1985 yılının Şubat ayı. Yoğun bir kar yağışının İstanbul'u teslim aldığı günler, kimsenin evden çıkmadığı, çıkanların çıktıklarına pişman olduğu günler.

O dönem üniversitede asistandım ve o meşum gün sınav vardı. Okulda olmak zorundaydım. Aynı asistan arkadaşım Ayhan Aktar gibi. Akşam üstü Bahçelievler'den çıkmış büyük bir mücadele sonunda Taksim'e varmış, ardından Ayhan Aktar'ın annesinin Cihangir'deki evine yollanmıştık. Ev yokuş mu yokuş bir sokaktaydı. Ve bizim cüsseli Ayhan değil, zargana gibi olan ben kaydım. Ama ne kayma, ayakta ve geri geri. İzleyen günlerde, bel fıtığı ile tanıştım ve birlikte yaşamaya başladım.

O günden bugüne zaman zaman nükseden ağrıları geçiştirdim, ameliyattan kaçtım.

Ama gün geldi hastane odalarında ağır narkotiklerin bile dindiremediği ağrılar çekilmez oldu. Bıçak kemiğe dayandı. Bel fıtığıyla yolları ayırmaya karar verdim.

Bir süre – üç beş gün, belki bir hafta- yazı yazamayacağım. Nekahat döneminden sonra görüşmek üzere...