12 Haziran seçimlerinde AK Parti'nin kazandığı tartışmasız zafer sonrasında da her zaman alışık olduğumuz gibi muhalefet partileri kendi başarılarını izah etme yarışına girdiler. Sanırsınız ki, seçimlerin galibi muhalefet, mağlubu AK Parti... Türkiye'de muhalefetin başarılı olamamasının bir sebebi de, seçim sonuçlarından gereken dersi almaması, objektif bir değerlendirme yapamamasıdır. CHP ve BDP milletvekili sayısını artırmakla, MHP barajı geçmekle övünüyor. Kendilerine iktidar olmak gibi bir hedef belirleyemeyen partilerin, bu tür küçük hesapların içine girmesi kaçınılmaz. Yüzde 50 oy alan AK Parti kendisini muhasebeye çekip, niçin daha fazla milletvekili çıkaramadığının sorgulamasını yaparken, muhalefet partileri zafer çığlıkları atarak, toplumu başarılı oldukları yönünde ikna etmeye çalışıyor.

Aslına bakarsanız, muhalefetin bugünkü pişkinliğini anlayışla karşılamak gerekiyor! Çünkü referandumdan yüzde 58 sonuç çıkarmasına rağmen sorguya çekilen, toplumu kucaklaması istenen, niçin yüzde 42 'hayır' çıktığının hesabı sorulan AK Parti'ydi. Her zaman empati yapması, kucaklayıcı olması istenen AK Parti oldu. Kimse yüzde 42'nin hesabını CHP ve MHP'ye sormadı. Yine hiç kimse muhalefetten yüzde 58'i anlamasını istemedi. Her seçimde hezimete uğrayan muhalefet partileri bir gün de çıkıp, özeleştiri yapmadılar, geçmişleriyle yüzleşmediler, toplumun hissiyatını anlamaya çalışmadılar. Bu yüzden 12 Haziran seçimlerinin ardından da kendilerini böyle sorumlu bir davranış sergilemek zorunda hissetmiyorlar.

Muhalefet partileri, AK Parti iktidarını tebrik etme olgunluğunu bile gösteremediler. CHP lideri Kılıçdaroğlu, AK Parti'ye başarı dilemekle yetindi. Bugünkü başarıyı tebrik edemediği gibi, bu başarıyı anlamak için çaba göstereceğini de vurgulayamadı. AK Parti'ye karşı hazımsızlık duygusu içine girilebilir, ancak AK Parti'ye oy veren kitleye yönelik bir hazımsızlık ve kızgınlık kabul edilebilir değildir. Muhalefete düşen, AK Parti'nin başarısını araştırmak ağrına gidiyorsa da oy veren kitleyle empati yapmaktır.

12 Haziran seçimleri hizmetin, icraatların, projelerin ve istikrarın önemsendiğini bir kez daha ortaya koydu. Dünya yüzyılın ekonomik krizini yaşarken Türkiye'nin büyüme rekorları kırması, güven ve istikrarın önemini öne çıkardı.

12 Haziran seçimleri galibi ve mağlubu belli seçimler olduğundan aslında düşük profildeydi. Ama AK Parti en kalabalık mitinglerini bu seçimde yaptı. Siyasi motivasyonu sağlayan en önemli husus, 'yeni anayasa'ydı. Yeni anayasa, ileri demokrasi açısından olduğu kadar Türkiye'nin ekonomik sıçrama yapabilmesi açısından da gerekli görüldü. Vesayetçi anlayışın tamamen kırılarak, darbeci anlayışın etkisizleştirilmesini vatandaş, kendi geleceği açısından çok önemsediğini gösterdi.

AK Parti yüzde 42'yi anlama çabalarıyla sahil şeridinde oylarında büyük artışlar yaptı, belediye başkanlıklarını kaybettiği şehirlerde yeniden açık ara birinci parti oldu. Büyükşehirlerde belediyeleri kaybettiği ilçelerde de yeniden birinci parti konumuna yükseldi. Bu sonuç, vatandaşın yerel seçimdeki tercihlerinde pişmanlık yaşadığını ve hizmeti tekrar önemsemeye başladığını gösteriyor.

CHP ile MHP arasındaki yakınlaşma, MHP'nin barajı aşmasına, CHP'nin ise hayal kırıklığı yaşamasına sebep oldu. İki parti arasında referandumda başlayan oy geçişkenliğinin sürmesi, CHP'lilerin barajı aşması için MHP'ye emanet oy verecekleri yönünde ifadelere sebep oluyordu. Ancak CHP'nin BDP ile flörtü sonrasında oy geçişkenliği yardımseverlik duygusuyla değil, tepki patlamasıyla oldu.

12 Eylül referandumu sırasında AK Parti, bir nevi 'siyasi açılım' gerçekleştirmiş, farklı siyasi eğilimdeki insanları bir değişim projesini desteklemeye davet etmişti. Yüzde 58, 'geçici uzlaşı' gibi görülüyordu. Oysa seçmen, 12 Haziran seçimlerini de bu değişim sürecinin bir parçası olarak algıladı, AK Parti'ye açtığı krediyi devam ettirdi. AK Parti, insanları bir ideolojiye değil, bir değişim projesine davet etmiş oldu. 12 Haziran, Türk siyasetinin yeni eksenine uygun bir tablo ortaya çıkardı.