Masanın etrafında kıçına  rahat batanların çorbanın içine tükürmeleriyle başlayan kanlı ve alevli günler sardı memleketi... Bir taraf Osmanlı hayalleriyle, öte taraf devrim hayalleriyle huzurun içine ettiler... Şimdi, kan ve alevlerin bir başladı mı, bir bölgede kalmayıp tüm yurdu saracağını yaşayarak öğreniyor bunları şimdiye kadar görmemiş olan genç nesiller... Batının rahat köşelerinde, elin çeyiziyle gerdeğe girip devrimcilik oynamak isteyenlerin burnunun dibine ulaştı alevler... Bu işi çocukların sokaklarda oynadıkları kovboyculuk oyunu gibi sananlar koklamaya başladılar kanı ve alevleri...

Halka "öğretmenlik", amirlik taslayanlar, seçimden sonra "bu memlekette yaşanmaz, biz ne dersek diyelim bu gerzek halk yine bizi seçmiyor" deyip gidecek memleket arayanlar yine kızgınlar halka... Bu sefer, "UYAN DEDİK, UYANMADIN. O ZAMAN... UTAN TÜRKİYE" diyorlar... İşaret parmaklarını havada sallayıp halkı azarlayarak... Kendilerinin ar damarları çatladığından, utanma duyguları kalmamış olanlar...

Bütün kara bulutlara rağmen güneş açacak... Hep öyle oldu... Yine açacak güneş... Ama hep olduğu gibi hepimizi yakmadan, hepimizin üzerinden geçmeden olmayacak bu iş... "Bu gemi batmasın, batarsa hepimiz içindeyiz... Kurtarma sandallarımız bile yok gemi yerine bizi su üzerinde tutacak" dediğimizde bize "devlet sever" damgasını vuranlar umarım yüzmeyi unutmamışlardır... Yerine koymadan yıkmayı, daha iyisini hazırlamadan bozmayı devrimcilik sananların kaçıncı neslidir bugün sokaklarda olanlar hesaplayamadım... Ama esas olarak kulağının kılları ağarmış olan kart deFrimciler yine sıyıracaklar kendilerini bu hengamede... Olan son nesil çocuklara olacak... Onların anası ağlayacak...

Sevgili Hüseyin Ünal'ın dediği gibi, "dibe vurmadan düze çıkmayacak" ülke galiba... Umarım o kadar vurmaz dibe... Kartları yeniden karacağımız "masa" da olmaz o durumda...