Soma faciası her şeyi gölgede bıraktı. Ve henüz kapanmadı da. Madenin en uzak ucuna gittiğimizde olayın “içyüzü”ne de gitmiş olacak mıyız, bilmem ama, pek emin değilim.

Burada Başbakan pek alışık olmadığı bir “karşılama” ile karşılandı. Tabii bu “karşılama”nın görüntülerinin herhangi bir TV kanalında yayımlanması sözkonusu değil, düşünülemez. Ama sonunda gören görecek, duyan duyacaktır. Dereboylarında sazlar, kamışlar, olanları anlatacaktır.

Öfkeli Başbakan’ı habire sinirlendiriyorlar. Buradakiler dursa Alman Cumhurbaşkanı gelip iş çıkarıyor. Ama Başbakan da yılmıyor, gerilemiyor, kahramanca dövüşüyor. Bu “dövüşme” kelimesi de, bu süreç içinde, “metaforik” bir kelime olmaktan çıkıyor. Gitgide, “dövüşme” maddesinde, kelimenin dolayısız anlamının tanımına yaklaşıyor. Danıştay töreninde Başbakan’ın sahneye doğru tehditkâr adımlar attığını görüyoruz. Kolunu tutanlar, falan. Soma’da ise protestoculara doğru düpedüz hamle ettiğini görüyoruz. Ama koruyucu polis kordonu onu da kordonun dışına bırakmıyor.

Gazeteler bundan böyle birinci sayfalarında bir özel köşe oluştursalar çok yerinde olacak. Hani karikatürün falan nasıl belirli bir yeri var sayfada, onun gibi, “Başbakan bugün kime kızdı?” köşesi. Hani hava raporu veren sütunlar vardır: “Boston: 24/14; Viyana: 26/15” vb. Başbakan tarafının bulutu, sağanağı her gün aynı kalır da, öbür sütunda, o gün kızdıklarının listesi değişir. Bir gün Gauck çıkar liste başına; ertesi gün sıra Haşim Kılıç’a gelir. Böyle gider, biz de izleriz.

Bu arada konuştuğu dil de tuhaflaşıyor. Örneğin bir gün kalkıyor, “Cadı avıysa cadı avı da yapacağız,” diyor. Çünkü bu deyimin masum insanları olmadık şeylerle suçlayıp diri diri yakmak anlamında kullanıldığını bilmiyor. Benim yazma günüm gelinceye kadar Hadi uzun uzun yazdı; yeniden üstünden geçmenin gereği kalmadı.

Bir başka mizahî --bunun dışında bir sıfat bulamıyorum-- buluş Başbakan’ın kendini “Tutunamayan” ilân etmesiydi. Yaratıcılığın sonu yok. Selim Işık olsun, Turgut Özben olsun, ikisi de mühendisti. Böyle konularda bilgileri mutlaka vardı. Yani onlar da, bir “Soma faciası”ndan sonra, “1862’de İngiltere’de de olmuştu,” diye anlatabilirlerdi.

“Tutunamayan” Başbakan, Fethullah’ın cumhurbaşkanı da olmak isteyeceğini söyleyip arkasından, “Ama üniversite diploması yok,” diye ekliyor --alabildiğine küçümser bir edayla. Tutunamaya tutunamaya, “inlerine” nasıl ineceksiniz onların? Bence ne olur, ne olmaz, bir yerlere tutunun, tutunarak inin.

Ve gene “tutunamayan” Başbakan, Feyzioğlu’na “Kimsin sen ya?” diye bağırıyor. Bu da tam bir “tutunamayan” üslûbu. Tabii onun bu sorusunun ilk muhatabı değil Feyzioğlu. Şimdiye kadar epey birilerine aynı şekilde bağırdı-- bu “derin mağduriyet” diliyle. “Yahu” da değil, en “pop” diliyle, “yaa” diyerek. İyi de, böyle ikide bir “Sen kimsin ya?” diye bağırana, biri de, “Ya sen kimsin ya?” diye bağırır. Mitolojide Narcissus’a Ekho’nun cevap verdiği gibi.

Bir yığın polis arasında yerde yatan adama tekme sallayan danışmanlarıyla Başbakan bir üslûp ve bir yol tutturdu gidiyor. Bu üslûptan belli ki kendisi çok memnun, çünkü herhangi bir değişiklik isteği, eğilimi göstermiyor. Hoş, bu saatten sonra gösterse de bir inandırıcılığı olmaz.

Tayyip Erdoğan’ın çeşitli bireysel sorunları olabilir, bu denetlenemez öfkesi de o sorunlarından biri olabilir. Ama Tayyip Erdoğan’ın bireysel sorunları Türkiye’nin siyasî sorunları haline gelmemeli. Oysa durmadan, yeniden ve yeniden, bunu yapıyor.

Yukarıda da söyledim. Herkese karşı, yılmadan, kahramanca dövüşüyor Erdoğan. Dövüşüyor da, gitgide, sırtı duvara dayanmış bir adamın dövüşmesini andırıyor onun bu hareketleri. Bu bir “ülke yönetme” üslûbu değil. Kendini denetlemesini beceremeyen bir siyaset adamı olsa olsa ülkeyi denetlenemez anaforlara sokmayı başarabilir. Buna da kimsenin ihtiyacı yok.