Hangi nedenle olursa olsun insanların bir şeye inanması ve o uğurda ölmeyi göze alması hafife alınmamalıdır.

İnanç ve duygu  dünyasının zirve yaptığı an aynı zamanda düşünme yeteneğinin devre dışı kalmasını beraberinde getirebilir.

Kendini, kimliğini, onurunu, özgürlüğünü, ülkesini savunmak yaşamın bir parçasıdır. Bu savununun kendi hayatından vazgeçmeyi göze alacak düzeye ulaşması ise ancak feda olma, adanma mertebesinde bir kişiliğe sahip olma ile izah edilebilir. 

Nüfusunun büyük çoğunluğunu Müslümanların oluşturduğu bir coğrafyada yaşanan gelişmeleri analiz ederken islami literatüre ait kavramları kullanmak gayet normaldir. Kabul edilemez olan ise bu kavramları  bağlamlarından koparıp, hatta tam tersi işlevler yükleyerek istismar etmeye kalkmaktır. Rusların Afganistan’a müdahalesine karşı, örgütlenme ve silahlanmalarına Batı tarafından da destek sunulan Afgan mücahitler son dönemin bir kurumsal mekanizmasının oluşmasına da öncülük ettiler.

Dayanışma duygusu ile nerede bir silahlı direniş varsa oraya gidip savaşan güçleri Çeçenistan, Bosna gibi bir çok ülkede tanıma imkanı bulduk. Buraya kadar olan durumun benzerini, yetmişli yıllarda enternasyonal duygularla devrimci hareketlere destek vermeyi görev bilen sosyalist hareketlerden de hatırlıyoruz. Özellikle  Filistin direnişine destek için Türkiye, İran gibi ülkelerin sosyalist gençlik örgütlenmelerinin İsrail’e karşı savaşmak üzere cepheye gittiğini hepimiz biliyoruz.

Bugünün Ortadoğu gerçeğini doğru analiz etmeden, devam eden savaşı sağlıklı değerlendirmek de son derece zordur. Bölgenin açıkça bir Sünni-Şii çatışmasına doğru sürüklenmek istediği gün gibi ortadadır. İslam inancını  sadece kendilerinin temsil ettiğine inanan bir algı ile kendisi gibi düşünmeyen herkesi öldürülmeye layık gören bir zihin dünyası Ortadoğu’da adım adım inşa ediliyor. İslam savaş hukukunun ahlaki sınırlarını bile tanımayan, savaşın her türlü vahşi ve insanlık dışı yöntemini  kazanmak için mübah gören bir anlayışla karşı karşıyayız. Irakta Şii camilerinin bombalanmasından rahatsızlık duymayan onlarca hatta bazen yüzlerce sivil masum insanın ölmesinden rahatsızlık duymayan bu yaklaşımın İslam dünyasına ve insanlığa faturası son derece ağır olacaktır.

Profesyonel savaşçı mantığı ile kendini kodlayan bu inanç ve zihin dünyasının yeni Ortadoğu dizaynında çok özel roller yüklenerek desteklendiği açıktır. Büyük devletler ve bölgedeki  müttefiklerinin istihbarat örgütleri tarafından silahlandırılan, mali destek sunulan bu yapılar herkesten önce Müslümanların başına bela olacak bir pozisyondadır. Mücahitlik, şehitlik gibi kavramları keyfi biçimde kullanmaktan hiçbir rahatsızlık duymama noktasında, Kemalist, Baasçı yada  Selefi rejimler arasında hiçbir fark yoktur.  Herkes kendi devlet çıkarları için insanların ölümünü kutsamakta, savaşın devamını sağlayan aktörleri kahramanlaştırmaktadır.

Ortadoğu petrol kaynaklarının paylaşımı ve enerji nakil hatlarının istikrarı için akıtılacak kanın hesabını yapmak kimsenin işine gelmemektedir.

Bölgede liderliğe soyunan Türkiye için ne İslam kelimesinin barış anlamına gelmesi bir şey ifade ediyor, ne de on yıllardır inanılmadan söylenen ‘yurtta sulh, cihanda sulh ilkesi’ bir değer taşıyor.

Ilımlı yada muhafazakar demokrat  İslam savunucuları,  yıkılmayı hak eden rejimlere karşı savaşan ‘radikal mücahitler’ ve ülkesini böldürmemek için kolayca ölmeye giden ‘şehitleri’ çok seviyor.