Ben onu bunu bilmem. Bütün bu olup bitenlerin tek bir mânâsı vardır, bana göre. Bu ülkenin seçkinlerini cezalandırmaya kalkmak, öyle canınızın çektiğinde yapabileceğiniz işlerden olmadığı gibi, karakalabalıkların temsilcileri olarak seçtiklerinizin de harcı değildir. İyice sokun kafanıza bunu. Eğer şimdi anlayamazsanız, korkarım bir daha hiç anlayamazsınız.

Babanızın çiftliği mi sandınız burasını? Asarız, keseriz, şöyle yaparız, böyle yaparız!.. Seçim meydanlarında, şurada burada heyecanla sarfedilmiş, hep yapılagelen ancak kıymeti harbiyesi de olmayan, geçersiz söylemlerdir bunlar. Ne siz, ne size benzeyen başkaları, onlara has tedbirleri onlara karşı silah gibi kullanarak; Türkiye’nin kremasındakileri öyle aklınız sıra kulaklarından tutarak atabileceğinizi mi umdunuz kodeslere, haa?

Hesap sormakmış, eşitlikmiş, adaletmiş… feriştahınız gelse, lâf bunlar lâf; Türkiye burası! Hâttâ elinizden kayıp, kaçınılmaz olarak hapse düşseler dahi, sonunda tırım tırım villa gibi cezaevi aramak zorunda kalırsınız, böylelerine.

“Türkiye’de siyasal bir aktör olarak ordu ve bir yönetim tekniği olarak militarizm, birbirini izleyen darbeleri müteakip inşa ettiği Milli Güvenlik Devleti formunu yapısallaştırmayı, kitleleri zapturapta almak için Askeri Yönetim Biçimini olağanlaştırmayı, İdeolojik ve Kültürel Militarizmi gündelik hayatın bir parçası olarak yaygınlaştırmayı” bütünüyle becermiş ve ruhlarımıza sindirtmiş bulunmasına karşın, yapabileceğimizi sandığımız bir anda, biz de onu tasfiyeyi beceremedik, gördüğünüz gibi.

Gün geldi dünyanın her yerinde, Almanya’da, İtalya’da, İspanya’da, Yunanistan’da, Arjantin’de; daha sonra Bulgaristan, Romanya ve çoğu sosyalist ülkede; şimdilerde kaş-göz yararak da olsa Arap dünyasında, Mısır’da, Cezayir ve Libya’da, Irak’ta, Suriye’de bir şekliyle hesaplaşıldı da, burada olmadı ve olamayacağı ortaya çıktı, yazık ki. Oysa bu safhalardan geçilmeden, hesaplaşmalar yapılmadan demokratik de olunamayacağı kavranamadı gitti, bir türlü. Yetmiş beş milyon, darbe davalarıyla yattık, şike davalarıyla kalktık; gene biz, gene biz kaybettik, onlar kazandı, her seferinde olduğu gibi.

Yasalarda olsun, yargı yerlerinde olsun, meğer sorunlar varmış. Yaa, öyle mi? Vah vah! Günaydın, o zaman size. Karakalabalıklar ömür billâh yaşıyorlardı bunu, hâlbuki. Buralar başından beri demokratik değildi ki zaten.

Ne ki kendilerine karşı, demokrasi içinde imişiz gibi nispeten çekine çekine hareket edilen ve şöyle ya da böyle titiz muameleye çalışılan, ama sizin mazlum gibi göstermeye kalktığınız o darbeciler, kırk yıllık faşistliklerini yığınlara uygularlarken, neredeydi aklınız? Yargılanan değil de, yargılayan irade güçlü olsaydı, böyle mi olurdu sonucu?

Başarılı dezenformasyonlarla öyle bir taktik uyguladılar, halka karşı işlenmiş dünyanın en ağır suçlarını öylesine örttüler ve yargı alanında oldum olası varolan kusurları öne çıkarmayı öylesine becerdiler ki; sanırsın bir sürü masum ve saygıdeğer adamı âdetâ işkence ederek mahpuslarda çürütmeyi kafaya koymuş ceberut bir hükümetle, onun şakşakçıları gibi duran birtakım intikamcı gericilerden, çok bilmiş aklıevvel liberallerden ve geçmişin durağan solculuklarını aştıkları görülmeyip AB’nin anlamsız yere hayranı sanılan birkaç zibididen oluşan bir koalisyon manzarası kondu, sonunda kamuoyunun önüne.

Son elli yılda dünyanın en sık darbe yapan ordusuna, bari azıcık olsun ihtiyatla yaklaşabilmek için bir parçacık tereddüde bile yer vermeyerek, operasyonun bu tarzda gerçekleşmesine canhıraş çalışmış olan politikacı, hukukçu, gazeteci ve üniversite hocası gibi kimi siviller, sonucun elde edilmesinde baş rol oynamışlar, örneğin çıktıkları Tv’lerde “darbe oldu da biz mi görmedik” diye alay ederlerken, faşizmden yana bayrak sallamışlardır.

Bu adamların yargılanmamaları, neticesinde de ceza almamaları için bin dereden su getirmişler, oldum bittim varolan hukuki sorunları bahane ederek ve öne çıkararak, ilk kez köşeye kıstırılmış olunan askerî vesayet ve darbe erbabını, gargaraya getirip kurtarmaya başlamışlar, yavuz hırsız kesilip ev sahibini bastırmışlardır.

Buranın, darbe yapanları yargılayıp cezalandırabilecek bir ülke olmadığı bütün açıklığıyla görülmüştür.

Üstelik bunu, sözde en güçlü ve en kararlı görünen AKP üzerinden realize ederek, ona tükürdüğünü bir güzel yalatmışlardır ki; kulaklara küpe olsun ve bir daha hiç kimse yeltenip de boyundan büyük böylesi işlere kalkışmasın.

Meclis Başkanı Cemil Çiçek, karambolde çıkarılan o kararlar için hükümete destek olacak şekilde,“umarım yeni düzenlemelerin mesajı alınmıştır” diyerek, mahkemelere davaların peşini bırakmaları sinyalini vermeyi de ihmâl etmemiştir.

Çünkü iklim dedikleri şey başka olup, o yasalarda yazmaz. Ama hiç kuşkunuz olmasın, meclis açılana kadar üç-beş aya kalmaz herkes tarafından öğrenilir.

Bu, hep birlikte yürütülen bir operasyon olup, sadece Kürt problemlerine özgü olanlar eskide bırakılmış, ona el sürülmemiştir.

Geçenlerde bir Tv’de, artık onbaşıların bile daha sağlıklı baktığı meseleleri, bana bulaşmasına fırsat vermeden tartışmaya çalıştığım emekli bir generalden dinledikçe, “neden benim gibi subayları atmış, onun gibi olanları da general yapmış” olduklarını yeniden hatırlayarak, içimden acı acı güldüm ve bu ülkenin değişmemesine yol açan direncin, değişmesini isteyen dinamikten hâlâ daha güçlü olduğuna üzülerek karar verdim.

[email protected]