anlattığında inanılır bulunabilecek pek çok sürrealist hikâyeyle doldurmuş olan ÖHD ve uzantılarını gündemimize getirmek gibi son derece hayırlı bir işe imza atmış olan Meclis Darbeleri Araştırma Komisyonu’na teşekkürü bir borç biliyorum.