2023 yılının başlarıydı. Türkiye, çok önemli bir milletvekilliği ve Cumhurbaşkanlığı seçimine hazırlanıyordu. Kılıçdaroğlu’nun öncülüğünde kurulan Altılı Masa, “Millet İttifakı” adıyla seçime girme kararı almıştı.

Strateji açıktı: Hangi ilde hangi parti öndeyse, o ilin aday listeleri o parti üzerinden şekillenecekti.

Düzce de bu illerden biriydi. Birleşik muhalefet rüzgârı arkasına almış görünüyordu. İktidar politikalarından umduğunu bulamayan geniş kitleler, umutlarını birleşik muhalefet etrafında toplamaya başlamıştı. İşte bu dönemde Düzce kamuoyunun pek de tanımadığı bir isim öne çıktı: Talih Özcan.

Soru şuydu: “Talih Bey, Düzce’nin talihi olacak mıydı?”

Yapılan kamuoyu yoklamaları, Millet İttifakı’nın birinci sıra adayı Talih Özcan’ın Meclis’e gideceğini işaret ediyordu. Nitekim öyle de oldu. Özcan, CHP Düzce Milletvekili olarak Ankara’ya gitti.

Peki, Düzce’de yaratılan bu iyimser hava yerel seçimlere de yansıyacak mıydı? Muhalefet, yerel seçimlerde birleşip tek bir başkan adayı etrafında kenetlenme becerisini gösterebilecek miydi?

Ne yazık ki olmadı.

Hiçbir şey masa başında konuşulduğu gibi gelişmedi. “Düzce’nin talihi” denilen Talih Özcan, Düzcelilerin ve ona oy veren bütün paydaşlarının yaptığı fedakârlığı, özveriyi ve vefayı mazbatayı aldığı gün unuttu. Düzce’ye abilik yapacağı yerde hem muhalefete hem de partisi CHP’ye kendi adayını dayattı. Öte yandan İYİ Parti, aylar öncesinden yolunu zaten ayırmış ve eski başkan Mehmet Keleş’i aday göstermişti.
Sonuçta muhalefet partilerinin her biri kendi dükkânına dönerek vitrinine kendi ürününü koymayı tercih etti. Bu zaten havada karada yüzde 50 oy potansiyeli olan AK Parti için arayıp da bulamayacağı nimetti.

İYİ Parti, MHP ve CHP’den umduğunu bulamayan geniş seçmen kitlesi, yani “kararsızlar”, arayışa girmişken imdatlarına şarkıcı Davut Güloğlu yetişti. Yeniden Refah Partisi’nin belediye başkan adayı olan Güloğlu, Düzce seçmeninden büyük ilgi gördü. İbre kısa sürede AK Parti adayı Faruk Özlü ile Yeniden Refah adayı Davut Güloğlu arasında kafa kafaya bir yarışa döndü.

CHP, MHP ve İYİ Parti adaylarının daha yolun başında havlu attığı bu süreçte, arayış içinde olan seçmen Yeniden Refah adayı Güloğlu’na yöneldi. Ancak son düzlükte Muhalefet partisi yöneticilerinin bile isteye yaptıkları manevralar, açıklamalar ve demeçlerle Belediye Başkanlığı seçimi yeniden AK Parti’ye hediye edilmiş oldu.

Bugün geriye dönüp baktığımızda, Düzce’nin tarihi çok daha farklı yazılabilirdi. Ancak her seçim, sadece bir kayıp değil aynı zamanda bir ders niteliği de taşır. Muhalefet partileri, birbirleriyle rekabet edip birbirlerinin kuyusunu kazma yerine ortak aklı ve iş birliğini öncelemek zorunda olduklarını artık daha net görmeliler. Çünkü Düzce seçmeni şu anda var olandan mutsuz, alternatif arıyor.

Eğer muhalefet bundan sonraki süreçte kişisel hesapları bir kenara bırakıp, ortak hedefler etrafında kenetlenirse; eğer halkın gerçek sorunlarına dokunan somut projelerle sahaya çıkarsa, kaybolan yılları telafi etme imkânı hâlâ var..

Sonuçta siyaset, her zaman her şeye yeniden başlama sanatıdır. Bediüzzaman Said Nursî’nin bir hatırasında, talebeleri “Üstadım, her şeyi kaybettik, ne yapacağız?” diye sorduklarında, Nursî gülümseyerek şu cevabı verir:

“Çay koy keçeli! Yeniden başlıyoruz…”

Yarının cevabı aranan sorusu şu: Muhalefet, Düzce’nin talihsizliğini önümüzdeki seçimlerde gerçek bir “talih”e dönüştürebilecek mi?