Gençlik günlerimizde kimi bilge insanların “siyasetin şerrinden” korunma tavsiyeleri beni şaşırtırdı. İnsanların siyasetle aralarına mesafe koymalarını istemenin haksızlıkların, zulümlerin, güçlü olanın zayıfları ezmesinin devam etmesini istemek anlamına geldiğini düşünürdüm. Bunları ortadan kaldırmanın veya bunlara engel olmanın siyaset dışında bir yolu yoktu çünkü.

Bu çeşit tavsiyeleri statükoculuğun, “Bu dünya böyle gelmiş, böyle gider” felsefesinin ifadesi sayardım. Said Nursi’nin “Eûzü billahi mine’ş-şeytani ve’s-siyaset” sözünü tekrarlayıp siyasetten uzak durmak gereğini ileri sürenlere kızardım.

Ülkemizin, milletimizin mukadderatı konusunda tepkisiz, fikirsiz, sessiz kalmanın asıl şeytanlık olduğunu söylerdim bu fikri savunanlara.  Ama zaten bu kişilerin de siyasetin şerrinden pek uzak durmadıklarını, kendi desteklediklerinin dışındaki partilere oy verenlere veya o partilerde görev alanlara bu uyarıyı yaptıklarını görüyordum. Yaptıklarıyla söyledikleri arasındaki bu çelişkiye dikkat çektiğinizde ise “Bizimki siyaset değil ki” diyorlardı, “Biz davamıza hizmet için bunu yapıyoruz.”

***

Şimdi yeni yeni anlıyorum ki kendileri siyaset yaparken başkalarını siyasetten uzak durmaya çağıran bu zevatın referans verdiği “bilge insanların” siyasetten uzak kalmak derken kastettikleri de başka bir şeymiş zaten. “Çok laf yalansız olmaz, çok mal haramsız olmaz” gibi bir genelleme. Ama hikmetli bir genelleme. Belki siyasetin herkesin altından kalkamayacağı ağırlıkta bir yük olduğunun ifadesi…

Siyasetin tabiatı icabı halisane niyetlerle yapılmasının zorluğu, bir… İkincisi ise tıpkı reçelin, balın sinekleri çektiği gibi siyasetin de hırslarına yenik insanları, helal haram ayrımı yapamayan zevatı, kişilikleri gelişmemiş kişileri çeken mahiyeti. Bize “siyasetin şerrinden” korunmayı tavsiye edenlerin dikkat çektikleri noktalar bunlar olmalı herhalde.

***

Bugün artık ben de “Allah bizi siyasetten muhafaza etsin” diye dua eder hale geldim. Din adına yapılanları görünce dinden soğuyan insanlar gibi, siyaset adına yapılanları görünce insanın siyasetten soğuması da psikolojik bir realite. Yani fikir değil, duygu. Ama eylemlerimize yön veren bir duygu… Demek ki ciddiye alınması gereken bir konu…

İktidar imkanlarını kullanmaya devam etmek uğruna yapılanlara bakıyorum: Gencecik çocukların hayatlarını karartmayı kendilerine hak sayan siyasi ihtirasları görüyorum. Yalanlarla, iftiralarla, her türlü kötülükle siyasi ikbal elde etmek için insanlıktan çıkmayı göze alan insanlar görüyorum. 

Yollarına çıkan  engelleri aşmak için her türlü aracı çekinmeden kullanabilen kişiler görüyorum. Dahası, bütün bunları yapmalarının kendilerine hak olduğuna taraftarlarını inandırdıklarını görüyorum.

Yüce bir gayeye ulaşmak için mücadele ettiklerine ikna ettikleri fanatik kitleyi bilahare bu gayeye ulaşmak için her şeyi yapmanın mübah olduğuna da inandırdıklarını görüyorum.

Çürüme görüyorum, yozlaşma görüyorum, esfel-i safilin çamurunun en dibine doğru doğru bir yürüyüş görüyorum…

“Siyaset buysa Allah insanlığı bu siyasetten muhafaza etsin” diye dua ediyorum.