Kimsenin günahlarını teşhir etmek değil niyetimiz. İnsanların kişisel ayıplarını örtmek, savaşta bile gözetilmesi gereken ahlaki bir sorumluluktur. Ancak karşımızdaki tablonun, bunun çok ötesinde toplumsal sonuçlar doğurmakta olduğu açıktır.

Üzerinden iki yıl  geçmesine rağmen, 34 sivil devletin uçaklarından atılan bombalarla katlediliyor ama zerre miktar hesap sorma anlamına gelecek, idari ya da yargısal adım atılamıyorsa lanetlenmeye layık bir fotoğrafla karşı karşıya kalmışız demektir.

Yolsuzluk iddiaları en yakınlarına gelip dayanınca, “istiklal savaşı” benzetmesi yapan bir başbakanın, Roboski’de çocukların öldürülmesi için kürtaj benzetmesi yapması, izah edilebilir bir ahlaki tutum değildir.

İç ve dış düşmanlara odaklı siyasal söylemlerin arkasına sığınmadan önce yapılması gereken, “biz nerede hata yaptık” sorusu ile yüzleşmeyi göze almaktır.

Dengesini, ruh sağlığını kaybetmiş bir siyasi liderliğin yapıp ettiklerinden sorumlu tutulması kolay değildir. Yolsuzlukların üstüne yatarak, vesayete karşı durmak nasıl imkansızsa, Kürt sorununu sümen altı yaparak demokratikleşme konusunda mesafe almak da mümkün değildir.

Erdoğan’ı siyasi arenadan çekilmeye mecbur edene kadar devam edecek bir hamle ile karşı karşıyayız. Birilerinin ona iyilik yapabilmesi için önce O’nun kendine iyilik yapılmasına fırsat vermesi gerekir. Etrafına topladığı cinleri dağıtmaya bile gücü yetmeyecek durumdaki bir büyücü gibi, ne dediği, niye dediği anlaşılır olmaktan çıkan bir profil söz konusu.

Emniyeti kontrol altına almanın yolunu dışarıdan bir vali atamakta görecek kadar şaşkınlık içindeki bir siyasi iktidara yardım etmek kolay değildir. Her uyarı yapanı, batmak üzere olan gemiyi terk etmeye çalışan farelere benzetecek kadar işin dozunu kaçıran bir siyasal söylemle, bu krizin iktidar lehine yönetilmesi söz konusu bile olamaz.

Yargı içinden gelen her girişimi kendine yönelik haksız saldırı muamelesine tabi tutmak da hata üzerine hata yaptırmaktadır.

Milli irade demagojisi yapmaktan başka denenmeye değer kozu kalmayan bir siyasetçi var ortada. Bunun ne kadar büyük risk içerdiğini, içerde dışarıda herkes görmektedir. Tehdit olma kapasitesini bile yitirmiş ve nereye, nasıl hamle yapacağını şaşırmış bir siyaset mesaisi içinde bocalayan iktidarlar için uzlaşarak yeni bir denge inşası  gerçekleştirmek, ulaşılabilecek en başarılı noktadır.

Çok değil birkaç gün içinde bu ihtimal de tümüyle gündemden çıkacaktır.

Varlık sebebi, anlamı kalmamış bir projenin kendini zorla sürdürmeye çalışması gibi bir tablo var karşımızda. Kefeni yırtmaya çalışsa da Erdoğan için geri dönüşü olmayan bir noktaya gelinmiştir. Bu tablonun sadece Erdoğan’ın siyasi ikbali için değil tüm toplum için ifade ettiği anlamı sorgulamalıyız. “Benden sonrası tufan” psikolojisi içine girdikten sonra, “bana yar olmayanı kimseye yar etmem” eğilimi de beraberinde gelecektir.

Kavganın iki tarafının da eski gücünü elde etme imkanının ortadan kalktığı bu seyir, ya eski devleti yeniden gündemleştirecek ya da yepyeni bir seçeneğe kapı aralayacaktır.

Bu yeni seçeneği görünür kılabilmek için, hepimizin Roboski’yi bir kez daha hatırlaması ve asla unutulmayacak bir noktaya taşımak için çabalaması gerekiyor.

http://www.ozgur-gundem.com/index.php?haberID=93260&haberBaslik=Ba%C5%9Fbakan%E2%80%99%C4%B1n%20g%C3%BCnah%20galerisi%20ve%20Roboski&action=haber_detay&module=nuce&authorName=Ayhan%20B%C4%B0LGEN&authorID=33