Geçtiğimiz günlerde gerçekleşen yönetmelik değişikliğiyle beraber, anaokulundan liseye her kademedeki öğrencilere kıyafet serbestisi getirildi.

Böylelikle Nazi Almanyası'yla Faşist İtalya'dan esinlendiğimiz süreçten yadigâr bir güzide uygulama daha tarihe karışma yoluna girdi. Gelecek yıldan itibaren okullar, öğrencilere zorla üniforma giydirilen yerlerden birisi olmayacak.

Tek tip üniforma uygulaması, çoğulculuğu reddeden, ferdi yok sayan, otoriteye sualsiz boyun eğmeyi öğütleyen, özgür iradeyi törpüleyen askerî eğitim sistemimizin köşe taşlarından birisiydi. Bunun ortadan kalkmasıyla, öğrencileri askerî hizaya sokup, tek bir ağızdan varlıklarını Türk varlığına armağan etmeye çağıran 'andımız' gibi diğer militarist/ideolojik uygulamaların da gittikçe göze batacağını ve sıranın onlara geleceğini umuyorum.

Yönetmelik değişikliğine ilişkin en sık dile getirilen eleştiri, zengin ile fakir ayrımının belli olacağı endişesidir. Endişeli velileri teskin eder mi bilmem ama o ayrım zaten oldukça belirgindir. Üniformalar varken de zengin-fakir ayrımı, öğrencinin giydiği ayakkabıdan yediği yemeğe, kullandığı telefondan ders araç gereçlerine kadar zaten kendini dışa vuran bir farktır. Bir önlüğün, hayatın en zor gerçeklerinden olan sınıf farkını örtebileceğini düşünmek gerçekçi değildir. Üniformaların varlığının bu noktada yarattığı iddia edilen değişiklik bir nevi illüzyondan ibarettir. Toplum, "sınıfsız, imtiyazsız, kaynaşmış bir kitle" değildir. Ve bu, öğrencilerin daha ilk günden öğrenmeye başladıkları bir hakikattir.

Kaldı ki öğrencileri, okula gönderme amaçlarından birisi de gerçekleri örtmeyi değil, onları olduğu gibi öğrenmelerini sağlamak olmalıdır. Okul vesilesiyle, öğrencilerin gerçek hayattan saklanmasını önermek, nasıl bir pedagojik ilkeden yola çıkıyor, anlamak zor.

Ayrıca üst sınıfla alt sınıftan öğrencilerin bir arada bulunduğu okulların oldukça istisnai olduğunu belirtmek gerekir. Böyle bir sınıf ayrımı, daha çok orta sınıfla alt sınıftan öğrencilerin bir arada olduğu okullarda görünür olur. Ki, bu fark da o öğrencilerin hem okul içinde hem de sokakta, pazarda veya karşılaştıkları herhangi bir yerde kolaylıkla ayırtına vardıkları bir gerçektir. Okul, öğrenciyi 'dışarı'nın etkilerine karşı koruyamaz, en fazla hazırlayabilir.

Yönetmeliğe dair kimsenin dile getirmediği bir diğer husus ise azınlık ve yabancı okulların bu değişiklikten muaf tutulduklarıdır. Özellikle azınlık okulu öğrencileri, yüksek güvenlik önlemleri altında, konjonktüre göre değişen oranlarda korku içinde okullarına giderken; bir de tüm öğrencilerin serbest giyinip onların üniformaya mahkûm edilmesi toplum içinde onları âdeta 'damgalı' bir hale getirmeyecek midir? Kaygı içinde çocuğunu bu okullara gönderen ebeveynlerin, mevcut uygulama başladıktan sonra çocuğunu okul kıyafetiyle dışarı tek başına göndermekten bile çekinir duruma gelebileceği öngörülememekte midir? Ayrıca azınlık okullarının da yabancı okulların da Millî Eğitim Bakanlığı'na bağlı olduğu düşünülürse, bu ayrımcılık söz konusu okullara ilgiyi azaltma çabası olarak okunabilir mi? Üstelik 'azınlık' ile 'yabancı'yı eşdeğer gören bürokratik zihniyetin bir yansımasıyla karşı karşıya olduğumuz da açıktır.

Meselenin başörtüsü yasağını ilgilendiren boyutunu bu yazıya sıkıştırmak istemedim; nasipse bir sonrakine…

Suriye halkının yanındayız, ya sen?

Mart 2011'den bu yana Esed rejiminin neden olduğu yıkımın bilançosu şöyle:

Yaklaşık 4.000'i çocuk olmak üzere 39.000 kişi katledildi.

Kızılhaç verilerine göre 2 milyon insan evsiz kaldı ve sürgüne zorlandı.

BM verilerine göre komşu ülkelere sığınan Suriyeli sığınmacı sayısı 450.000'e, Türkiye'deki sığınmacı sayısı 120.000'e yaklaştı.

Tüm bunlara ek olarak çetin kış şartları kapımızda…

Bunca zulme karşı, kalbimizden buğz etmekten fazlasını yapmak zorundayız.

Yarın 15.00'da Harbiye Ordu Evi'nden Suriye Konsolosluğu'na yürüyeceğiz.

"Suriye halkı yalnız değildir, Suriyeli sığınmacılar kardeşimizdir" diyeceğiz.

Gelir misin?