Azrail’le tanıştığımız o günlerdeydi

Gözbağının kararttığı eylüllerdeydi

Sarıldı boynuma yalvardı çocuk

Beni de götür dedi sakın bırakma

Birlikte gömsünler sevgilerimizi

Hep yanımdaydı o cılız çocuk

Sessiz çığlıklarla bölüşürdü acımı

Belki Sudanlı belki Etiyopyalı

Duyuramamış dünyaya sözlerini

Hep sineklerle bölüşmüş gözlerini

Hep o çocuk vardı kulaklarımda

Gözlerimde vardı ellerimde vardı

Başımda oturup sessizce ağlardı

Sineklerin seslerine karışırdı sesi

Soludukça yangın yeriydi nefesi

Adın ne senin diye sordum çocuğa

İlk kez sen sordun unuttuğum adımı

Adım insan yetmez mi dedi çocuk

Sanki ney üflüyordu hüzünlü sözleri

Yüzümü ıslatıyordu sinek gözleri

Sen kimsin diye sordum çocuğa

Ben çocuğum dedi o çocuk işte

Bazen soğuk toplarım sokaklardan

Bulabilirsem eğer bir dilim ekmek

Bazen sevgi dilenirim ama boşuna

Nerelisin sen diye sordum çocuğa

Daldı sinekten gözleri en uzaklara

Bazen Asyalı bazen Afrikalı olurum

Yoksul ülke sokaklarıdır mekânım

Açlık ve acıdır en yakın arkadaşım