Tabii dünyanın takdir ettiği bir insan olmayı küçümsediğimden değil, vurgum cümlenin diğer kısmına...

Malum, herkesin böyle küresel bir başarı yakalaması o kadar kolay değil.

Ama farz edelim ki, bu mümkün olsun. Acaba bu başarı o insanın hayatının neresine tekabül eder, o kişiyi ne denli mutlu eder?

Allah'ın unutulduğu, materyalizmin iliklerimize işlediği modern çağlarda, insanın başarısı tamamen kariyerinin parlaklığına endekslendi. Yani bir insana ve tabii ki kendimize baktığımızda, başarıyı kariyerde aramak gibi bir hatanın içindeyiz.

İnsanların başarıyı eşini mutlu etmede, iyi bir anne, baba, dost, kardeş olmada aradığına şahit olmuyoruz pek. Sevgi, sadakat, iyilikseverlik gibi olgular küçümsenen pembe dizilerin değersiz klişelerine dönüşmüş durumda. Ya da en iyi ihtimalle, o kişi eğer işinde başarılı ve zengin ise bu özellikler de değer kazanıyor; değilse, aşağılanacak birer meziyet bile olabiliyor.

Doğru ya, eğer paran veya prestijli bir ismin yoksa, hangi cüretle iyilik yapmaya kalkışırsın ki, 'Önce kendi aç karnını doyur' derler insana...

Bu bakışın, 300 ailenin dünyanın yarısına yakın nüfusu kadar servete sahip olduğu bir dünyada ne kadar trajik kaçtığını söylemeye gerek var mı?

Oysa bu zor dünya isimsiz, yoksul birçok başarılı insan sayesinde de ayakta duruyor. İnsanlar dayanışma gösteriyor, bir dilim ekmeğini aç komşusu ile paylaşan o kişi, komşusuna sadece rızk değil, sevgi, güven ve ümit de vermiş oluyor. Ayakta kalmak için...

Yoksulluk yüceltmesi, zenginlik düşmanlığı değil ima ettiğim, anlamışsınızdır. Zengin, itibarlı bir insanın mütevazı ve yardımsever olması pastanın çileği gibidir.

Annemin kanser ameliyatı için lüks muayenehanesinde pazarlık ederken, o ünlü doktor Tam Gün yasası için bana köpürmekten de geri durmuyordu: 'Düşün' dedi bana, 'Şu ameliyatı Şırnak'tan elini kolunu sallayarak gelen birisi bana bedava yaptırabilecek artık, olur mu böyle rezalet!'

Annemin acilen bu büyük ameliyatı olması gerekiyordu; o nedenle öfkemi içime atmıştım.

Bu doktor mesleğinde çok başarılıydı. Annemi de bir günde ayağa kaldırdı. Onun sayesinde annem son 10 ayını acısız ve mutlu geçirdi. Aldığı para helal olsun, Allah da razı olsun.

Ama bu adam benim gözümde başarılı değildi. Onun evladı veya bir akrabası olmak istemezdim.

Yine aynı lüks semtte bir başka doktora yolum düştü. Astronomik bir vizite ücreti vardı. İçeride kalınan süreyi tutuyor, ona göre dakika hesabı üzerinden ücret alıyorlardı. Acayip sinir olmuştum.

Birkaç ay sonra yolda işsiz bir arkadaşımla karşılaştım. Nereden açıldıysa laf o doktora geldi. Arkadaşım da onun hastasıymış. 'Paran yetiyor mu tedavi için' diye merakla sordum. Kendisini ücretsiz ameliyat etmiş, ilaçları çok pahalı olduğu için kendisi sağlıyormuş, kontrolleri de bedava yapıyormuş. Ağzım açık kaldı. 'Helal olsun benden aldığı paralar' diye düşündüm.

Bu adam da bana göre başarılı bir insandı...

Aradaki fark nedir diye düşündüm. İkisi de alanlarında ünlü ve gerçekten yetenekli hekimlerdi.

Aralarındaki fark, gerçek başarının sırrını veriyordu. Birisi bencil, diğeri değildi. Birisi insanları insan gibi görüyor, onlara sevgi besliyor, merhamet duyuyor, diğeri insanlara bir meta gibi yaklaşıyordu. Her başarılı ameliyat bir insanın mutluluğunu değil, kariyerindeki yeni bir zafer halkasını ima ediyordu.

Biz yazarlar artık yazarken bile tedirginlik duyuyoruz; sevgiden bahsedene uzaylı gören saf köylü muamelesi yapılıyor.

Oysa sevgi, taş, tahta kadar somut bir olgudur. İnsanın yapıp etmelerinin merkezinde eğer sevgi yoksa, orada artan başarıyla artan trajik bir başarısızlık vardır. Peygamberlerin mucizelerini birer şov olarak değerlendirmeyiz, onun arkasındaki bize duyulan sevgidir bizi asıl etkileyen.

O nedenle, sanırım, evet, insanın iyi hissetmesi için başarı şarttır. Ama başarının kıstasları mekanik değil, aynı zamanda duygusaldır. Tam da bu nedenle, konumumuz, gücümüz, sağlığımız ne durumda olursa olsun, hepimiz kendi hayatımızın şampiyonu olabiliriz. Çünkü insan kendisini bir diğerinde gerçekleştirir. Ve etrafımız insanlarla doludur.

Pek çok insan 'Her şeyim var ama hâlâ mutsuzum' diye kendisine şaşıyor. Mutluluk endekslerine bakıldığında, fakir ülkelerin zengin ülkelerden daha az mutlu olmadığını görüyoruz. İtilip kakılan Roman kardeşlerimiz buna güzel bir örnek. Çünkü böyle toplumlar kendi öznelliklerini korumayı, toplumsal bir varlık olarak kalmayı başarmışlar. Mutlu toplumlarda paradan ziyade dayanışma ve birarada bulunma özellikleri öne çıkıyor.

Allah inancı, manevi tabiatımız, aile.. neden bu kadar tehdit olarak görülüyor? Çünkü bireyselleşen değil, bireycileşen kişi toplumdan kopuyor ve içinde oluşan büyük ihtiyacı tüketim sektörü suiistimal ediyor.

Çünkü herkes kendi hayatının şampiyonu olmak zorunda. Bu haklı bir istek...

Sadece yanlış yerlerde aranıyor.