İnsan, kendi istikametini değişmez sabite olarak addettiği sürece, duruşunu kutsamaya başlıyor. Hayatın akışını inkar etmek daha kolay çünkü kendine diktiği putları yıkmaktan. Bu inkar, özellikle son bir yıldır bazılarımızı kendine kör kalmaya mahkum ediyor. Bizzat benim de geldiğim laik liberal sol kesimdeki aydınlara bakarsak önce.

28 Şubat sürecinden 27 Nisan sürecine dek bu liberal sol çevrelerle birlikte içinden geldiğimiz ulusalcı zihniyete karşı duruşumuz bizi belli bir ittifakın içine itmişti. 2010 referandumu için 'yetmez ama evet' demiştik sözgelimi büyük ölçüde. Ve yine ulusalcı çevrelerin nefret söylemine, hedef göstermesine ve itibarsızlaştırma kampanyasına birlikte hedef olmuştuk.

AKP ne yaparsa onu savunmak değildi mesele. On yıllardır memleketin hayrına olarak savunduğumuz çoğulculuk, özgürlük, demokratikleşme gibi değerlerin ilk kez bir hükümet döneminde toplumsal, yasal ve siyasi bir karşılığı olduğunu görmemizdi. Bu partinin ortak geleceğimizi inşa etme yolundaki gayretlerini desteklemek, daha fazlası için onu iteklemek gibi bir amaç bizi birleştirmişti. Eleştirilere devam ederek, belli bir mesafeyi gözeterek, demokratik açılımları destekledik yine birlikte. Bir yandan yıllar içerisinde muhalif dilin ne kadar gerilere düştüğünü ve yapıcı bir muhalefete duyulan ihtiyacı da kayda geçirdik durduk.

Şimdi artık 'uluslararası mahkemede yargılansın'dan ibaret kalmış son derece apolitik bir muhalif söyleme teslim olan Erdoğan nefreti ise hızla ayrıştırıyor bizi birbirimizden. Entelektüel zihinleri donduran bir 'inanç biçimi' bu. Bir benzeri de muhafazakar kesim içindeki 'gönüller ittifakı'nda yaşanıyor. İster laik sol kesimden, ister bir dini camiadan gelsin, kendi doğruları istikametinde ilerlemeyen 'tek adam'a karşı kurulan 'nefretler ittifakı' giderek sığlaştırmaya başladı bu farklı kesimlerin zihin dünyasını.

Bunun ardında hep dediğimiz gibi AK Parti'ye ve ona oy verenleri hakir görme, aşağılama, gerici bulma gibi benzer bir klişe mevcut. Geniş kitleleri ya güce biat ettiklerine dair ya da güce taptıklarına dair kaba bir genellemeye hapsetmek üzerine oluşan bir seçkincilik zaafı bu. 'Onu oraya biz getirdik' yaklaşımında olanların çoğunda bu patoloji tezahür ediyor. Farklı kesimlerden gelseler de.

Kimi 'Biz olmasak vesayetle kim gerçek anlamda mücadele edebilirdi' diyor. Kimi 'Biz olmasak İslam'ın Taliban çizgisinden kim ayırabilirdi?' diyor. 'Biz olmasak Türkiye'nin dış imajına ve iktisadi kalkınmasına bu kadar olumlu katkıyı kim yapabilirdi?' Böyle diyenler de fazlaca var. Liberal sol kesimde ise Kürt barışına uzun süre 'Erdoğan hükümeti asla Kürtlerle barış yapamaz, bunu tek yapacak olan solcular ve sosyalistlerdir' gibi bir muhalefetle yaklaşıldı. Açılıma uzun süre karşı koydular. O kadar ki, bazıları açılım sürecindeki kanlı provokasyonları destekler hale geldi. Kürt gençlerin sokağa inip halk savaşı başlatması doğrultusunda yazıp çizdiler.

Oslo sürecini medyaya sızdıranların ya da hükümetin yolsuzluklarını yıllarca biriktirip hukuk dışı bir operasyonla seçim öncesi gündeme getirenlerin hesaplayamadığı tam da buradaydı işte. Türkiye'nin kalbi bir gerçeğin odağında atıyordu artık. Kan akmaması sadece gençlerin ölmemesi demek olmayacaktı sözgelimi. (Aslında bu bile yeterdi.) Aynı zamanda hayatın giderek sivilleşmesi, mekan esaretinin bitmesi, algı sınırlarının yıkılması, insanların kendilerine ortak bir gelecek tahayyülü kurmaya başlaması demekti.

17 Aralık sonrasında ise Erdoğan'ın her ne olursa olsun 'halledilmesi' konusunda oluşan mutabakatın psikolojisinde hakir gördükleri iktidar tarafından önemsenmemeleri de yatıyor olmalı. Zira 30 Mart'ta geniş kitleler 'Erdoğan yargılansın' projesine itibar etmedi. Hem de yolsuzluk dosyalarının gerçekliğine ikna olmalarına rağmen.

Hayat; farklı kesimlerde tezahür eden benzer seçkincilik zaafını, hızla marjinalize ediyor. 'Tek parti iktidarı' diyerek memleketin tıpkı Cumhuriyet'in ilk yıllarındaki gibi tek sesli olduğunu söyleyenler AK Parti'nin giderek çoğulcu bir hareketin ivmesi olduğunu fark edemiyorlar. İçinden geçtiğimiz bu hareketin bir toplumsal 'dirilme arzusu' olarak adalete duyduğu eğilimi küçümsüyorlar. Bu arzunun nelere duyarlı olduğunu hiç merak etmiyorlar.

Tek yaptıkları bu halk hareketini sosyolojik yanılgılarla inkar etmek. Anlamaya çalışanları da itibarsızlaştırmak. Her ne kadar sürekli sabote edilmeye çalışılsa da, çoğulcu ve özgürlükçü bir ortak geleceği inşa etme arzusu yüz yıllık devasa sorunlarımızın hemen hepsini çözme doğrultusunda kendini gösteriyor. Yolsuzluk yapanların da tıpkı hileli darbe teşebbüsü yapanlar gibi hakkıyla yargılanacağı günler gelecektir. O vakit suçlular ve hilebazlarla mücadele etmek yerine Ak Parti nefreti körüklemeye bel bağlayan seçkinci söylem, nefret dışında hangi yapıcı eleştiriyi içerecek acaba?..