Kimi kez yanlış doğruyu üretiyorsa;

Kimi kez yalan doğruyu söyler.

Umudun tükendiği durak, bireyin “kör noktasıdır”. Kör noktada doğuma hazırlanan “korku”, zihnimizi felç eden bir “yaralanma” türüdür. Bu nedenle, korkunun kol gezdiği koşullarda akıllı olmak, “aptal” olmaktır. Böylesi durumda, aklın verdiği mutluluk, “edepsizlik” olup çıkar. 

Geçmiş umutlarımızın gerçekleştirilmesi için çalışacağımıza, “kesin bilgi ve abartılmış eğlence selinde” sürüklenip duruyoruz: Tüketmek, tüketmek, tüketmek için…

Demek ki aptallık, günümüz insanının bir “yara” izidir; yara izi kabuk bağlamaya başladığında, beliren “hissizlik”, aptallığımızı dağa-taşa kazımaya başlar: Artık iyi-niyet “tahakkümde”, kötü-niyet “revaçtadır.”

Ne yapalım? Ara-sıra gerimize bakalım da bir “yara izi” var mı?, diye kontrol edelim. Yara-izi varsa eğer zamanı “yutalım ve yakalım”: Yutalım-yakalım da ruhumuz-canımız, bedenimizi-bizi “yeniden kursun”.