Turizm firmasında çalışırken Genel Müdür kış aylarının başında tüm idarecilerle toplantı yapar, kışa dair planlarının olup- olmadığını sorar, beklediği cevabı alamazsa “ ayılar gibi kışın yatmayı mı düşünüyorsunuz?”

diye gürlerdi. İşini kaybetme korkusundan kimsenin gıkı çıkmazdı.

Ramazan ile birlikte uyanan, daha sonra unutmaya terk ettiğimiz

vicdanlarımızın durumunu düşününce yukarıdaki anım canlandı nedense…

Ramazan ile birlikte Somali’de açlıktan ve susuzluktan ölen insanlara

İnsani yardım çağrıları yükseldi. Bizim onları hatırlamamız için binlerce insanın ölmesi yetmemişti, ramazanın gelmesi gerekti. İnsanlığımızı hatırladığımız bu ay hiç bitmese diyesi geliyor insanın. Oysa insanlık

durumu geçici bir şey değildir. Buradan yola çıkarak, içimizde uyanan

vicdanımızı ve insanlığımızı 12 aya taşıma kararını almak gerekiyor.

Kendimizden başkasına bir kez bakmayı öğrendikten sonra, yüzünü dönmek ve vicdanını yok saymak kolay değil, olmasın da zaten.

Çünkü iki ayak, bir baş insan olmaya yetmiyor. “İnsan olmak” ciddi bir

emek ve özveri istiyor. Aynı zamanda yoksulluğun nedenlerini sorgulamak

ve geçici yardımlarla sonuca ulaşılamayacağını görerek; o nedenleri ortadan kaldırmak için mücadele etmek gerekiyor. Öyle büyük şeylerle uğraşmak değil, küçük şeylerden başlamak gerekiyor. Çünkü egemenliği

ellerinde tutanlar sizi istakoz gibi farkına varmadan pişirebilirler. Hangi partinin iktidarda olduğuna değil, iktidarda olan partinin egemen güçlerden yana aldığı her kararın, size nasıl dokunacağını tartmalısınız.

MESELA KIDEM TAZMİNATI

Kıdem tazminatına 12 Eylül darbesinden sonra tavan ücreti sınırı konmuştu, ama asgari ücrete endeksli bu sınır bile çok görülerek,

tavan daha da düşürüldü. Şimdi ise “koruma fonu” adı altında

Kaldırılmak isteniyor. Yeni yasal düzenlemede; işverenin iflası halinde tahsil edilemeyen kıdem tazminatlarının güvence altına alınması dışında

Hemen her şey işçinin aleyhine. Şimdi bu yasal düzenlemeye sessiz kalırsanız bir hakkınızı daha kaybetmiş olacaksınız. Sonrasında, “oy verdiğim  ellerim kırılsın” demek işinize yaramaz.

PARA, PARA, PARA

Biliyorsunuz eğitim artık paralı oldu. Hani devlet “ihtiyacı olana harç parasını veriyorum” diyor ya; aldığınız her kuruşu fazlasıyla, mezun olur olmaz iş bulamazsanız bile, size kefil olan aileniz paşa paşa ekmeğinden kesip ödeyecek. Ama çocuklar sadece harç parası ile okutulmuyor. Yurt parası var, yemek parası var, kitap parası var. Üniversitede eğitim gören çocuğun hiç mi sosyal harcaması ( sinema, tiyatro vb.) olmayacak?

Karnını bile doyuramazken bu biraz zor görünüyor.

DEVLETİN ALDIĞI HARÇ PARASI GÜLER HANIM’A AZ GELDİ…

Sabancı Holding yöneticisi Güler Hanım, çıktığı televizyon programında

diyorki :” Devlet okulları da paralı olmalı.” Kendi üniversitesini ballandıra, ballandıra anlatıyor. “İhtiyacı olan çocuklara burs veriyoruz.” Diyor. Burs alabilmek için amansız yarışa giren ve kaybeden çocuklardan ona ne! O sadece başarılı olanlara endeksli. Yarışı kaybeden yok olsun gitsin. Bu dünya kaybedenler için değil. Kaybedenler de olmalı ki işten atılmaktan korkan bir işgücün olsun.

Çocukluğundan beri yoksulluk içinde büyüyen, yeterince beslenemeyen,

Özel ders alamayan kaç çocuğun üniversitede eğitim görme şansı var?

Bu iktidardan rica ediyorum. Harç parası denen şu haracı kaldırın artık.

Parası olan özel üniversitelere gidiyor zaten. Yoksul çocukları ve ailelerini bir de siz ezmeyin.

İşte böyle…” hem dert çok… yüreklerin kulakları sağır” olmasın.

PARA PARA PARA