Çare olmayacağına adım gibi emin olduğum bir ideolojinin, tıpkı kendisi gibi demokrasiden nasip almamış bir önceki köhne yapıyı, üstelik bundan sonra biraz da kendisine yarar sağlar umuduyla araçlarını da muhafaza ederek devirmek ve yerine geçmek için, beni kullanmasına izin vermem.

Bu ikisi arasında kalarak, birinden birini seçmek zorunda hissetmem kendimi. Ne tepeden inmeci militarist jakoben Kemalizm’den, ne de otoriter ve dinci bir Erdoğan’cılıktan yana olurum.

İkisini de reddeder; aynı İngiltere, Fransa, Almanya’daki gibi, şeffaf rekabetçi öngörülebilir bir “pazar ekonomisi”nin sosyopolitiği olan “liberal demokrasi”ye inanırım.

Tasfiye sürecindeki eski siyasal yapının gözden düşen generalleriyle yapılan hesaplaşma, demokrasi ile değil de patrimonyal yeni rejim arasında geçiyorsa; bunlar çok farklı şeylerdir ve farklı sonuçlar doğururlar.

O yüzden böyle hâllerde birinden kurtulurken diğerinin ağına düşmemek önem kazanır ve kimin ekmeğine yağ süreceğimiz anlamlı olmaya başlar.

Gelelim “Balyoz”a...

Bir kere görünen o ki, darbe süreçlerine dair ne kadar Silivri davası varsa, bunlar neredeyseTürkiye’nin demokratikleşmesine değil de, âdetâ Erdoğan tarafından inşa edilmekte olan yeni siyasal paradigmaya engel olamasınlar diye açılmış gibiler.

Çünkü demokrasi adına herhangi bir kaygı taşınsaydı, popülizme geldi mi dillerden düşmeyen o darbelerin ürettiği mevcut hukuk sistemi, olduğu gibi korunmazdı.

12 Eylül Anayasası ve tüm antidemokratik kurumlar, dimdik ayakta tutulmazlardı.

İç Hizmet Kanunu. 35. Madde kalktı diye TSK’ın iç güvenlik görevi bitmemiştir.

Anayasa’nın 118. maddesi, ordunun tepesindeki MGK üyesi generallere “ülkenin bütünlüğü ve bölünmezliği, toplumun huzur ve güvenliği” konularında görev vermeyi sürdürmektedir.

Demokrasilere yakışmayan ve koşullar oluştuğunda siyasal yönetimi doğrudan doğruya orduya devretmek demek olan sıkıyönetim ise, legal bir nizam şekli olarak hâlen yürürlükte olup, karargâh hazırlıkları yasa gereği normal zamanlarda da devam etmektedir.

Şimdi bunlar böylece dururken, yedi sekiz yaşındaki çoluk çocuğun modası geçmiş okul “and”ını kaldırıyor olmak tutucu kesime reformmuş gibi gelebilir, ama bu benim gibi sol devrimcilikten gelen bir adamın aklıyla alay etmeye girer.

Yargı mekanizması adalet için değil de hem diğerinin yerini, hem de tarihsel rövanşını almak için çalıştırılırsa, zarar gören yalnızca hukuk olmaz; aynı zamanda giderek mazlumlaşan o sanıklara hoşgörüyle bakılmaya da başlanır. Şimdinin egemenleri yüzünden, bir önceki gayrimeşru düzen haklılaşmaya ve giderek aklanmaya bile yüz tutar.

Karargâh demek plânlama demektir.

Askerî doktrin, bütün yapılacakları türlü varsayımlara ve hâl tarzlarına göre plânlamayı ve belirli periyotlarda nazarî ve fiilî olarak test etmeyi emreder.

Sıkıyönetim plânı da bunlardan biridir ve toplumu zapturapta almayı öngörür.

Demokrasiye aykırı olan ama içeriği ile dahi yasalara aykırı olmayan o meş’um plân seminerini ne ilk derece mahkemesi, ne Yargıtay Ceza Dairesi, ne de savunma avukatları akıl edip bu açılardan değerlendirmişler, anlamsız yere inkâr yolunu seçen bir sürü subayı mahkûm ettirmişlerdir.

Muhtemeldir ki, o generallerin büyük bölümü darbe meraklısıdır. Lâkin onlardan önce, yönetimin askerîleşmesi konusunda hiçbir Allah’ın kulu yasal mevzuatın eline su dökemez.

TSK bugün artık bu tarz çalışmalar yapmıyor ya, mevcut prosedüre göre, ironik bir şekilde de facto olarak görevini savsakladığı dahi ileri sürülebilir.

Türkiye’de darbeler hukukidir.

Buna rağmen ceza alınıyorsa, sebep başka yerde aranmalıdır.

[email protected]

twitter@cinarnamik