Selahattin Demirtaş, görünümü, konuşması, Türkiye’nin tümünü kapsayan mesajlarıyla yüzde 10 barajını yakalamayı başardı. CHP’nin içinde bulunduğu kaos ve arayış, önümüzdeki seçime yine Demirtaş’ın önderliğinde girecek HDP’nin seçim barajını aşması sürpriz olmayacaktır.

Yüzde 10 barajını geçen bir HDP, siyasette tüm dengeleri kökten değiştirecektir. Baraj nedeniyle AKP’nin haksız yere kazandığı sandalyeleri azaltacağı gibi, Meclis’te dengeli bir temsile imkân sağlayacaktır.

Yüzde 10 barajını aşan bir HDP, Erdoğan’ın ‘‘Başkanlık sistemi’’ modeli için önemli bir destek olabilir ancak yeni anayasaya anadilde eğitim ve yerinden yönetim garantilerinin konulması şartıyla.

Yerel meclislere kendi bölgelerini yönetme yetkisi veren Amerika benzeri bir başkanlık sistemi Erdoğan’ın ne kadar işine gelir o bilinmez elbette. Ancak Doğusu ve kıyılarıyla iç kısımları birbirine bu kadar ters düşmüş bir toplumun yoluna sağlıklı devam edebilmesi için hayata farklı bakan kesimlerin yaşamlarını kendilerinin belirlemesi en doğru yöntem olacaktır.

Cumhuriyet döneminde inançları ve kıyafetleri nedeniyle dışlanan, kamusal alana girmelerine izin verilmeyen muhafazakâr kesimin, şimdi kendinden farklı düşünen ve yaşayan kesimlerin hayat tarzlarını yönetmelerine imkân vermeleri kaçınılmaz bir borçtur.

Ayrıca, Ortadoğu’da gittikçe belirsiz hale gelen düzen, PKK’nın silah bırakmasını tamamen hayal haline getirmiştir. IŞİD ve benzeri çetelerin saldırısı altında olan Kürtlerin savunma haklarından vazgeçmelerini beklemek, kellesini fanatik çetecilere teslim edin demekten farksızdır.

Ortadoğu’nun bugünkü yapısında PKK, Türkiye içinde şiddete başvurmayan silahlı bir örgüt olarak yoluna devam etmek zorundadır.

Bu tablonun ortaya koyduğu bir başka zorunluluk, daha önce de vurguladığım gibi Abdullah Öcalan’a özgürlüğün daha da acil hale gelmiş olmasıdır. Başlattığı siyasi hareketin yüzde 10 halk desteğine sahip olduğu bir siyasi kimliği daha fazla demir parmaklıklar arkasında tutmak, demokrasinin mantığına aykırıdır.

Öcalan’ın Türkiye’nin tüm demokratik unsurlarını aynı siyasi harekette toplama girişimi, CHP ve MHP’nin çatı projesinden daha başarılı olmuştur. Bu gerçeği kabul etmek gerekir.

Kabul edilmesi gereken bir başka gerçek, bu CHP’den Kürtlerle, Ermenilerle ve muhafazakârlarla barışık bir sosyal demokrat partinin çıkmayacağı, çıkamayacağıdır. CHP, bir ayağı demokraside, diğer ayağı tek parti rejiminde olan bir siyasi hareket olarak küçülerek yok olmaya mahkum görünüyor.

Türkiye’nin sosyal demokrat hareketini, bu çizgisini sürdürürse HDP’nin üstleneceği görülüyor. Irak Kürdistan’ında İŞİD çetelerinden kaçan Yezidilere, Hıristiyanlara kucak açarak demokratik olgunluklarını gösteren Kürtler, Anadolu’da birleştirici ve demokratikleştirici bir rol oynamaya aday.

Örgütlülükleri, dinamizmleri, kitleleri harekete geçirme kabiliyetleriyle mevcut muhalefet partileri içinde AKP’ye tek yakın siyasi hareket de onlar.

Türkiye için sağlıklı olan CHP’nin MHP yerine HDP ile ittifak yapıp bir iktidar alternatifi oluşturmasıdır elbette ama partinin Ulusalcı damarı böyle bir işbirliğinin önünde ciddi bir engel. Kılıçdaroğlu, muhafazakâr kesime olduğu kadar Kürtlere de kucak açabilse, Türkiye’de bu kadar karamsar bir tablo yaşanmasına gerek kalmayacak.

Bugün için bu mümkün görünmüyor.

Görünen,  AKP’ye alternatifin kendi içinden veya Kürtlerle işbirliği yapan demokratik kesimden geleceği.

Böyle güçlü bir hareket, Türkiye’nin Avrupa Birliği standartlarını yakalama hayalini güçlendireceği gibi, herkese yaşam biçimlerini istediği gibi yaşama fırsatı sunacak ve devlet gücünü sınırlandırmayı başaracaktır.

AKP demokratikleşme söylemiyle çıktığı yolculukta devlet erkini ele geçirince, bu gücü pervasızca kullanmaya başladı. Önümüzdeki 10 yıllık dönemde de, bu gücü dizginleyecek bir siyasi hareket çıkmazsa, bu gücü yolsuzluklar, hukuksuzluklar, kendi yaşam biçimini dayatma için kullanacağı açık.

Kemalist projenin Türkiye’yi getirdiği nokta bu.