Ben hiç sanmıyorum.

Gerçekten tanıyor olsaydınız, hiçbirinizi uyku tutmazdı.

Milletçe başınıza nasıl bir çorap örüldüğünü anlar, yerinizde duramazdınız.

Sosyopolitik çürümeyi kanıksamanın çeperi öyle folloşlaşmış, öyle vurdumduymaz olmuşsunuz ki, top atsalar umurunuzdaymış gibi görünmüyor.

Siz karbon sistemindeyseniz, o azot sisteminde.

Siz, anayasada şöyle yazıyor, falanca yasada böyle yazıyor, diyorsunuz; o, yazsa ne yazar diyor, yazmasa ne yazar.

Mahkeme, Atatürk Orman Çiftliği’ndeki inşaatı durdurdum diyor; o da, sıkıysa gelin durdurun da görelim, diyor.

Siz, kurtuluş denince yurdunuzu anlıyorsunuz; o İslâmiyet’i.

Siz, insan sevginizi “İnsan Hakları”na dayandırıyorsunuz; o “Yaradan”a bağlayıp dinsel öncelikler sıralıyor.

Her gün ölünmez, insan bir kere ölür diyor.

Kafaya koymuş, göze almış, kararlı.

İslâm dünyasına çekidüzen vermek için gönderildiğine inanıyor.

Misyona atanmış bir “dava” adamı olduğuna hükmediyor.

Onun için de, yemiyor içmiyor yaşamıyor; kendisini var gücüyle bu meseleye vakfediyor.

Sadece kendisini değil tabii. Bu vesileyle o kutsal görevin ifası için bizleri de harcamakta bir sakınca görmüyor.

Gelinen son aşamada, sadece dizginleri elinde tutmanın en yarayışlı ismi olduğu için değil, aynı zamanda neye el attıysa berbat ettiği İslâm dünyası meselelerinden kafasını kaldırıp da memlekette neler olduğuna bir gün olsun bakamamış birini başbakan yapması da gösteriyor ki, yeni hükümetin yoğunlaşacağı konular ülke içi meseleler yerine, gene Ortadoğu’nun problemleri olacaktır.

Denetim diye bir şey hak getire!

Bütçeyi dilediği gibi harcayabiliyor.

Sağa sola ânında sarf edebilmek için daha düne kadar el altında keş olarak tuttuğu paralel bir bütçesi vardı. Deşifre olunca tepesi attı, kan beynine sıçradı, hâlâ sakinleşemedi.

Ortadoğu’nun haydut devletlerinden kaçan Arap halklarının masum zavallıları hangileridir, ipten kazıktan boşanmışları hangileridir hiçbirini tefrik etmeden, iki milyonu aşkın sığınmacı ülkeyi istilâ etmiş, fakat onun umurunda değil.

Vazgeçtim başka tedbiri, isim listesi bile tutmamış.

Ne olacakları belli olmadığı gibi, bir taraftan da kış yaklaşıyor. Metruk yerlerde, park köşelerinde donmuş insan cesetleri bulmamıza demek ki az kaldı.

O vahşetten üreyecek sosyal olayları aklıma dahi getirmek istemiyorum.

Böyle sorunları kardeşlik edebiyatıyla gizlemeye kalkmak da bir başka ucuzluktur.

Kardeşlik söylemleri doğru olsaydı, içeride yemezdiniz birbirinizi.

Yeri gelmişken bari sorayım: Siz hiç, bir Batı mezarlığını gezdiniz mi; Paris’te, Berlin’de,Viyana’da, yahut Budapeşte’de, Varşova’da?

Akla ziyan güzellikte sanat eseri mozoleler, lahitler, heykeller ve anıtlarla nasıl bezendiklerini görseydiniz, ölüye saygının ne demek olduğunu işte o zaman anlardınız.

Hattâ o kadar uzağa bile gerek yok. Anadolu’nun antik çağ mezar kalıntılarına bir göz atsanız, heykellerinde savaşın değil barışın estetiğini görürsünüz.

Ama siz yaşarken barışık değilseniz, ölürken niye olasınız ki?

Saygısız birer kümbet gibi duran üstünkörü mezarlıklarınıza kadar uzattığınız kavgalarınıza bakılırsa, tecellisi “dikerken de haksız, kırarken de haksız” gerçekleşen bu coğrafyanın dinindeki “heykel yasağı”nın ipuçlarını, acaba üleşemediğiniz o cengâverlik rekabetinde mi aramalıyız, nedir?

Ortadoğu bataklığı dediğimiz işte bu!

Bundan kurtulmak, en önce o havayı solumaktan vazgeçmekle mümkündür.

Ne ki, Erdoğan bizi daha da içine sokmaya çalışıyor.

Oraları bizden daha çok seviyor; Şam, Bağdat, Kahire diye seslendikçe içi içine sığmıyor, gözleri parlıyor.

Saplantısı hâline gelen misyonunu, bizi harcama pahasına sürdürecek.

Sonunda, bir “kara delik” gibi kendi içine göçecek, kendi kendini yutacak, biliyorum; ama o girdaptan biz de nasibimizi alacağız.

Aymazlığın bedelsiz olanı yoktur, çünkü.

[email protected]

twitter@cinarnamik