Gözlerimiz televizyon ekranlarında Paris Savcısı’nın yapacağı açıklamayı bekliyor.

DHKP-C, metropollerde eylem yapamayan PKK’nın boşluğunu doldurmak üzere son zamanlarda epeyce aktif. İstanbul’da bilhassa polislere yönelik suikastlar ve güvenlik birimlerini hedef alan bombalı saldırılarla adından söz ettiriyor. Yakın zamandaki eylemsellik, uyuyan hücrelerin harekete geçirildiği izlenimi veriyordu. İstanbul’da daha önce yaptıkları da bilindiği için müteyakkız olunması gereken bir örgüt. Söz konusu örgüte karşı operasyon yapılması sürpriz değil, hatta yapılmaması tuhaf olurdu. Çağdaş Hukukçular Derneği mensubu bazı avukatların bu kapsamda tutuklanması ise tartışma ve eleştiri konusu oldu. Avukatlar yargının üç asli unsurundan biri; hâkim ve savcılar kadar sağlam güvenceye alınmayı hak ediyorlar. Kanun bu amaçla mekânlarının aranmasına belirli kısıtlar getiriyor. O kısıtları hukuk devletinin bir gereği görmek ve prosedürün ötesinde algılamak zorundayız. Suçlu ile meslek icabı kurulan doğal ilişki ile sınırları aşıp suçun parçası haline gelmek ince bir çizgi ile ayrılıyor. Mahkemeler bu çizgiye azami dikkat etmek zorunda.

Hukukun suç isnadıyla ilgili kılıcının iki tarafı da keskindir. ‘Suçu ispatlanana kadar herkes masumdur’ bölümü zaten biliniyor. Madalyonun diğer yüzünde ise hiçbir sınıf ve meslek mensubunun günahsız yani suç işlemez kabul edilemeyeceğini öngörür. Geri kalmış toplumlarda hukuk sadece küçük sineklerin yakalandığı büyüklerin parçalayıp kurtulduğu ağlardır. Bizde de bazen bu hastalık nüksediyor. Askerler, akademisyenler, gazeteciler, avukatlar, yargıçlar ve zenginler diye uzatabileceğimiz bir ‘suçtan azade’ listesi şuur altlarımızda var. Buna karşılık Danıştay cinayetini işleyen Alpaslan Aslan’ın avukat olduğunu hatırlatabiliriz. Van Başkale’de görevli hâkim ve savcının uyuşturucu sevkiyatında suçüstü yakalandığını gündeme getirebiliriz. Zaman aşımına kurban giden Yüksekova Çetesi’nin rütbeli askerlerini listeye ekleyebiliriz. Bunların hiçbirisi mevcut tutuklamaları savunmak için yeterli değil. ÇHD Başkanı Selçuk Kozağaçlı’nın Suriye’den dün dönmesi de ajanlık için delil sayılmaz. Siyasi ve insani açıdan böyle bir zamanda Suriye’de bulunmak sorgulanabilir. Suriye rejimine fikri destek veren, Esed’i ziyaret eden siyasetçiler ve sivil toplum temsilcileri de aynı sorgulamaya tabi tutuluyor. Fakat hiçbirisi ajanlık kapsamında görülmedi. Soruşturmanın selameti açısından düşülen gizlilik ilkesi bizde bazen aksi sonuç veriyor. Soruşturma hakkında kamuoyuna tatmin edici bilgiler verilmediğinde belki de çok haklı kararlar yargı mekanizmasını yıpratıyor. Somut suç delilleri ortaya konmalı. ‘Soruşturma devam ediyor, sonuna kadar gitmesi engellenir.’ savunmasının geçerliliği yok. Hiçbir şey soruşturmaya böyle zarar veremez. Kamu vicdanı tatmin olmazsa mahkeme kararları boşlukta kalır.