Kırmızı ayakkabılarımı ...

Hiçbir şeye sahip olmak istemediğim zamanlarda çıkarıp attım....

Varlığımın akışını durduran bir şeyler vardı.......

Derin bir ırmak bir engeli zorluyordu....

Virginia' nın deyimiyle Acı' ydı bu....

Ve insan, en çok acısının çukurunda yanıyordu....

Tam da tutabilecekken hayatı, yakınıma uğramamış uzak hayallerim ....

Sızamayacak kadar ayık...

Uyuyamayacak kadar sarhoştu...

Kendi kendime tahammülü kaybettigim zamanlar...

Duvarları ve kapıları aşacak enerjim yok...

İçinde bulunduğum beden, çocuk ruhuma işkence ediyor....

Zor geliyor nefes alabilmek bu coğrafyada....

Hesap sorma gücüm olmadığı için belki de...

Mehmed Uzun yüreğimde ....

Bazı topraklarda eceliyle ölüm yoktur diyor...Hem hüzün, hem isyan dolu yakarış, içimdeki fırtınayı yoruyor....

Elbetteki tarafım, varlığı ispatlanamamis tüm halklara....

Ama;

Perde arkasında biriken karanlığa söyleyecek sözüm yok....

Kanunlara...

Ahlak kürsülerine....

Ölümlere.....

Ben bir kere ...

Çırılçıplak kalana kadar soyunmuştum....

Hiçbir şeye sahip olmak istemediğim zamanlarda çıkarıp atmıştım kırmızı ayakkabılarımı....

Varlığımın akışını durduran birşeyler vardı....

Ve ;

İnsan en çok acısının çukurunda yanıyordu.....